φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Ο 21ος αιώνας θα είναι ένας από τους συνταρακτικότερους, ίσως ο συνταρακτικότερος, αιώνες της ανθρώπινης ιστορίας. Θα δούμε και θα ζήσουμε πολλά – θα ζήσουμε και θα δούμε κοσμοϊστορικές και κοσμογονικές κοινωνικές αναστατώσεις, αλλαγές, μεταβολές. Έχοντας κατά νου ότι κοινωνία είναι το πλέγμα των σχέσεων και των αλληλεπιδράσεων των ανθρώπων με τη φύση και των ανθρώπων με τους ανθρώπους, οι αναστατώσεις θα αφορούν τις σχέσεις μας με τη φύση και τις μεταξύ μας σχέσεις. Ως προς τη φύση, τα αποτελέσματα της υπερφίαλης επιδίωξης του δυτικού Κυρίου να την καθυποτάξει ολοσχερώς, με απώτατο σκοπό την μέσω της επιστήμης επίτευξη της σωματικής αθανασίας, την οποία ασφαλώς ασπάζονται και οι Υποτελείς Παραγωγοί, θα είναι τόσο καταστροφικά που θα μας αναγκάσει να αναθεωρήσουμε τη στάση μας και να εγκαθιδρύσουμε μια άλλη σχέση: θα παραδεχτούμε ότι δεν μπορούμε να γίνουμε πιο ισχυροί από τη φύση και το μόνο που μας απομένει είναι να συμβιώσουμε και να συνυπάρξουμε μαζί της, αποδεχόμενοι βέβαια, μεταξύ των άλλων, και τη θνητότητά μας.
Ως προς τις μεταξύ μας σχέσεις, η αντίφαση μεταξύ των δυνατοτήτων της εποχής μας, δημιούργημα της μακραίωνης συμβίωσης και συν-εργασίας των Υποτελών Παραγωγών, και της επιβαλλόμενης ένδειας, αποτέλεσμα της αρπακτικής, καταστροφικής και εξοντωτικής πρακτικής του δυτικού Κυρίου, θα οξυνθεί σε τέτοιο βαθμό που, σε συνδυασμό με τις φυσικές καταστροφές, ολόκληρος ο πλανήτης θα γίνει το πεδίο ενός διάχυτου εμφύλιου πολέμου, ο οποίος θα παίρνει πολύ συχνά και τη μορφή διακρατικών πολέμων.
Ζούμε το οριστικό και αμετάκλητο τέλος της δυτικής προόδου, της ιδεολογίας της σταδιακής μέσω της επιστήμης και της οικονομίας επίλυσης όλων των προβλημάτων. Ζούμε το τέλος του δυτικού πολιτισμού – θα το συνειδητοποιούν ολοένα και περισσότεροι Υποτελείς. Το τέλος αυτό προκαλεί αδιέξοδα και τα αδιέξοδα μας φέρνουν ενώπιον του εξής διλήμματος: ή θα πάμε πέραν του δυτικού πολιτισμού ή θα βιώσουμε ανείπωτης φρίκης καταστροφές και εξοντώσεις. Σήμερα, βλέπει το αδιέξοδο, βιώνει και συνειδητοποιεί το δίλημμα μια μειοψηφία του δυτικού πολιτισμού. Δεν θα τη χαρακτήριζα σε καμιά περίπτωση πρωτο-πορία: ο όρος προέρχεται από το εννοιολογικό οπλοστάσιο της ιδεολογίας της προ-όδου· δεν υπάρχει πια μπροστά να πάμε, το μπροστά, όπως και το πίσω, είναι ερείπια και αποκαΐδια. Εκτός αν πάμε στον Άδη, με συγχωρείτε, στον Άρη ήθελα να γράψω.
Σήμερα, ο Κύριος, και πολλοί Υποτελείς, ιδίως των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών, όχι μόνο δεν έχει καμιά απολύτως διάθεση να κινηθεί πέραν του δυτικού πολιτισμού, να παραιτηθεί από την επιθυμία του να καθυποτάξει τη φύση και να επιβάλει την ένδεια και τη σπάνη για να διαιωνίζει και να ενισχύει την Κυριαρχία, αλλά θα κάνει ό,τι μπορεί για να αποτρέψει το τέλος του δυτικού καπιταλιστικού πολιτισμού, επιταχύνοντας με αυτόν τον τρόπο την παρακμή του. Διότι όσο πιο πολύ επεκτείνεται ένας αρπακτικός τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας, τόσο πιο γρήγορα προσεγγίζει τα όρια του, τόσο πιο κοντά στη συρρίκνωση, την παρακμή και την αποσύνθεση βρίσκεται. Ο δυτικός καπιταλιστικός πολιτισμός ασφαλώς και έχει κι άλλες δυνατότητες επέκτασης (εάν δεν επεκταθεί, θα συρρικνωθεί και θα καταρρεύσει), μόνο που η επέκταση πρέπει αφενός να διογκώνεται ποσοτικά και αφετέρου να επιταχύνεται. Με άλλα λόγια, οι δυτικές κοινωνίες θέλουν όλο και περισσότερα σε ολοένα και μικρότερο χρονικό διάστημα:
πολλά και τώρα! Τροφή και Ενέργεια!
Continue reading →