φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Ο Κύριος είναι ελεήμων και φιλάνθρωπος, δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία πια. Τον βλέπουμε να σπεύδει αμέσως να επισκεφτεί τα θύματα των πλημμυρών, της ξηρασίας, των επιδημιών, της ανέχειας, των λιμών, της εξαθλίωσης και της φτώχειας. Καθημερινά πια βλέπουμε στην οθόνη της τηλεόρασης Προέδρους και πρωθυπουργούς, μόνοι τους ή με τις συζύγους τους, πολύ συχνά αυτές μόνες τους, αστέρια του κινηματογράφου, του αθλητισμού και του τραγουδιού να έρχονται σε άμεση επαφή με τα θύματα φυσικών και κοινωνικών καταστροφών, να συζητάνε μαζί τους, να παίρνουν αγκαλιά μικρά παιδιά, να τους συμπαραστέκονται. Κάποιοι από αυτούς βάζουν το χέρι στην τσέπη τους –  ο Τράμπ έδωσε από την περιουσία του 1 εκ. δολάρια στους πλημμυροπαθείς του Τέξας, πριν λίγο καιρό. Είναι πολύ τρέντι πάμπλουτοι καπιταλιστές να ιδρύουν φιλανθρωπικά ιδρύματα.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Η ΑΠΟΧΗ και η απομάκρυνση από τον Κύριο, από την κυριαρχική σχέση, θα είναι δύο από τα ζητήματα που θα διερευνήσουμε τα επόμενα χρόνια. Η απομάκρυνση από τον Κύριο δεν είναι χωρική, δεν νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει χωρική απομάκρυνση, αλλά εργασιακή, ιδεολογική, ψυχολογική, συναισθηματική, πολιτική απομάκρυνση. Η ΑΠΟΧΗ είναι πολιτική απομάκρυνση.

ΜΙΑ από τις πτυχές του ζητήματος της ΑΠΟΧΗΣ είναι  η συζήτηση σχετικά με το πόσο επικίνδυνη είναι για την καπιταλιστική Κυριαρχία, την καπιταλιστική δημοκρατία. Πολλοί και πολλές υποστηρίζουν ότι το αφτί του Κυρίου δεν ιδρώνει, εάν δεν πάμε να ψηφίσουμε. Να είναι άλλοθι για να πάνε να ψηφίσουν; Δεν ξέρω, μπορεί. Διαφωνώ. Διευκρινίζοντας ότι κυβέρνηση θα σχηματιστεί ακόμα κι αν δεν πάει να ψηφίσει ούτε ένας (διότι υπάρχει ήδη κυβέρνηση, η υπηρεσιακή), θεωρώ ότι η ΑΠΟΧΗ είναι μια πρακτική που ανησυχεί τον Κύριο και τους συμβούλους Του. Είναι σαφές ότι δεν ΑΠΕΧΟΥΜΕ για να μην σχηματιστεί κυβέρνηση – αυτό είναι φενάκη, είναι ανοησία. Πριν εκθέσω τα επιχειρήματά μου, ας δούμε συνοπτικά το ζήτημα της απομάκρυνσης από τον Κύριο.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΦΙΛΕΣ και φίλοι ενδιαφέρονται τα μάλα για τα σημειώματα που το αντικείμενό τους είναι η Γραμματική (Φωνητική, Συντακτικό, Σημασιολογία) της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, από την οποία προήλθε η νέα ελληνική, και σπεύδω με ευχαρίστηση να ανταποκριθώ στη φιλομάθειά τους. Σήμερα θα ασχοληθούμε με την ιστορία του ε μακρού, και όχι μόνο,  διότι οι αρχαίοι Έλληνες έδειχναν μια προτίμηση, έναν έρωτα θα έλεγα,  προς αυτό, και προς το ο μακρό (ω), όπως θα δούμε στη συνέχεια, και θα τολμήσουμε να διατυπώσουμε μια εικασία γι΄ αυτή την προτίμηση. Κάποιος ομηριστής παρατήρησε ότι η Ιλιάδα έχει μια έφεση προς το ε μακρό (η) –  με παρακίνησε και την μελετήσω και επιβεβαίωσα την παρατήρησή του. Θα έπρεπε να λέμε θανατοφόρος αλλά λέμε θανατηφόρος –  έτσι δεν είναι; Τα αυτιά του αρχαίου Έλληνα δεν άντεχαν πέντε βραχέα συνεχόμενα φωνήεντα! Το θέμα είναι εξειδικευμένο χωρίς όμως να είναι και περίπλοκο, πολύπλοκο ή δυσνόητο. Είναι υλικό από μια Ιστορική Γραμματική της αρχαίας ελληνικής που συντάσσω, όπου θα διαβάσετε πολλά και ενδιαφέροντα καινοφανή πορίσματα της έρευνας.

