Αρπακτική
There are 43 posts filed in Αρπακτική (this is page 4 of 5).
οι αγορές ανησυχούν, δείχνουν νευρικότητα, πανικοβάλλονται – μπίρες πίνουν;
οίκοι αξιολόγησης: οίκος, αξία, λόγος
τίνος Κυρίου καπιταλιστή είναι υπηρέτης ο πρωθυπουργός;
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Πολλοί χαρακτηρίζουν την πολιτική της κυβέρνησης αποτυχημένη. Εγώ δεν βλέπω καμιά αποτυχία! Η κυβέρνηση, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, προχωράει από επιτυχία σε επιτυχία: εξασφάλισε την φοροασυλία των καπιταλιστών, αύξησε την ανεργία, μείωσε μισθούς, κλείνει τους μικρούς (βιομηχάνους, βιοτέχνες και μαγαζιά) και τώρα ετοιμάζεται για το πιο μεγάλο βήμα: να απολύσει κρατικούς και δημόσιους υπαλλήλους, να καταργήσει τη μονιμότητα, να μειώσει τους μισθούς των κρατικών υπαλλήλων, να ιδιωτικοποιήσει όλες τις ΔΕΚΟ.
Ποιος θα μπορέσει να την σταματήσει και πως; Οι μικροί βιομήχανοι και οι αυταπασχολούμενοι; Αποκλείεται, δεν μπορούν να κάνουν απολύτως τίποτα. Νομίζουν ότι οι παλιές ένδοξες μέρες θα επιστρέψουν. Αμ δε! Το μόνο βέβαιο είναι ότι θα κλείσουν το μαγαζάκι τους και ή θα βγούν στην ανεργία ή, στην καλύτερη περίπτωση, θα γίνουν εργάτες και υπάλληλοι. Πολιτικά, ή θα ξεσπάσουν εναντίον αθώων (ακροδεξιά, φασισμός) ή θα πάνε με το μέρος των υποτελών Παραγωγών.
Οι άνεργοι; Οι συνταξιούχοι; Οι αγανακτισμένοι; Μπορούν αυτοί να σταματήσουν την κυβέρνηση; Όχι, κατά κανένα τρόπο! Δεν μπορούν να κάνουν απολύτως τίποτα.
Οι μόνοι που μπορούν να σταματήσουν την κυβέρνηση είναι οι υποτελείς Παραγωγοί. Σήμερα, λόγω της ανεργίας, είναι φοβισμένοι. Αυτοί οι οποίοι μπορούν να την σταματήσουν είναι οι εργαζόμενοι των ΔΕΚΟ.
Εάν κοιτάξουν μόνο την πάρτη τους, θα ηττηθούν και αυτοί και όλοι οι άλλοι. Εάν δεν κοιτάξουν την πάρτη τους αλλά λάβουν υπόψη τους και τους άλλους, θα συμπαρασύρουν όλους τους εργαζόμενους του κρατικού/δημόσιου και ιδωτικού τομέα.
Πως μπορεί να γίνει αυτό; Να προτείνουν μια λύση που να ικανοποιεί και αυταπασχολούμενους και ανέργους και εργαζόμενους:
να προτείνουν μείωση του χρόνου εργασίας και εξασφαλισμένο εισόδημα για όλους και όλες. Για να εργαζόμαστε όλοι και όλες, για να πάψουμε πια να ζούμε μέσα στο άγχος, τη στέρηση και την ανασφάλεια.
Εάν ξεκινήσουν μια απεργία διαρκείας, μέσα σε λίγες μέρες θα σταματήσουν τα πάντα!
Τι θα κάνουμε τις μέρες της απεργίας; Ας κάνει ο καθένας και η καθεμιά ό, τι θέλει. Ας ξεκουραστεί, ας γαμήσει, ας παίξει με τα παιδιά, ας περπατήσει, ας διαβάσει, ας ζωγραφίσει, ας σκάψει στο κήπο, ας παίξει μουσική με άλλους κι ας ξεφαντώσει.
Μόνο ένα να μην κάνουμε: να μην συγκεντρώθούμε, να μην διαδηλώσουμε, να αχρηστεύσουμε με αυτόν τον τρόπο τους ιδεολογικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς του Κράτους.
ο βιαστής είναι Κύριος
φίλες και φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι, καλή σας μέρα
Όταν ο Κύριος αποφασίζει, διατάζει δηλαδή, βιάζει, με την αρχική σημασία της λέξης, ασκεί βία για να εκπληρώσει την επιθυμία του. Τα μέσα του είναι άλλοτε τα όπλα, άλλοτε το χρήμα, άλλοτε ο εκφοβισμός και η ισχύς του, η αυθεντία του. Δεν μπορεί να μην είναι βιαστής, πάλι με την αρχική σημασία της λέξης, που για πρώτη φορά απαντάται στον Ματθαίο (. . . η βασιλεία των ουρανών βιάζεται, και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν, 11,12) και σημαίνει τον άρπαγα, τον βίαιο. Κάθε απόφαση του Κυρίου είναι βιασμός, άσκηση βίας, δεν είναι όμως βιασμός κάθε απόφαση γενικά.
