φίλες και φίλοι, καλό σας βράδυ

ΕΝΤΕΚΑ και πέντε. Έστριψα ένα γαράκι – φύλλα, τρίμματα και πασπάλια έχουν μείνει – και λέω να γράψω. Έρχονται αύριο φίλοι, ένας από Αθήνα και τρεις από Θεσσαλονίκη. Έβγαλα από την κατάψυξη μισό κατσικάκι και μισό κόκκορα, θα τα κάνω με βότανα στη γάστρα, στο φούρνο. Σε λίγο θα αναπιάσω το προζύμι, θα το κάνω περισσότερο, αύριο στις πέντε το πρωί θα ζυμώσω. Τώρα περιμένω να κατέβει το γάλα στους 35 για να ρίξω τη τυρομαγιά, σε μια ώρα θα πήξει, θα το κόψω και θα το βάλω στις τσαντίλες να στραγγίξει. Φίλος τσομπάνης μας φέρνει μια μέρα είκοσι λίτρα αγελαδινό και κατσικίσιο γάλα, μια μέρα δώδεκα λίτρα κατσικίσιο, φτιάχνουμε εμείς το τυρί και το μοιραζόμαστε.

ΑΥΡΙΟ έχουμε γλέντι. Θα φάμε, θα πιούμε,  θα θυμηθούμε ιστορίες, η ζωή είναι ό,τι θυμάται κανείς, θα συζητήσουμε, θα διαφωνήσουμε, θα συγκρουστούμε, θα σκεφτούμε, θα γελάσουμε, θα κάνουμε πλάκα. Θα γίνουμε, θα είμαστε μαθητές, δάσκαλοι, θεράποντες  και καλλιτέχνες της σύγκρουσης, αυτής της έξοχης τέχνης του ξεκαθαρίσματος: ή θα χωρίσουμε ή η επικοινωνία μας, η συμβίωση και η συνεργασία μας, θα ανέβουν σε ένα ανώτερο επίπεδο, δηλαδή θα είμαστε πιο ειλικρινείς μεταξύ μας, δηλαδή πιο άνετοι – το λέω με τη βεβαιότητα ότι και η ειλικρίνεια και η άνεση σας ενδιαφέρει. Δεν υπήρξε, δεν υπάρχει δεν θα υπάρξει κοινωνία χωρίς διεκδίκηση, με την ανθρωπολογική σημασία του όρου, και χωρίς σύγκρουση. Αυτό στις προκυριαρχικές κοινωνίες – υπήρξαν μη κυριαρχικές κοινωνίες. Στις κυριαρχικές,  εκτός από τη μεταξύ των ανθρώπων και ομάδων σύγκρουση, υπάρχει και άλλη μία, μετεξέλιξη της ανθρωπολογικής: ο κοινωνικός πόλεμος μεταξύ του Κυρίου και των Υποτελών, ο οποίος, αν και ελάχιστες φορές εμφανίζεται στην καθαρή του μορφή, είναι καθημερινός αλλά νοθευμένος, διαστρεβλωμένος, παραμορφωμένος.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Εάν την Κυριακή, 5 Ιουλίου 2015,  οι κάλπες για το δημοψήφισμα ανοίξουν την ώρα που ανατέλλει ο ήλιος, στις 6.08, εγώ στις 6.09 θα πάω να ψηφίσω ΟΧΙ. Το ομολογώ ευθαρσώς, κατηγορηματικά και με τη μεγαλύτερη δυνατή σαφήνεια. Δύο είναι τα επιχειρήματά μου αλλά θα τα διατυπώσω αύριο το πρωί, μα τη Ζωή και μα τη Σκέψη, δεν προλαβαίνω σήμερα – ξημερώνει και θελωπρέπει να πάω να ποτίσω τα καρπούζια και τα πεπόνια.

