Ορχήστρα των Βατράχων του Έβρου (EVROS FROGS ORCHESTRA)

Ορχήστρα των Βατράχων του Έβρου 

διήγημα

 

– Άκου! Νατάσα, άκου!

– Ζαλίζομαι, θα ξεράσω. Τόσο πολύ ήπιαμε;

– Άκου τα βατράχια και θα σου περάσει.

Σταμάτησαν να περπατούν. Στράφηκαν προς τη μεριά του ποταμού. Δάσος από λεύκες. Μόλις που φαίνονταν, σκοτάδι βαθύ, το φεγγάρι ήταν αλλού.  Πέρα μακριά, όχι πολύ μακριά η Μαρίτσα, έτσι λένε τον Έβρο οι Βούλγαροι.  Οι παράλληλες γραμμές του τρένου, μερικά βήματα από τα πόδια τους, δίπλα στον χωματόδρομο,  ενώνονταν πέρα μακριά αριστερά τους, μέσα στο σκοτάδι, ενώνονταν πέρα μακριά στα δεξιά τους. Όλα ενώνονται, όλα είναι χωριστά.

-Τ΄ακούς, Νατάσα;

– Τ΄ακούω, τ΄ακούω. Πω, πω, πολλή φασαρία κάνουν. Είναι πάρα πολλά!

– Σε λίγο  μερικά θα σταματήσουν, λίγο πιο μετά θα σταματήσουν κι άλλα, μετά κι άλλα, μετά θα κοάζουν δυο τρία, μετά ένα και μετά θα υπάρξει σιωπή.

Continue reading

μεταξύ νίκης και ήττας, επιτυχίας και αποτυχίας, κέρδους και ζημίας, ενθουσιασμού και απογοήτευσης: ο μανιοκαθλιπτικός ήρωας, ο μανιοκαταθλιπτικός δυτικός πολιτισμός, ο μανιοκαταθλιπτικός καπιταλισμός

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΟΤΑΝ τα παιδιά μου ήταν βρέφη και νήπια, κοιμόντουσαν συνήθως, σχεδόν πάντα, στην αγκαλιά μου. Μετά τα πήγαινα στο κρεβάτι, σιγά και αργά, να μην ξυπνήσουν. Στην αρχή αντιμετώπισα μια δυσκολία, με τον Παύλο. Μόλις τον άφηνα στο κρεβάτι, ξυπνούσε –  πάντα.  Ξανά αγκαλιά. Γιατί ξυπνούσε; Αναρωτήθηκα. Ήθελε να κοιμάται στην αγκαλιά μου. Πώς το καταλάβαινε όμως ότι δεν ήμουν κοντά του; Δύο τρόποι θα υπήρχαν. Είτε η αφή ενημέρωνε τον εγκέφαλο και ο εγκέφαλος ανησυχούσε είτε η όσφρηση.  Σκαρφίστηκα λοιπόν το εξής κόλπο για να ξεγελάσω τον εγκέφαλό του  –  φοιτητής πρωτοετής φέτος στο Φυσικό του ΑΠΘ. (Περίμενε πώς και πώς να φύγει, μακριά από το χωριό, την οικογένεια και τον πατέρα!). Έβαλα μια φορεμένη δυο τρεις μέρες μπλούζα μου για μαξιλάρι –  κι αυτό ήταν! Κοιμόταν σαν πουλάκι. Ο εγκέφαλος του νόμιζε ότι ήμουν εκεί. Ας είναι καλά η όσφρηση. Με το δεύτερο παιδί, ήμουν έτοιμος.

Continue reading

ποι@ είναι @ φύλακ@ άγγελ@ μας ; ποιος είναι ο φύλακας άγγελός μας;

Φύλακας Άγγελος (Πιέτρο ντα Κορτόνα, 1656)

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΕΙΜΑΣΤΕ μια παρέα τεσσάρων γυναικών και ενός άντρα. Κάποια στιγμή λέει μια γυναίκα: είμαστε έτοιμοι να φύγουμε; Τη ρωτάω: έτοιμοι ή έτοιμες; Με κοιτάζει έκπληκτη, σκέφτεται για λίγο, και ξαναρωτάει: είμαστε έτοιμες και φύγουμε;

