του λάμπε ρατ
Υπάρχουν φορές που τη μεγαλύτερη, την πυκνότερη ανοικειότητα και ξενότητα την αισθανόμαστε σε οικεία, γνώριμα, ασφαλή (safe), ακόμα και οικογενειακά, φιλικά ή/και συντροφικά περιβάλλοντα. Αυτή η αίσθηση συνήθως σωματοποιείται, εκδηλώνεται με διάφορους ένσαρκους τρόπους: κουλούριασμα του σώματος, χωρική απόσταση από το επίκεντρο ή από τα διερευνητικά βλέμματα, συνοφρύωμα, αλαλία, νευρικές, σπασμωδικές κινήσεις, τρέμουλο, απασχόληση των χεριών με κάτι, άβολες στάσεις του σώματος, και πολλούς άλλους. Αυτή η αίσθηση μπορεί ενίοτε να προκληθεί από κάτι εντελώς δευτερεύον, ακόμα και ασήμαντο, κάτι ανεπαίσθητο, κάτι δυσεξήγητο, και, παραδόξως, είναι συνήθως σ΄αυτή την περίπτωση που λαμβάνει τη μεγαλύτερη οξύτητα. Τις περισσότερες φορές μοχθούμε να απωθήσουμε νοητικά αυτή την αίσθηση, να την υποβαθμίσουμε αξιολογικά, να τη διαχειριστούμε με κάποιον εσωτερικευμένο, σχετικά ανώδυνο τρόπο. Στη σκέψη και μόνο ότι αυτή η αίσθηση δεν χωρά κανονικά σε αυτά τα περιβάλλοντα τρομάζουμε. Και τον τρόμο αυτόν επιτείνει η φαντασιακή προβολή μιας ενδεχόμενης παράλυσης ή κατάρρευσης εν μέσω οικείων προσώπων.