φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Η προσωπικότητα του Μαμντάνι, η στρατηγική του επιδίωξη, η εκλογική του τακτική και η υπερψήφιση του στις εκλογές για τη δημαρχία της Νέας Υόρκης φέρνει στο προσκήνιο ζητήματα κομβικής και ζωτικής σημασίας που μας απασχολούν εδώ και κάνα δύο δεκαετίες και θα μας απασχολήσουν εντονότερα και διεξοδικότερα τα προσεχή χρόνια. Με αυτά τα ζητήματα θα καταπιαστώ σήμερα και άλλα πρωινά, θα παρακαλούσα όμως, με αφορμή αυτά που υποστηρίζω και θα υποστηρίξω, να μην χάνουν κάποιοι και κάποιες την ψυχραιμία τους και καταφεύγουν σε χαρακτηρισμούς. Εδώ, σκεφτόμαστε και ξανασκεφτόμαστε, εξετάζουμε και επανεξετάζουμε, επεξεργαζόμαστε επιχειρήματα και σκέψεις, δεν παίζουμε το πουλί μας – αυτό το παίζουμε άλλη ώρα.
ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΑ τις προάλλες, συμφωνώντας με πολλούς και πολλές, ότι η αμερικάνικη κοινωνία βρίσκεται στα πρόθυρα του εμφυλίου πολέμου, σε προεμφυλιακή κατάσταση. Αυτή είναι μια πολύ βαριά κουβέντα, δεν μπορεί να την πετάει ο καθένας και η καθεμιά έτσι γιατί γουστάρει να προκαλέσει ή να πρωτοτυπήσει. Πώς λοιπόν φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι οι USA βρίσκονται σε προεμφυλιακή κατάσταση; Έχει κάποια σχέση ο Μαμντάνι και η εκλογή του με αυτή την κατάσταση; Ποια είναι η στρατηγική του επιδίωξη – να περάσουμε στην διεξαγωγή του εμφυλίου πολέμου ή να τον αποτρέψουμε; Το κρίσιμο ερώτημα είναι άλλο: ποιος δρόμος οδηγεί στην προεμφυλιακή κατάσταση, πώς φτάνουμε εκεί; Τι μας λένε οι εμφύλιοι του παρελθόντος που έχουν ξεσπάσει σε όλες τις κοινωνίες του πλανήτη; Σε όλες τις περιπτώσεις ο ίδιος δρόμος οδηγεί στην προεμφυλιακή κατάσταση;