Γιατί οι λέξεις άνθρωπος, λαός, άνθρωπος, Θεός, άγγελος, ουρανός, ποταμός, ήλιος είναι γραμματικού αρσενικού γένους ενώ είτε περιλαμβάνουν και τα δύο γένη ή δεν έχουν γένος; Γιατί η λέξη λίμνη, θάλασσα, σελήνη είναι γραμματικού θηλυκού γένους;  Νομίζω πως δεν χρειάζεται να απαντήσω –  η γραμματικοποίηση της αντρικής και πατριαρχικής κυριαρχίας είναι σαφής. Για να αποφύγουμε στον γραπτό λόγο τη διάκριση του γένους ή την επιβολή του αρσενικού καταφεύγουμε στη χρήση του @, το οποίο είναι ο ή η ή ο/η. Πρόκειται περί απελπισμένης προσπάθειας να επανορθώσουμε την ταραγμένη ιστορία των σχέσεων μεταξύ των φύλων, των έμφυλων ταυτοτήτων.

ΕΝΑ από τα ζητήματα που θα μας απασχολήσουν φέτος είναι το μίσος. Τι είναι το μίσος; Ποια ήταν η αρχική σημασία της λέξης; Έχει κάποια σχέση με την επιθετικότητα; Μήπως με την εκδίκηση; Μας επιτρέπεται να ταυτίσουμε μίσος και επιθετικότητα; Υπήρξαν κοινωνίες στις οποίες το μίσος ήταν άγνωστο; Υπήρξαν κοινωνίες που το μίσος ήταν ένα σύνηθες και έντονο συναίσθημα, μια γενικευμένη συμπεριφορά; Είναι κάτι που έχει σχέση με την βιολογία ή μήπως είναι επίκτητο, μια κοινωνική κατασκευή; Εμφανίζεται στη βρεφική και νηπιακή ηλικία, είναι συνέπεια της σχέσης παιδιού-μητέρας;  Είναι το μίσος πόθος κατοχής προσώπου ή πράγματος; Έχει το μίσος κάποια σχέση με τον ψυχικό πόνο, την απόρριψη και την εγκατάλειψη; Έχει κάποια σχέση με τον εγωισμό; Υπήρξαν, υπάρχουν άνθρωποι που δεν μισούν, που είναι ανίκανοι να μισήσουν; Το μίσος και ο έρωτας, το μίσος και η αγάπη είναι δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος; Είναι δυνατόν να υπάρχει έρωτας, πόθος  και αγάπη χωρίς μίσος; Ποιες είναι οι συνέπειες του μίσους, τι παθαίνουμε όταν μισούμε; Απλά μισούμε, περιοριζόμαστε στο συναίσθημα ή θέλουμε να εξαφανίσουμε, να καταστρέψουμε το αντικείμενο του μίσους; Θα έκοβε μια γυναίκα τον πούτσο του βιαστή της; Γιατί άλλοτε το κάνουμε κι άλλοτε όχι; Τι μας συγκρατεί; Πώς γίνεται να μισούμε τον εαυτό μας; Τι εννοούμε όταν λέμε ”οι γυναίκες μισούν τους άντρες, οι άντρες μισούν τις γυναίκες”; Τι γίνεται όταν δεν μισούμε; Μήπως το μίσος είναι το κομβικό σημείο της ψυχικής μας καλλιέργειας, δηλαδή ο τρόπος με τον οποίο συνάπτουμε σχέσεις με τους άλλους, τις άλλες; Σωματοποιείται και πώς το μίσος; Γιατί βγάζουν φωτιές τα μάτια μας όταν μισούμε; Τι άλλο παθαίνει το σώμα μας και η σκέψη μας; Μας αρρωσταίνει το μίσος;  Μήπως το μίσος είναι ο κύριος αντίπαλός μας; Continue reading

το σώμα μας είναι πιο σοφό και δυνατό από το μυαλό μας (τις σκέψεις μας, τις επιθυμίες μας)

”θέλω να σταματήσει ο πόνος!”

