Independent Researchers
Αρπακτική
There are 43 posts filed in Αρπακτική (this is page 1 of 5).
ακρίβεια: το χρήμα ως μέσον αρπαγής (του ξένου πλούτου)
δώς αγαθή, άρπαξ δε κακή, θανάτοιο δότειρα
να δίνεις είναι καλό, να αρπάζεις είναι κακό, προκαλεί θάνατο
(Ησίοδος, Έργα και Ημέραι, 356)
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΚΑΘ΄ όλη τη διάρκεια της ανθρωπογένεσης/κοινωνιογένεσης, ας πούμε 2 εκ. χρόνια, και κατά το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας ανθρώπινου γένους, 95 χιλιάδες χρόνια από τα εκατό, η αρπαγή ξένου πλούτου ήταν παντελώς άγνωστη. Ζούσαμε σε ολιγομελείς ομάδες, μέχρι 50, και ο πλούτος που διαθέταμε δεν ήταν υλικός. Ο κοινωνικός πλούτος ήταν κυρίως οι σχέσεις μας με τους άλλους και οι γνώσεις μας, που ήταν κοινό κτήμα. Ό,τι γνωρίζαμε, το μεταβιβάζαμε στα παιδιά κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας. Και όταν μαθαίναμε κάτι νέο, αυτή η γνώση μεταδιδόταν αμέσως όχι μόνο στα άλλα μέλη της ομάδας αλλά και στις γειτονικές ομάδες. Λόγω της καθημερινής ενεργητικής αλληλεπίδρασης, λόγω της συμβίωσης, και να ήθελες να κρύψεις κάτι, δεν μπορούσες. Δεν υπήρχε ατομική ιδιοκτησία, υπήρχε όμως κατοχή προσωπικών αντικειμένων – μη τα συγχέουμε αυτά τα δύο! Το προσωπικό αντικείμενο (εργαλείο, όπλο, ρούχο, κόσμημα κ.α.) θεωρούνταν μέρος του σώματος: όχι μόνο τα είχαν όλοι αλλά ήταν αδιανόητο να το πάρεις, να το αρπάξεις από τον άλλον, την άλλην. Υπήρχε όμως το δώρο και η ανταλλαγή – θα έχετε διαβάσει το βιβλίο του Μαρσέλ Μος “Το δώρο”. Όταν σου χάριζαν ένα δώρο, έπρεπε να το ανταποδώσεις κάποια στιγμή, σε κάποια περίσταση. Το δώρο και η ανταπόδοσή του είχε περισσότερο συμβολικό χαρακτήρα παρά ικανοποιούσε κάποια έλλειψη ή ένδεια: διεύρυνε τις σχέσεις πέραν της ομάδας, εμπλούτιζε την ομάδα με νέες σχέσεις. Και δεν δώριζες κάτι που ήταν για πέταμα – δώριζες κάτι το ιδιαίτερο, το ξεχωριστό.
εάν ήμουν Καταλανός, θα ψήφιζα ΟΧΙ
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΘΑ ψήφιζα ΟΧΙ στην ανεξαρτησία της Καταλονίας χωρίς την παραμικρή επιφύλαξη, τον οποιονδήποτε δισταγμό. Θα εκθέσω τις σκέψεις μου και την επιχειρηματολογία μου, μιας όμως και υπάρχουν φίλες και φίλοι που βαριούνται να διαβάζουν μακροσκελή κείμενα, θα συνοψίσω το βασικό μου επιχείρημα και μετά ας κάνουν ό,τι θέλουν: οι ισχυροί καπιταλιστές της παραγωγής και του χρήματος (βιομήχανοι, έμποροι και τραπεζίτες) της Καταλονίας ήθελαν και θέλουν την ανεξαρτησία· η επέκταση του καπιταλισμού σε αυτή την περιοχή συνοδευόταν πάντα με το αίτημα της αυτονομίας αρχικά, της ανεξαρτησίας αργότερα· και τη θέλουν διότι με την ανεξαρτησία θα αυξηθούν θα κέρδη τους· ενώ τώρα παραχωρούν, δίνουν περισσότερα στο ισπανικό Κράτος από ό,τι παίρνουν (φόροι), με την ανεξαρτησία θα μειωθούν οι φόροι, άρα θα αυξηθούν τα κέρδη.
