φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΑΠΟ τον Πλάτωνα και τον Αριστοφάνη μαθαίνουμε ότι οι ελεύθεροι πολίτες στην Αθήνα δεν πήγαιναν σχεδόν ποτέ μόνοι στην Αγορά ή στα Γυμνάσια, τα γυμναστήρια των εφήβων –  τους ακολουθούσε πάντα ένας δούλος. Δεν υπήρχε νοικοκυριό χωρίς τουλάχιστον έναν δούλο. Όταν ταξίδευαν, για να πάνε στην Ολυμπία λόγου χάριν, δέκα μέρες δρόμος με τα πόδια, τους ακολουθούσαν περισσότεροι: κουβαλούσαν τα σκεύη, τις τροφές, τον ρουχισμό.

ΦΙΛΟΣ από τη Σαντορίνη μου έλεγε ότι μετά το 1990, όταν άνοιξαν τα σύνορα με την Αλβανία, στη Σαντορίνη ήταν πολύ της μόδας να βγαίνει στην αγορά ή στο καφενείο  ο  νοικοκύρης και λίγα μέτρα πιο πίσω  να ακολουθεί ο Αλβανός μετανάστης που τον είχε στη δούλεψή του. Αργότερα έμαθα ότι αυτή η επίδειξη δούλου, ως συμβόλου ανώτερης κοινωνικής θέσης, η επίδειξη ισχύος και Κυριαρχίας, η επίδειξη απασχόλησης μετανάστη, συνηθιζόταν και σε άλλα νησιά του Αιγαίου και σε άλλες περιοχές της ελλαδικής χερσονήσου. Με ένα δούλο να σε ακολουθεί είσαι Κύριος! 

 ΈΧΕΤΕ αναρωτηθεί ποτέ τι γίνονται  οι μετανάστες που οδεύουν κυρίως προς τη Γερμανία; Γίνονται σχεδόν όλοι οικιακοί δούλοι συνταξιούχων εργένηδων. Γνωρίζουν ότι θα γίνουν δούλοι; Θέλουν; Η πρακτική αυτή αποθαρρύνεται ή ενισχύεται από από το γερμανικό Κράτος; Ενισχύεται –  γιατί;

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Εκφράζω δημόσια τη θλίψη μου και την αγωνία μου για τη δοκιμασία και τον κίνδυνο που διέρχεται όχι πια η υγεία αλλά η ζωή του Νίκου Ρωμανού που κάνει απεργία πείνας, εδώ και δεκαοχτώ μέρες,  με αίτημα τη χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών, μιας και πέρασε στο Πανεπιστήμιο ενώ ήταν έγκλειστος στη φυλακή. Δέχομαι χωρίς την παραμικρή επιφύλαξη, χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό την επιθυμία του, το αίτημά του· δυστυχώς, δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο.

Εύχομαι ολόψυχα, το μόνο που μπορώ να κάνω,  προς το παρόν,  να  τελειώσει αυτή η περιπέτεια με τον πιο αξιοπρεπή τρόπο. Συμβαίνει συχνά, σε οριακές καταστάσεις, να θέτουμε εμείς οι ίδιοι το δίλημμα ελευθερία ή θάνατος στον  εαυτό μας και στους αντιπάλους μας: καλύτερα να πεθάνω παρά να ζω όπως ζω. Το Κράτος, οι διαχειριστές του Κράτους, υπηρέτες του Κυρίου καπιταλιστή, εκλαμβάνουν το δίλημμα ως απειλή,  κι άλλοτε υποχωρούν, άλλοτε όχι. Υπήρξαν απεργοί πείνας που το αίτημά τους εκπληρώθηκε, υπήρξαν όμως και περιπτώσεις στις οποίες το Κράτος δεν υποχώρησε με τα γνωστά αποτελέσματα. Υποχωρεί όταν κρίνει ότι ένας πιθανός θάνατος πιθανόν να προκαλέσει ρωγμές στην κοινωνική ευταξία, όπως εννοούν την κοινωνική πειθαρχία· δεν υποχωρεί όταν κρίνει ότι δεν θα προκαλέσει ρωγμές ή και να προκαλέσει θα κλειστούν γρήγορα και αποτελεσματικά.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