Η σημασιολογική εξέλιξη των λέξεων βιάζω, βιασμός και βιαστής παρουσιάζει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Πρόκειται για σημασιολογιή συρρίκνωση: η γενική άσκηση βίας που δηλώνουν πρωταρχικά περιορίστηκε στην άσκηση βίας μέσω του πέους του, το οποίο εκλαμβάνεται από την ανδρική πατριαρχική κουλτούρα ως όργανο, εργαλείο, όπλο (παλούκι, καραμπίνα, περίστροφο, κλπ) και όχι ως σώμα. Η εξέλιξη αυτή δείχνει ότι η υπέρτατη ηδονή του Κυρίου είναι η επιβολή της θέλησής Του μέσω της κάμψης της βούλησης του Άλλου. Μπροστά σε αυτήν κάθε άλλη ηδονή ( ισχύς, χρήμα, φήμη) ωχριά: η Κυριαρχία δεν είναι μια αφηρημένη κοινωνική σχέση αλλά γίνεται προσωπική υπόθεση.
Εάν ο Κύριος δεν μπορεί να μην είναι βιαστής, ο βιαστής δεν μπορεί να μην είναι Κύριος. Εάν η Κυριαρχία δεν μπορεί να μην είναι βιασμός, ο βιασμός δεν μπορεί να μην είναι Κυριαρχία.
Όταν οι άνδρες ακούνε για βιασμό άλλοι πραγματικά ενοχλούνται και θλίβονται και άλλοι (θλίβονται) γιατί φθονούν τον βιαστή επειδή δεν βίασαν αυτοί. Τη διαπίστωση αυτή πρέπει να τη σχολιάσουμε.
Πάω στη δουλείά. Αύριο το πρωί.
το χρέος ως απαγωγή και αιχμαλωσία
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.
Κάθε εμπόρευμα έχει μια ημερομηνία γέννησης – πολλά έχουν και ημερομηνία θανάτου. Το εμπόρευμα-κινητό τηλέφωνο γεννήθηκε το 1995, ας πούμε. Ο ηλεκτρικός λαμπτήρας το 1932. Η διαπίστωση αυτή μας παρακινεί να θέσουμε το εξής ερώτημα: ποιο είναι το πρώτο καπιταλιστικό εμπόρευμα; Δεν θα δυσκολευτούμε να απαντήσουμε: η εργασιακή δύναμη. Κάποιος την πουλάει, κάποιος την αγοράζει . Αυτός που την αγοράζει, την χρησιμοποιεί για να παραγάγει άλλα εμπορεύματα, ας πούμε κάρβουνο, νήμα, ύφασμα, κανόνια, ρολόγια. Χωρίς αυτό το πρώτο, λογικά και χρονικά, εμπόρευμα δεν μπορεί να υπάρξει ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, οι καπιταλιστικοί κοινωνικοί σχηματισμοί.
Είμαστε βέβαιοι ότι το εμπόρευμα (άρα και το χρήμα) υπήρχαν πολύ πριν τον καπιταλισμό. Το ερώτημα λοιπόν που θέσαμε παραπάνω παίρνει την εξής μορφή: ποιο ήταν το πρώτο εμπόρευμα του δυτικού πολιτισμού; Και σε αυτήν την ερώτηση δεν θα δυσκολευτούμε να απαντήσουμε: ο δούλος. Όχι η εργασιακή δύναμη ενός ανθρώπου, αλλά όλη του η ύπαρξη. Ενώ ο εργάτης πουλάει ο ίδιος την ικανότητα να εργαστεί, από ανάγκη βέβαια, η χρεία τον αναγκάζει να το κάνει (χρέος σημαίνει χρεία), μια ανάγκη που δεν προέκυψε από τον ουρανό αλλά ήταν το αποτέλεσμα της συνειδητής δράσης εμπόρων που επεδίωξαν να αναλάβουν την οργάνωση της παραγωγής με δικούς τους όρους, με κριτήριο δηλαδή την αύξηση της ισχύος τους, ο δούλος δεν πουλάει ο ίδιος το σώμα του – αν και υπήρξε και αυτή η πρακτική και θα δούμε για ποιους λόγους. Για να γίνει ο δούλος εμπόρευμα πρέπει πρώτα να απαχθεί, να αιχμαλωτιστεί.