από τον αργό στον αιφνίδιο θάνατο: αναπόφευκτο το κούρεμα των καταθέσεων (από μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας)
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Η ρήση, το γνωμικό θα έλεγα, μια γενιά μαζεύει, μια γενιά τα τρώει (ξοδεύει), δεν ξέρω αν την έχετε ακούσει, είναι μικροαστικής προέλευσης, των μικροαστών της πόλης, όχι των αγροτών. Κάθε τάξη έχει τα δικά της γνωμικά. Σε λίγα χρόνια δεν θα λέγεται πια, θα χαθεί ως γνωμικό – η πλειονότητα των μικρομεσαίων δεν θα υπάρχει πια, μαζί με αυτούς θα χαθούν και τα γνωμικά τους και η ιδεολογία τους, οι αυταπάτες τους, ο τρόπος ζωής τους, οι αξίες τους, οι πρακτικές τους. Είναι σαφές ότι έχει προκριθεί ο αργός θάνατος ως τρόπος εξαφάνισής τους από τον καπιταλιστή Κύριο και το Κράτος. Το δε μέσον της εξαφάνισης είναι η λιτότητα, η μείωση των μισθών και των συντάξεων των εργαζομένων στον ιδιωτικό και τον κρατικό/δημόσιο τομέα. Υπάρχει το ενδεχόμενο ο αργός θάνατος να αντικατασταθεί από τον αιφνίδιο, δηλαδή την απόλυτη λιτότητα, τη χρεοκοπία και την αρπαγή των καταθέσεων; Με αυτό το ζήτημα θα καταπιαστούμε σήμερα, φίλες και φίλοι.
ΔΕΝ έχουμε σκεφτεί ποιες θα είναι οι συνέπειες της εξαφάνισης των μικρομεσαίων. Θα εξαφανιστεί ένας κρίκος της κοινωνικής ιεραρχίας, θα υπάρξει ένα κοινωνικό κενό, ίσως και ένα πολιτικό κενό. Μπορούμε να φανταστούμε μια κοινωνία χωρίς αυτούς, από τη στιγμή που στην ελληνική κοινωνία τα μικροαστικά και μεσοαστικά στρώματα ήταν πολυπληθή και έβαζαν πολύ συχνά τη σφραγίδα τους στην πολιτική κυρίως ζωή; Θα εκθέσω σήμερα κάποιες πρώτες σκέψεις, οι οποίες θα εμπλουτίζονται με το πέρασμα του χρόνου, μέχρι να έρθει η Κόλαση της δεκαετίας 2020-2030 που θα είναι κόλαση και για τους μισθωτούς της εκτέλεσης, τους Υποτελείς Παραγωγούς.
ούτε ένα ευρό στις τράπεζες! ούτε ένα εβρό στο Κράτος!
τα δύο προβλήματα και ο πανικός του γερμανικού Κράτους και του γερμανού Κυρίου καπιταλιστή
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΚΑΤΑ τη διάρκεια της ονομαζόμενης διαπραγμάτευσης που κατέληξε στο σύμφωνο της 20ής Φεβρουαρίου (2015) μεταξύ Λαγκάρντ, Ντράγκι, Ντάισελμπλουμ και Βαρουφάκη συνέβαινε το εξής: δίπλα στο γραφείο όπου συνομιλούσαν αυτοί οι τέσσερις βρίσκονταν ο Σόιμπλε και κάθε τόσο μία ο ένας, μία η άλλη πήγαιναν για να συνομιλήσουν μαζί του, να τον συμβουλευθούν, να ακούσουν τις υποδείξεις του. Δεν χρειάζεται να προσθέσω τίποτα απολύτως.