ο τρίχρονος Μαρκος μετά από πέσιμο, γδάρσιμο και μάτωμα στο γόνατο

”νους ανάγκης άρχων. . .  ανάγκη ηττωμένη υπό πειθούς έμφρονος”

Πλάτων, Τίμαιος 48a

 

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

”Αποστολία, θέλεις δε θέλεις θα μείνεις  στο κρεβάτι. Άμα θέλεις, σε δυο μέρες θα είσαι περδίκι. Άμα δε θέλεις, θα ταλαιπωρείσαι καμιά βδομάδα. Από τον Ιούλιο δε σταμάτησες λεπτό, ξενύχτια, ποτά, δουλειά. Κουράστηκε το σώμα σου κι αφού δε σταματάς μόνη σου, σε σταμάτησε αυτό. Υπάρχει πιο ωραία ασθένεια από το να μένεις στο κρεβάτι από κούραση; Μακάρι μια ζωή έτσι να αρρωσταίνεις. Απόλαυσέ την την αδυναμία σου. Μόνο έτσι θα γίνεις δυνατή. Αύριο τω πρωί θα ανάψω και τη σόμπα, θα το γιορτάσουμε”.

ΑΥΤΑ είπα χτες στη γριπωμένη και εξαντλημένη δεκαεξάχρονη κόρη μου . Δεν τα ακούει πρώτη φορά αλλά κάθε φορά τα ακούει με μεγάλη προσοχή.  Το να αρρωσταίνεις από κούραση, από ζωή, είναι η πιο ωραία αρρώστεια, αδυναμία. Δεν θέλουμε να αρρωσταίνουμε, να μένουμε στο κρεβάτι, δεν θέλουμε να πονάμε, ούτε σωματικά ούτε ψυχικά, αλλά δεν γίνεται να μην πονάμε. Δεν νοείται ζωή χωρίς πόνο. Ο τρίχρονος Μάρκος δεν ήθελε να πονάει και το εξέφρασε με σαφήνεια αλλά το σώμα αδιαφορεί για τον Μάρκο, αδιαφορεί για μένα, για σένα, για όλους και για όλες.

Continue reading

φορτηγατζήδες δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε το τρένο

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΘΑ σχολιάσουμε σήμερα την έλλειψη οδηγών φορτηγών (φορτηγατζήδων, νταλικιέρηδων) στην Ευρώπη που έχει εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια με αποτέλεσμα σήμερα η έλλειψη αυτή να ξεπερνά τους  400.000. Το πρόβλημα θα επιτείνεται κι αυτό προκαλεί έμφραγμα στην καπιταλιστική οικονομία, μιας και δεν νοείται καπιταλισμός χωρίς τη μεταφορά των εμπορευμάτων που πρέπει να εκτεθούν στα εμπορικά καταστήματα και να πωληθούν –  για να καταναλωθούν. Εάν δεν υπάρξει μεταφορά, δεν θα υπάρξει και κατανάλωση, κι αν δεν υπάρξει κατανάλωση, θα σταματήσει η παραγωγή και θα στερηθούμε βασικά είδη  ανάγκης. Εκατό χιλιάδες χρειάζεται επειγόντως η Αγγλία, 80.000 η Γερμανία, 143.000 η Πολωνία. Πριν το κάνουμε, θα σας αφηγηθώ κάτι που μου εκμυστηρεύτηκε κάποιος Σαλονικιός φορτηγατζής.

”ΕΜΑΘΑ ότι η γυναίκα μου με απατούσε αλλά δεν μπορούσα να τους πιάσω στα πράσα. Τη πηδούσε όταν έλειπα. Μετά από καιρό το μυστήριο λύθηκε. Ήταν ο τελωνειακός που έλεγχε το φορτηγό στους Ευζώνους. Μόλις έφευγα για Γερμανία, πήγαινε και την έβρισκε”. Το να είσαι συνεχώς μακριά από το σπίτι σου, από τη γυναίκα σου, τα παιδιά σου, τους φίλους σου δεν είναι ένας πολύ καλός λόγος να μην γίνεις φορτηγατζής; Νομίζω πως ναι.