ναι, φίλες και φίλοι, μόνο έτσι μπορούμε να νικήσουμε

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Το τραγούδι το αφιερώνω στην Υπουργό Αρπαγής του Κοινωνικού Πλούτου  Νάντια Βαλαβάνη με τα 25 ακίνητα  και τα 500.000 κινητά ακινητοποιημένα ευρά (καταθέσεις –  αυτά ξέρουμε)

Η πρόταση που διατυπώνω σήμερα θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί αλλά δεν θα . . . Είναι συνεπής με ένα συγκεκριμένο τρόπο σκέψης και διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου που η ιστορική Αριστερά απορρίπτει με την μεγαλύτερη δυνατή σαφήνεια και απέχθεια. Η ιστορική Αριστερά θέλει να κυβερνήσει, θέλει να διαχειριστεί, να συντονίσει το Κράτος, η βασική λειτουργία του οποίου είναι η αναπαραγωγή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, η διευρυμένη αναπαραγωγή της Κυριαρχίας, τρέχει μόλις την καλέσουν τα μεγάλα της αφεντικά, οι καπιταλιστές και το Κράτος,  να συνδράμει στην επίλυση των παντοίων προβλημάτων τους. Η βασική της επιδίωξη είναι η αναπαραγωγή του κομματικού μηχανισμού, διότι αυτή εξασφαλίζει και πλούτο και ισχύ και φήμη στα ηγετικά και μη στελέχη της. Είναι μια υπεύθυνη Αριστερά. Όλοι και όλες γνωρίζουμε τη τύχη της: εξαφάνιση από προσώπου πολιτικής.

ΝΑ ποια είναι η πρότασή μου, οι σκέψεις μου. Ο ΣΥΡΙΖΑ να παραιτηθεί, να προκηρυχθούν εκλογές στις οποίες δεν θα συμμετάσχει, μαζί και το ΚΚΕ, και η εξωκοινοβουλετική Αριστερά,και να καλέσουν τον λαό των ψηφοφόρων να μην πάει να ψηφίσει, να πάει να ψήσει στη παραλία, να γλεντήσει: αποχή! Ας πάει να ψηφίσει το 30% του εκλογικού σώματος, να βγει πρώτη η Ν.Δ με ποσοστό 65-70% κι ας πάρει αυτή τα μέτρα –  η Αριστερά θα τα πάρει, μη τρελαθούμε! 

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΚΑΤΑΝΟΩ πλήρως τα ειρωνικά, να μην πω σαρκαστικά, χαμόγελά σας, το γέλιο σας, την αγανάκτησή σας, τους περιφρονητικούς, εξευτελιστικούς και ταπεινωτικούς χαρακτηρισμούς σας: ελάχιστοι, ελάχιστες θα συμφωνούν, εάν υπάρχουν, με τη θέση ότι η ελληνική κοινωνία είναι κομμουνιστική κοινωνία και μάλιστα μία από τις πιο κομμουνιστικές –  θα έλεγα κιόλας ότι είναι και η πιο κομμουνιστική. Δεν το χωράει ο νους μας ο ανθρώπινος! Ο δικός σας δεν το χωράει, ο δικός μου το χωράει όμως.

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για αλλαγή παραδείγματος, μιλώντας επιστημολογικά· όπως πολύ καλά γνωρίζετε, σε κάθε αλλαγή παραδείγματος αντιδρούμε συναισθηματικά, όχι διανοητικά – η σκέψη είναι υπηρέτρια του πάθους. Πρώτα απορρίπτουμε κατηγορηματικά, μετά χλευάζουμε και  περιφρονούμε, μετά κάποιοι αρχίζουν και το σκέφτονται. Για ποια αλλαγή παραδείγματος πρόκειται; Ποιες είναι οι συνέπειες;  Μας χρησιμεύει αυτή η αλλαγή να κατανοήσουμε κάποια ζητήματα του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος;

ΜΕΧΡΙ τώρα πιστεύαμε και θεωρούσαμε ότι ο κομμουνισμός είναι ένα όραμα, μια Ιδέα, ένα ιδεώδες, μια ουτοπία, ένα  πρότυπο οργάνωσης της κοινωνίας  που θα πραγματοποιηθεί κάποτε στο μέλλον. Γιατί δεν πραγματοποιείται σήμερα;  Δεν πραγματοποιείται σήμερα διότι αυτοί που θα το κάνουν, το προλεταριάτο, που θα πάρει υπό τον έλεγχό του τα  μέσα παραγωγής, δεν είναι έτοιμο ακόμα, δεν υπάρχουν προϋποθέσεις,  ή δεν συντρέχουν οι (επαναστατικές) συνθήκες. Οπότε θα περιμένουμε. Μέχρι τότε θα συνεχίσουμε να ζούμε όπως ζούμε. Σκέφτομαι μήπως αυτό το μοντελάκι, αυτό το παράδειγμα,  είναι υπεκφυγή, είναι εξιδανίκευση, είναι απόσειση ευθυνών.