ΜΠΟΡΟΥΜΕ, φίλες και φίλοι, να μπούμε στο μυαλό και στην ψυχή του Κυρίου, εάν με το μυαλό εννοούμε τη σκέψη και με τη ψυχή το συναίσθημα, είναι απαραίτητο; Ναι, μπορούμε και είναι άκρως απαραίτητο. Είναι απαραίτητο γιατί είναι ένας ακόμα τρόπος να γνωρίζεις τον αντίπαλο κι αν δεν γνωρίζεις τον αντίπαλο η άγνοια αυτή θα ανταμειφθεί με ήττα και με απογοήτευση · και μπορούμε γιατί ο Κύριος εκφράζει συναισθήματα, μιλάει και πράττει και όλα αυτά είναι μονοπάτια που οδηγούν μέσα στο μυαλό και τη ψυχή του, είναι κλειδιά που ανοίγουν το μυαλό και τη ψυχή του.
Η ψυχοπαθολογία της δυτικής Κυριαρχίας μας είναι γνωστή: ο Κύριος χαίρεται όταν υποφέρουμε και υποφέρει όταν χαιρόμαστε. Η διαπίστωση αυτή ανάγεται στο επίπεδο της ακλόνητης βεβαιότητας: με βεβαιότητες μπαίνουμε στο μυαλό και τη ψυχή του Κυρίου καπιταλιστή. Να άλλη μία βεβαιότητα, ως προς τη σκέψη Του, δηλαδή τις επιδιώξεις Του: όταν δεν μας χρειάζεται μας εξοντώνει, όταν μας χρειάζεται μας αναπηρώνει (< ανάπηρος), μας καταστρέφει λειτουργικά, δηλαδή μας καταστρέφει με τέτοιο τρόπο ώστε αφενός να είμαστε χρήσιμοι και υπάκουοι και αφετέρου να μην μπορούμε να καταλύσουμε την Κυριαρχία, να μην μπορούμε δηλαδή να διευρύνουμε τον κομμουνισμό του παρόντος, να μην μπορούμε να δούμε κάτι πέραν του υπάρχοντος.
οικογαιοκτήμονες εθελοδουλείας
ποιοι ενθαρρύνουν τον τσαμπουκά των μικροαστών του ΣΥΡΙΖΑ; (1)
ΣΚΕΦΤΗΚΑ ότι είναι καλύτερα το ανέκδοτο που ήθελα να σας πω στην αρχή του σημερινού σημειώματος να σας το πω στο τέλος, ανέκδοτο που με γαμηστικούς όρους περιγράφει εξαίσια την καπιταλιστική κοινωνική ιεραρχία (πολιτική γαμησιολογία). Για αρχή θα ήθελα να σας υπενθυμίσω τι δήλωσε πριν ένα δυο μήνες, δεν θυμάμαι ακριβώς, ο Πούτιν: εάν η αρκούδα πεθάνει, το δάσος θα καταληφθεί. Εάν κάποιοι φίλοι και κάποιες φίλες δεν κατανοούν την παραπάνω δήλωση, διευκρινίζω ότι η αρκούδα είναι το ρώσικο Κράτος και το δάσος η Σιβηρία.
ΤΩΡΑ, τι σχέση έχει η κατάκτηση της Σιβηρίας από τους καπιταλιστές της Δύσης με την κυβέρνηση των μικροαστών του ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτι που θα το εξετάσουμε στο σημερινό μας σημείωμα. Θα εξετάσουμε κι άλλα ζητήματα, απλά και σαφηνώς (σαφηνής [σαφής], μου αρέσει πολύ η λέξη, είναι του Αισχύλου).
ΤΟ πρώτο ζήτημα που μας απασχολεί είναι το εξής: ο τσαμπουκάς της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτόφωτος, είναι εκδήλωση της κοινωνικής και πολιτικής ισχύος της μικρομεσοαστιής τάξης ή είναι ετερόφωτος; Κι αν ισχύει το δεύτερο, το φως της ισχύος ποιας τάξης ή άλλων δυνάμεων προσδίδει τόση αίγλη (λάμψη) στο πρόσωπο και στις κινήσεις των μικροαστών της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ; ΚΙ αν ισχύει κάτι τέτοιο, ποιοι να είναι άραγε οι σκοποί των ισχυρών υποβολέων του μικροαστικού τσαμπουκά;
ο Κύριος πουλάει ελπίδα για να τους τα πάρει όλα!