πονοκέφαλε, εξαφανίσου –  ακούμε τη διαταγή σε τηλεοπτική διαφήμιση του παυσίπονου Panadol Advance. Η διαταγή αυτή παρουσιάζει τεράστιο ενδιαφέρον: φέρνει στο προσκήνιο το αδιέξοδο της δυτικής ιατρικής, της ιατρικής του Κυρίου, της δυτικής ιατρικής Κυριαρχίας. Διότι, φίλες και φίλοι, όπως θα δούμε, η δυτική ιατρική είναι η ιατρική του Κυρίου, τουτέστιν, ιατρική από τον Κύριο για τον Κύριο. Δεν είναι ιατρική από τον Κύριο για τους Υποτελείς, ούτε ιατρική των Υποτελών για τους Υποτελείς ή (και) για τον Κύριο. Υπάρχει ιατρική των Υποτελών;  Ασφαλώς και υπάρχει –  υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει, όσο καταχωνιασμένη κι αν είναι. Την ιατρική αυτή την αποκαλώ κομμουνιστική ιατρική κι όταν θα έρθει η ώρα, σε κάνα δυο μέρες, θα εκθέσω τις σκέψεις μου.

Εάν είναι ιατρική από τον Κύριο για τον Κύριο, τότε εμείς οι Υποτελείς δεν μπορεί παρά να είμαστε θύματά της, θύματά Του. Θα δείξω όμως ότι το πρώτο θύμα είναι ο ίδιος ο Κύριος. Σήμερα, θα ασχοληθώ με τη διαταγή της διαφήμισης· αύριο, θα δούμε.

Υπάρχει ο πονοκέφαλος, φίλες και φίλοι;  Το κεφάλι μας πονάει;  Όχι, κατά κανένα τρόπο, δεν μας πονάει το κεφάλι, δεν έχουμε ημικρανίες. Τι μας πονάει λοιπόν όταν λέμε έχω πονοκέφαλο; Πώς είναι δυνατόν να έχει κάποιος πονοκέφαλο;

Continue reading →

    φἰλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Μέχρι το 1919 είχαν εγκατασταθεί στην Παλαιστίνη 90.000 Εβραίοι· δεν γνωρίζω πόσοι Παλαιστίνιοι Άραβες ζούσαν εκεί αλλά είναι βέβαιο ότι οι Εβραίοι ήταν μια μικρή μειονότητα. Μέχρι το 1939 είχαν εγκατασταθεί άλλοι 350.000. Σήμερα, ο πληθυσμός του Ισραήλ ξεπερνάει τα 7 εκ., πολύ περισσότερος από αυτόν των Παλαιστινίων. Ο πληθυσμός του Ισραήλ αυξἀνει διαρκώς, μιας και η εγκατάσταση Εβραίων δεν έχει σταματήσει ποτέ, ενώ των Παλαιστινίων μειώνεται διαρκώς, με εκατοντάδες χιλιάδες να έχουν φύγει από τους τόπους που γεννήθηκαν και έχουν διασπαρεί σε πολλές αραβικές χώρες, στην Ευρώπη και η Β. Αμερική. Εάν αυτές οι τάσεις συνεχιστούν σε είκοσι, τριάντα χρόνια ο πληθυσμός του Ισραήλ θα είναι πολύ μεγαλύτερος και των Παλαιστινἰων πολύ μικρότερος.

   Ίσως και πολύ νωρίτερα. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας διατείνεται ότι το 2020 η λωρίδα της Γάζας, όπου ζουν 1,8 εκ. Παλαιστίνιοι, θα είναι μη κατοικήσιμη, μιας και οι κάτοικοι δεν θα έχουν ρεύμα, νερό, φάρμακα και πιθανότατα και τροφή, μιας και το 90% της καλλιεργήσιμης γης ανήκει στο Ισραήλ.  Το ισραηλινό Κράτος έχει πολιορκήσει τη Γάζα και τη Δυτική Όχθη, βομβαρδίζει υδραγωγεία, μονάδες παραγωγής ρεύματος, η Αίγυπτος δεν επιτρέπει γιατρούς, φάρμακα και ανθρωπιστική βοήθεια να περάσουν στην Γάζα, ο ισραηλινός στρατός βομβαρδίζει και ισοπεδώνει ανελλιπώς και ανηλεώς πυκνοκατοικημένες περιοχές, σχολεία, τζαμιά, παιδικές χαρές, αγορές, νοσοκομεία.