ΓΙΑ τον κομμουνισμό ισχύει ότι και για την πατριαρχία. Οι σχέσεις ανδρών-γυναικών, παιδιών- ενηλίκων θα αλλάξουν στο μέλλον, όχι τώρα. Για όνομα του Θεού, σήμερα θα αλλάξουν;  Σήμερα θα καταργήσουμε ή θα περιορίσουμε την πατριαρχία; Όχι, η πατριαρχία θα καταργηθεί σε μια κομμουνιστική κοινωνία· μέχρι τότε η γυναίκα θα είναι υπηρέτρια και τα παιδιά δούλοι. Αυτό το μοντελάκι βέβαια έχει απορριφθεί, απορρίπτεται καθημερινά, αν και πολλές σχέσεις και νοοτροπίες θα αλλάξουν ακόμα, ιδίως αυτές που αφορούν τα παιδιά και τους εφήβους που τα φυλακίζουμε στα παιδικά κρατητήρια (σχολεία)  και στην εφηβική μαλακία.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

‘Ποτέ προφήτης δεν είχε τόση τυφλή υπακοή όσο ο Ριγκού στο σπίτι του, ακόμη και στα παραμικρά καπρίτσια του. Μια κίνηση των χοντρών φρυδιών του βύθιζε τη γυναίκα του, την Αννέτ και τον Ζαν στην πιο θανάσιμη ανησυχία. Κρατούσε τους τρεις σκλάβους του δεμένους με μια αλυσίδα από καθήκοντα. Κάθε στιγμή, τα δυστυχισμένα πλάσματα είχαν μια εργασία να κάνουν, κάθε στιγμή τον είχαν πάνω τους να τους επιβλέπει. Στο τέλος έβρισκαν ένα είδος ευχαρίστησης στο να κάνουν καλά τη δουλειά τους και δεν έπλητταν ποτέ. Και οι τρεις είχαν μοναδικό σκοπό τους την καλοπέραση αυτού του ανθρώπου.’ 

 Χωριάτες του Ονορέ ντε Μπαλζάκ

ΓΝΩΡΙΖΩ πολύ καλά ότι έχετε πολλές αντιρρήσεις, επιφυλάξεις, ενδοιασμούς, ριζικές διαφωνίες  με τον όρο Αριστερά. Το καταλαβαίνω, το κατανοώ. Βρίσκομαι όμως σε πλήρη αδυναμία να επινοήσω, να μεταχειριστώ έναν άλλον όρο που να εκφράζει αυτό που θέλω να πω. Αποφεύγω συνειδητά να χρησιμοποιήσω κάποιον όρο που να περιέχει την πρόθεση αντί ή τη λέξη κίνημα ή κάποιο παράγωγό της. Βάλτε εσείς όποιον άλλον όρο θέλετε στη θέση αυτού που εγώ χρησιμοποιώ.  Θα ήμουν πολύ χαρούμενος εάν αυτό ήταν το μόνο πρόβλημα. Όταν λέω Αριστερά εννοώ το σύνολο των ομάδων και των ατόμων που αφενός φέρνουν στο προσκήνιο τόσο τη συρρίκνωση του καπιταλισμού, το τέλος της καπιταλιστικής εργασίας και όλων των κοινωνικών, πολιτικών και πολιτισμικών θεσμών που συνδέονται άρρηκτα με αυτήν, την τρομακτική αύξηση του αριθμού των ανέργων όσο και τις δυνατότητες της εποχής μας και αφετέρου βιώνουν και συντονίζουν τη διεύρυνση του κομμουνισμού ως του μόνου τρόπου αντιμετώπισης των ποικίλων και πολλών και οξυμένων προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε όλοι και όλες. Αυτή είναι η Αριστερά του παρόντος και του μέλλοντος που φαντάζομαι εγώ και ίσως κάποιοι άλλοι και άλλες και προφανώς όχι εσείς –  εσείς θεωρείτε ότι η Αριστερά ή όπως την λέτε αλλιώς είναι κάτι  άλλο.