ο λιστης
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Αυτές τις μέρες ξαναδιαβάζω, μετά από πολλές δεκαετίες, το De bello Galico (Απομνημονεύματα του Γαλατικού πολέμου) του Ιουλίου Καίσαρα. Στο δεύτερο κεφάλαιο περιγράφεται μια μάχη των ρωμαϊκών λεγεώνων με τους Βέλγους, φυλή των Γερμανών. Για να παρεμποδίσουν τη φυγή των πολεμιστών, οι αρχηγοί των Βέλγων περικύκλωναν το πεδίο της μάχης με βαριές τετράτροχες άμαξες και κάρρα ώστε η μόνη ελπίδα τους να είναι η σωτηρία που εξασφαλίζεται από την ανδρεία.
Με αυτή την παρατήρηση του ρωμαίου στρατηγού αυτοκράτορα κατά νου ας έρθουμε στις μέρες μας κι ας σχολιάσουμε το δράμα πολλών, εκατοντάδων χιλιάδων ανά την επικράτεια, αυταπασχολούμενων και μικροεπιχειρηματιών (μικροκαπιταλιστών) που η επιχείρηση/μαγαζί τους ή βγάζει τα έξοδά του ή τρώει από τα έτοιμα για να συντηρηθεί. Ποιό είναι το μέλλον αυτών των επιχειρήσεων; Θα επιστρέψουν στην κερδοφορία ή θα κλείσουν μέσα στα επόμενα πέντε, έξι χρόνια;
ξεχείλισε ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ της πολιτικής μαλακίας, βλακείας, απάτης, μεγαλομανίας: τ΄ αρχίδια μας θα πάρεις, Σταύρο Θεοδωράκη!
Η διασταυρωση (της Αποστολίας)
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Με τα χέρια στις τσέπες ανακοίνωσε στους μετόχους και τους συνεργάτες του protagon.gr την ίδρυση του κόμματος ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ο δημοσιογράφος του megaλου καναλιού Σταύρος Θεοδωράκης. Σε κείμενό του, με τον τίτλο ΞΕΚΙΝΑΜΕ, παρουσίασε τους λόγους της ίδρυσης του νέου κόμματος αλλά και το πρόγραμμά του. Κάθε φορά που βλέπω άνθρωπο με τα χέρια στις τσέπες θυμάμαι ένα ποίημα αλλά δεν γνωρίζω ποιος το έγραψε (το άκουσα πριν το 2000 μ. Χ., μόλις άνοιξα το ραδιόφωνο, αφού ο παραγωγός της εκπομπής [Κώστας Τριπολίτης] είχε ήδη πει το όνομά του – πολύ θα ήθελα να το μάθω):
Τόσα κορμιά περιμένουν να χαϊδευτούν / τόσοι στίχοι να γραφτούν / κι εσύ περπατάς με τα χέρια στις τσέπες;
Κι εσύ, Σταύρο Θεοδωράκη, ανακοινώνεις την ίδρυση κόμματος που θα επιλύσει, επιτέλους, τα προβλήματα όλων (των ανέργων, των εργαζομένων, των αυταπασχολουμένων, των μικροεπιχειρηματιών, των μεγάλων καπιταλιστών) με τα χέρια στις τσέπες; Τί θέλεις να μας πεις, αλλά δεν το συνειδητοποιείς, όταν μας μιλάς με τα χέρια στις τσέπες; Τί είναι πιο σημαντικό, φίλες και φίλοι; Το κείμενο της ανακοίνωσης της ίδρυσης και του προγράμματος του κόμματος ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ή ο όρθιος πολιτικός ρήτορας Σταύρος Θεοδωράκης με τα χέρια στις τσέπες; Η γλώσσα του σώματος μας λέει πολύ περισσότερα και διαυγέστερα! Μα και το όνομα του κόμματος μας λέει πολύ περισσότερα; Τί μας λένε;
Βάζουμε τα χέρια μας στις τσέπες όταν θέλουμε να κρύψουμε κάτι – κι όταν θέλουμε να κρύψουμε κάτι είμαστε σε αμηχανία. Εικάζω ότι οι τσέπες του Στ. Θεοδωράκη δεν είναι τρύπιες, ότι δηλαδή δεν θέλει να πιάσει τον πούτσο του και τ’ αρχίδια του και μας το κρύβει. Κάτι άλλο θέλει να κρύψει.