φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
το σημερινό σημείωμα το αφιερώνω στον Θράσο (θράσος)
Διάβασα προχτές ότι ο ανθρώπινος οργανισμός αποτελείται από 100.000 δισεκατομμύρια κύτταρα, τα οποία συνεργάζονται! Το κύτταρο είναι αποτέλεσμα συνεργασίας, οπότε ‘γνωρίζει’ να συνεργάζεται με τα άλλα και να σχηματίζει ιστούς, οι οποίοι συνεργαζόμενοι σχηματίζουν όργανα, αυτά συνεργαζόμενα σχηματίζουν τον οργανισμό και οι οργανισμοί συνεργαζόμενοι σχηματίζουν την κοινωνία. Το αποτέλεσμα αυτό συνάδει με έναν γενικά αποδεκτό κατά κάποιο τρόπο ορισμό της κοινωνίας ως ένα πλέγμα σχέσεων και αλληλεπιδράσεων του ανθρώπου με τον άνθρωπο και του ανθρώπου με τη φύση. Θα λέγαμε λοιπόν ότι η ζωή και η κοινωνία είναι μια κλιμάκωση της συνεργασίας κι αν παραλείπουμε το επίθετο συνεργασιακός (κι όχι συνεργατικός) πριν από τις έννοιες σχέσεις και αλληλεπιδράσεις το κάνουμε διότι αυτές δεν είναι μόνο συνεργασιακές – κατά κύριο λόγο όμως είναι συνεργασιακές.
Διάβασα ακόμα ότι ο άνθρακας (C) είναι πολύ σημαντικός για τη ζωή διότι κάθε άτομο άνθρακα έχει τη δυνατότητα ταυτόχρονης δημιουργίας τεσσάρων χωριστών σταθερών δεσμών με άλλα άτομα, μεταξύ των οποίων κι άλλα άτομα άνθρακα. Το αποτέλεσμα αυτων των πολλαπλών σταθερών δεσμών είναι μακριές αλυσίδες μορίων, οι οποίες έχουν την τάση να μεγαλώνουν δεσμεύοντας κι άλλα άτομα άνθρακα κι άλλων ατόμων (ιδίως οξυγόνου, υδρογόνο, πυρίτιο, νάτριο, φώσφορος) κι έτσι έχουμε μια πρώτη εκδήλωση της ανάπτυξης, δηλαδή, της κλιμάκωσης της συνεργασίας και κατόπιν της αναπαραγωγής και της κίνησης. Το πως έγινε η μετάβαση από την ανάπτυξη, την κλιμάκωση της συνεργασίας, των μορίων στην αναπαραγωγή και στην κίνηση, τη ζωή δηλαδή, δεν το γνωρίζουμε και ίσως να μην το μάθουμε ποτέ. Είμαστε όμως βέβαιοι ότι πρόκειται για κάποια ιδιάζουσα μετάλλαξη της συνεργασίας, μιας συνεργασίας ανώτερου επιπέδου.