φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Η καπιταλιστική κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι ένα σύστημα αντιπροσώπευσης των κοινωνικών τάξων σε πολιτικό επίπεδο,  το οποίο έχει ένα πολύ αδύναμο σημείο, πάσχει από ένα αθεράπευτο εγγενές ελάττωμα: καταγράφει και ενσωματώνει τις κοινωνικές αντιφάσεις στο Κράτος.  Αυτό το κάνει για να τις ελέγχει και να τις αντιμετωπίζει προληπτικά, για να αναπαράγεται και να ενισχύεται η καπιταλιστική Κυριαρχία. Αυτό το αδύναμο σημείο, το εγγενές ελάττωμα δεν φαίνεται όταν ο κοινωνικός πόλεμος ατονεί, όταν η απόσπαση της υπακοής και της αφοσίωσης διαιωνίζεται ανεμπόδιστα. Όλα πάνε καλά όταν οι Υπήκοοι Υποτελείς αποφασίζουν για το ποιοι θα αποφασίζουν: για να είμαστε ακριβείς, το πολίτευμα δεν είναι καπιταλιστική κοινοβουλευτική δημοκρατία αλλά καπιταλιστική δημοκρατική ολιγαρχία.

     Τι γίνεται όταν οι Υπήκοοι Υποτελείς δεν αποφασίζουν για το ποιοι θα αποφασίζουν; Η πολιτική αυτή συμπεριφορά είναι στιγμιαία ή διαρκής, προσωρινή ή μεγάλης διάρκειας; Ποια θα είναι η κατάληξή της;  Γιατί συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο; Συμβαίνει κάτι  τέτοιο στις μέρες μας εδώ στο Ελλάντα; Τι μας συμφέρει, εμάς τους Υποτελείς της μισθωτής δουλείας, πότε θα βελτιωθεί η κατάστασή μας, όταν θα ρίξουμε νερό ή λάδι στη φωτιά του κοινωνικού πολέμου;  Δημιουργούνται συνθήκες και προϋποθέσεις για την εμφάνιση μιας επαναστατικής κατάστασης, της προβολής και εγκατάστασης των δυνατοτήτων της εποχής μας στο κέντρο της πολιτικής σύγκρουσης, της αναγωγής των δυνατοτήτων της εποχής μας σε διακύβευμα του κοινωνικού πολέμου;

     Λάδι, πολύ λάδι, βυτία λάδι!   

 

Continue reading →

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Αναρωτιέμαι τώρα τελευταία ποια κοινωνική ομάδα και κάτω από ποιες συνθήκες θα μπορούσε να πάρει τις καραμπίνες.  Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί εάν καταργούνταν οι συντάξεις ή ακόμα κι αν μειώνονταν 50%. Δεν ξέρω που θα πήγαιναν οι συνταξιούχοι με τις καραμπίνες στα χέρια και τι θα  έκαναν –  στα σπίτια βουλευτών;  στις Εφορίες;  στη Βουλή;  στο Υπουργείο που θα έπαιρνε την απόφαση δραστικής μείωσης ή κατάργησης των συντάξεων;  Να σκοτώσουν, να εκφοβίσουν, να απειλήσουν;  Δεν ξέρω. Εκείνο που ξέρω είναι ότι πολύ σύντομα θα επέστρεφαν σπίτια τους ταπεινωμένοι, ξεφτιλισμένοι και απογοητευμένοι.  Οι συντάξεις όμως απλά θα μειωθούν ή θα μειώνονται συνεχώς τόσο όσο θα επιτρέπεται στους συνταξιούχους να σέρνουν  τα κουρασμένα βήματά τους  πάνω στη Γή, έως ότου θλιμμένοι,  που δεν θα μπορούν να βοηθήσουν τέκνα κι εγγόνια, μετακομίσουν στον ανύπαρκτο άλλο Κόσμο και τους φάνε τα υπαρκτά σκλήκια.  

     Η έντονη μετακίνηση των τεκτονικών κοινωνικών πλακών θα καταλαγιάσει όταν οι επιδιώξεις του Κυρίου εκπληρωθούν, σε καμιά δεκαριά χρόνια, όταν πολύ μικρές, μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις κλείσουν (αλλά και μεγάλες), όταν ένα μεγάλο μέρος των αυταπασχολούμενων εξαφανιστούν, όταν οι συντάξεις μειωθούν στο μισό του σημερινού μισθού, όταν η ανεργία φτάσει το 40%,  όταν οι μισθοί θα γίνουν μισθοί απλής ζωικής επιβίωσης και αναπαραγωγής, όταν το Κράτος συρρικνωθεί και περικοπούν οι κοινωνικές δαπάνες για να μειωθούν οι φόροι των μεγάλων επιχειρήσεων και τονωθεί η ανταγωνιστικότητα, η επιβίωσή τους δηλαδή μέσα στα πλαίσια του διεθνούς καπιταλισμού. Όταν όλα αυτά θα συμβούν, συμβαίνουν ήδη, το κοινωνικό τοπίο θα είναι κάπως έτσι: το ένα τρίτο των Υποτελών θα εργάζεται, θα γαμιέται στη δουλείά με σκυμμένο το κεφάλι και τουρλωμένο τον κώλο (με το βιομηχανικό προλεταριάτο των εξαγωγικών βιομηχανιών να είναι το πιο καλοπληρωμένο τμήμα αυτού του στρώματος και το πιο υπάκουο και πειθήνιο), το ένα τρίτο μια ζωή θα ψάχνει για δουλειά και όλο και κάτι θα ψιλοβρίσκει, θα το χοντρογαμάνε και θα το ψιλοπληρώνουνε, όταν το πληρώνουνε, το ένα τρίτο θα χάσει κάθε ελπίδα ότι θα μπορέσει μια μέρα να βρει δουλείά. Αυτό θα είναι το κοινωνικό τοπίο σε δέκα το πολύ χρόνια, φίλες και φίλοι. Έχει αρχίσει να διαμορφώνεται εδώ και τέσσερα χρόνια, σε δέκα το πολύ η κατάσταση θα έχει ξεκαθαρίσει.

   Μέχρι τότε όμως θα ζήσουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα δεκαετία πολιτικών εξελίξεων, όχι ότι οι

Continue reading →