Continue reading

η ρωμαϊκή αυτοκρατορία ξέμεινε από την ενέργεια των δούλων· η καπιταλιστική αυτοκρατορία;

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΚΑΘΩΣ πίνετε το πρωινό σας καφεδάκι και διαβάζετε αυτά που γράφω, θα ήθελα να σκεφτούμε το εξής ενδεχόμενο. Το 2060, ας πούμε, όλη η ενέργεια που χρειαζόμαστε προέρχεται από ανανεώσιμες πηγές (αέρας και ήλιος κυρίως): πώς θα είναι ο πλανήτης; Πριν απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, να σημειώσουμε ότι για καλυφθούν οι ενεργειακές ανάγκες της Ευρώπης με ηλιακή ενέργεια μόνο, της οποίας ο πληθυσμός ξεπερνά κατά πολύ τα 500 εκ., συμπεριλαμβανομένης και της Ρωσίας, θα πρέπει οι ηλιακοί συλλέκτες να έχουν την έκταση της Ισπανίας και της μισής Γαλλίας! Αναλογιστείτε τώρα την έκταση που θα απαιτηθεί για να καλυφθούν οι ενεργειακές ανάγκες όλων των χωρών του πλανήτη. Θα εγκαταστήσουμε, προφανώς, τους ηλιακούς συλλέκτες σε όλες τις ερήμους της Γης –  οι έρημοι όμως είναι ζωντανά οικοσυστήματα, στα οποία υπάρχει και χλωρίδα και πανίδα και ζουν άνθρωποι. Η λύση αυτή θα ήταν η μεγαλύτερη οικολογική καταστροφή που έχει κάνει ο άνθρωπος πάνω στη Γη.

Continue reading

σας γράφω από τις πρώτες γραμμές του κοινωνικού μετώπου της επιβίωσης και της ζωής – τσουκνιδόσουπα σήμερα και πατατοσαλάτα

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΗΡΘΕ και πάλι ο Οκτώβρης! Θα είμαστε μαζί μέχρι τον Απρίλιο, με χαρές και ντέρτια, με ωραίες στιγμές και με νταλκάδες, με σκέψεις και ερωτήματα, με απορίες, αμφιβολίες και βεβαιότητες. Και βεβαιότητες, χωρίς αυτές δεν μπορούμε να ζήσουμε. Δεν γνωρίζω ποιες είναι οι δικές σας, πιθανότατα όμως θα έχουμε κάποιες κοινές. Η φιλία θα είναι μία από αυτές, είμαι βέβαιος. Φέτος ένα από τα ζητήματα που θα μας απασχολήσουν είναι οι βεβαιότητες της ζωής, είναι τα θεμέλια, οι βάσεις που δίνουν νόημα και χαρά στη ζωή μας. Ίσως να σας ενοχλεί, μπορεί και να σας τρομάζει  η λέξη ‘ βεβαιότητα’. Αυτά όμως που θα διαβάσετε ίσως σας παρωθήσουν να την ξανασκεφτείτε.

ΣΤΡΕΦΩ την σκέψη μου, την περιέργειά μου, την παρατηρητικότητά μου και τη φαντασία μου στις βεβαιότητες ορμώμενος όχι από κάποια φιλοσοφική ανησυχία αλλά από τις μάχες που δίνονται στις πρώτες γραμμές του κοινωνικού μετώπου της επιβίωσης και της ζωής, από την πραγματικότητα της καθημερινής ζωής ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας που ζει στον πάτο, από όπου όμως αντί να βλέπει προς το μόνο μέρος που μπορεί να δει, προς τα πάνω δηλαδή, αυτό είναι το πλεονέκτημα να ζεις στον κοινωνικό πάτο, αντί να βλέπει προς τα πάνω, βλέπει προς τα κάτω! Και τι βλέπει;! Τίποτα, σκοτάδι, αδιέξοδο, απελπισία, απόγνωση, ανησυχία, κινδύνους, απειλές, φόβους. Να, παρατηρώ ότι ο φόβος έχει εξαπλωθεί τόσο που από προσωρινή και περαστική κατάσταση έχει γίνει συμπεριφορά. Λόγου χάριν, δεν παύω να εκπλήττομαι και να απορώ, αν και το κατανοώ, ότι τα παιδιά δεν πάνε σχολείο μόνα τους αλλά τα πάνε οι γονείς τους –  και τα παίρνουν μόλις σχολάσουν. Μου θυμίζει την αρχαία Αθήνα που οι παιδ-αγωγοί δούλοι γίνονταν σκιά των αγοριών που πήγαιναν στο Γυμνάσιον, στη παλαίστρα για να γυμναστούν γυμνά, και τα παρακολουθούσαν στενά. Γιατί; Για να μη τα γαμήσουν!  Ο ίδιος φόβος και σήμερα. Να ήταν μόνο αυτός!

Continue reading