ΣΗΜΕΡΑ γράφουμε η πηγή αλλά προφέρουμε ι πιγί. Οι αρχαίοι Έλληνες πρόφεραν hεε πεεγέέ –  γράφω το ε μακρό ως εε για να δείξω πως προφερόταν: η προφορά του διαρκούσε πιο πολύ από ότι το ε βραχύ, γι αυτό και λέγεται ε μακρό. To h ήταν ένας ήχος που χάθηκε και προφερόταν   όπως το h στην αγγλική λέξη home. Για να δηλώσουν την ύπαρξή του χρησιμοποίησαν το σύμβολο της δασείας. Τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες το ε μακρό μετεξελίχθηκε σε ι βραχύ –  όλα τα μακρά φωνήεντα μετεξελίχθηκαν σε βραχέα. Κι έτσι η hεε πεεγεέ έγινε ι πιγί. Εμείς όμως, αν και η προφορά άλλαξε,  διατηρήσαμε την γραφή και προφέρουμε το η (ε μακρό)  ως ι, όχι ως εε και έτσι προέκυψε η ιστορική ορθογραφία.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΟΙ φιλοσοφικοί όροι το Εγώ και το Υποκείμενο είναι οι σημαντικότεροι όροι της δυτικής φιλοσοφίας. Πώς εμφανίστηκαν, κάτω από ποιες συνθήκες δημιουργήθηκαν; Γιατί να είναι ουδετέρου γένους; Γιατί το Εγώ και όχι ο Εγώ;  Γιατί το Υποκείμενο και όχι ο Υποκείμενος – ή η Υποκείμενη; Γιατί το Εγώ και όχι το Εσύ ή το Εμείς; Εάν το Υποκείμενο υπόκειται, που υπόκειται, σε τι υπόκειται; Ποιος είναι ο Εγώ; Ποιος είναι ο Υποκείμενος; Πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο;

ΘΑ απαντήσω σήμερα σε όλα αυτά τα ερωτήματα απλά και ευθαρσώς, κατευθύνοντας το παλούκι της σκέψης ακριβώς στην καρδιά του δράκουλα που μας πίνει κάθε μέρα το αίμα.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Η Ιλιάδα δεν μας αφηγείται τον Τρωικό πόλεμο, όπως νομίζουμε. Η δράση εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια του πολέμου, προς το τέλος του ένατου έτους ή στις αρχές του δέκατου. Μας αφηγείται ένα σύντομο επεισόδιο πενήντα και μίας (51) ημερών, από τις οποίες οι μέρες της δράσης είναι δέκα, από τις οποίες οι μέρες του πολέμου είναι τέσσερις, με την τρίτη να αρχίζει στο Λ 1 και να τελειώνει στον Σ 241 –  το ένα τρίτο της Ιλιάδας! Αν και δεν μας αφηγείται τον Τρωικό πόλεμο από την αρχή μέχρι το τέλος, ο αφηγητής αναφέρεται συχνά και σε παρελθοντικά γεγονότα και σε μελλοντικά:  γνωρίζουμε ότι την επόμενη χρονιά θα σκοτωθεί ο Αχιλλέας και η Τροία θα καταληφθεί από τους Αχαιούς. Στην ραψωδία Γ μας αφηγείται γεγονότα που θα έπρεπε να είχαν γίνει στο πρώτο έτος, όχι στο ένατο! Οι προύχοντες της Τροίας παρατηρούν τους Αχαιούς από το τείχος και καλούν  την Ελένη να τους πει ποιοι είναι οι αρχηγοί τους!  Ο αφηγητής εγκιβωτίζει γεγονότα του παρελθόντος και του μέλλοντος στο παρόν –  μια γνωστή αφηγηματική πρακτική .

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ και μελετώντας την Ιλιάδα διαπιστώνουμε ότι ο αφηγητής καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια για να συνδέσει το επεισόδιο της οργής του Αχιλλέα με τον Τρωικό πόλεμο, να το παρουσιάσει ως επεισόδιο αυτού του πολέμου. Έχει διατυπωθεί η άποψη ότι το κείμενο αυτό δεν θα έπρεπε να το λέμε Ιλιάδα, μιας και δεν περιγράφει τον Τρωικό Πόλεμο, αλλά Αχιληΐδα. Μήπως η Αχιληΐδα κάποτε δεν είχε καμιά σχέση με τον Τρωικό πόλεμο; Εάν είναι έτσι, κατά τη διάρκεια ποιου πολέμου και πότε ο Αχιλλέας οργίστηκε με τον αρχηγό του γιατί τον αδίκησε, τον πρόσβαλε, αποσύρθηκε από τον πόλεμο, σκοτώθηκε ο φίλος του και πήρε εκδίκηση σκοτώνοντας τον φονιά του;

Continue reading →