ΔΕΧΟΜΑΙ ότι η Αριστερά του μέλλοντος δεν πρέπει να γυρίσει την πλάτη στην πολιτική, στο πεδίο μάχης όπου ο καπιταλιστής Κύριος παίζει στην έδρα του και είναι πανίσχυρος. Η πολιτική είναι ένα πεδίο μάχης του κοινωνικού πολέμου και πολλές φορές έχουμε νικήσει εκτός έδρας. Θα πρέπει όμως να λάβει υπόψη της τα βασικά αξιώματα της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου: νικάμε χωρίς να πολεμάμε, πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε. Το πρώτο αξίωμα το εφαρμόζουμε σε αυτό που ονομάζω πανταχού απουσία, πέρασμα στην πράξη, διεύρυνση του κομμουνισμού. Μόνο το δεύτερο  μπορεί να εφαρμοστεί στο πεδίο της πολιτικής: εδώ πρώτα πρέπει να νικήσεις και μετά να πολεμήσεις. Δήλα δή, πρέπει να διαγράψεις το ενδεχόμενο της ήττας, της συντριβής, της αποτυχίας, της αφομοίωσης.

ΕΑΝ το κομβικό επίδικο αντικείμενο της πολιτικής είναι η διαχείριση του Κράτους (κοινοβουλευτική δημοκρατία)  και εάν το Κράτος είναι πολύ πιο ισχυρό από την οποιαδήποτε διαχείριση, ακόμα και από την πρόθεση καταστροφής του, ο εξοβελισμός της ήττας μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την αποφυγή τόσο της διαχείρισης του Κράτους όσο και της μετωπικής σύγκρουσης με αυτό. Ο κομβικός σκοπός της Αριστεράς θα πρέπει να είναι η πρόκληση, η επινόηση, η δημιουργία όσο γίνεται περισσότερων και καινοφανών προβλημάτων και δυσχερειών –  αυτό είναι το πολιτικό αντάρτικο, που σε συνδυασμό με το κοινωνικό αντάρτικο (πανταχού απουσία, πέρασμα στην πράξη) φορτώνει το σύστημα με επιπλέον προβλήματα.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΔΕΝ νομίζω να υπάρχει άνθρωπος πάνω στη Γη που να θεωρεί ότι μια παγκόσμια απεργία, μιας μέρας ή διαρκείας, είναι είτε αναμενόμενη είτε εφικτή. Εάν σκεφτούμε ότι αυτή, η παγκόσμια απεργία, όχι ως δυνατότητα αλλά απλά ως έννοια, δεν περνάει καν από το μυαλό της συντριπτικής πλειονότητας του παγκόσμιου προλεταριάτου, των Υποτελών όλου του πλανήτη, μας επιτρέπεται να υποστηρίξουμε ότι σε έναν πολύ μικρό αριθμό ανθρώπων είναι επιθυμητή. Θα ήθελα να ζήσω μια παγκόσμια απεργία αλλά δεν την βλέπω για τα είκοσι, τριάντα επόμενα χρόνια, που, πρώτα η Ζωή, μέλλει να ζήσω – εάν δεν ψοφήσω αύριο. Οπότε, το προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε  παραμένει ως αυτό που ήταν πάντα: επιθυμία, βολονταρισμός.

ΕΑΝ, λέω εάν, ζούμε την υπέρβαση πολλών παραδοσιακών διλημμάτων (καταστροφή Κράτους ή διαχείριση, επανάσταση ή μεταρρύθμιση, αυθορμητισμός ή βολονταρισμός), εγώ θεωρώ ότι τη ζούμε, θα πρέπει να εξετάσουμε τις τελευταίες ψευδαισθήσεις και αυταπάτες που προκύπτουν από αυτά τα διλήμματα. Η ενότητα των προλετάριων όλων των χωρών είναι επιθυμία, από τη στιγμή όμως που παραμένει επιθυμία εδώ και 160 χρόνια αναπόφευκτα υποβιβάζεται στην κατηγορία της αυταπάτης. Ενθουσιάστηκα όταν διάβασα ότι η GRUPPE KRISIS (Κείμενα για την εργασία και την κρίση, εκδόσεις των ξένων) παράλλαξε το προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε σε προλετάριοι όλων των χωρών, τέρμα η δουλειά. Η δουλείά, συμπληρώνω εγώ.

Continue reading →