   Εάν ρίξουμε ένα βλέφαρο στην ιστορία της περιοχής από το 1850 περίπου, όταν έσκασε,  στην Ευρώπη,  μύτη η σκέψη για εγκατάσταση Εβραίων στην Παλαιστίνη, με την στρατηγική της αργής διείσδυσης να επικρατεί μεταξύ των σιωνιστών στις αρχές του 20ού αιώνα, μέχρι σήμερα, 2014, θα διαπιστώσουμε την επικράτηση άλλοτε της στρατηγικής της συνύπαρξης, με τους όρους του Ισραήλ, δηλαδή της καθυπόταξης των Παλαιστινίων και την υπαγωγής τους στην κατάσταση του δούλου, κι άλλοτε της στρατηγικής της εκδίωξης/εξόντωσής τους.  Το ποια στρατηγική επικρατούσε καθορίζονταν από το διεθνές οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον. Με την διεθνή επικράτηση του νεοφιλευθερισμού, της καταστροφής δηλαδή των δυνατοτήτων της εποχής μας, ήτοι της προετοιμασίας  για την συρρίκνωση του καπιταλισμού, ήτοι της εξόντωσης άχρηστων, περιττών και επικίνδυνων πληθυσμών, με την εξασφάλιση της συντριπτικής οπλικής υπεροχής των Κρατών, με την ήττα της εργατικής τάξης, η στρατηγική της εκδίωξης/εξόντωσης επανακάμπτει για να πραγματοποιηθεί ο τελικός σκοπός: η εκδίωξη και η εξόντωση όλων των Παλαιστινἰων στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη.  

Continue reading →

     Είναι ικανό, φίλες και φίλοι, το ισραηλινό Κράτος να εξοντώσει όλους τους Παλαιστίνιους; Όταν λέω όλους εννοώ όλους, όχι τους μισούς ή το ένα τέταρτο. Ναι, είναι ικανό, δεν έχει τον παραμικρό ενδοιασμό, τον ελάχιστο δισταγμό. Ποιος μπορεί να το σταματήσει; Ο μεγάλος Αλλάχ; Δε νομίζω. Οι διαδηλώσεις ενός πολύ μικρού μέρους των ισραηλινών υπηκόων που διαφωνούν και διαμαρτύρονται; Δε νομίζω. Οι διαμαρτυρίες μερικών εκατοντάδων, άντε, με το ζόρι,  μερικών χιλιάδων διαδηλωτών σε μερικές ευρωπαϊκές τυραννουπόλεις; Δε νομίζω. Όχι δε νομίζω, είμαι βεβαιότατος. Ποιος μπορει να σταματήσει την εξόντωση των Παλαιστινίων; Το παγκόσμιο προλεταριάτο; Ας γελάσω!  Κι όμως, φίλες και φίλοι, υπάρχει τρόπος να σταματήσει η σφαγή αλλά είναι τρόπος εχεφρόνων και ελευθεροφρόνων όχι φανατικών, δηλαδή επικίνδυνων, αφελών, ανίκανων ηγετίσκων των δεκάδων παλαιστινιακών ένοπλων ομάδων.

      Μέσα σε είκοσι μέρες σκοτώθηκαν 1050 Παλαιστίνιοι, στην συντριπτική τους πλειονότητα γυναικόπαιδα (αποφεύγω συνειδητά να χρησιμοποιήσω τη λέξη άμαχοι)  – δεν γνωρίζω πόσοι είναι οι ακρωτηριασμένοι, οι βαριά και ελαφριά τραυματισμένοι. Οι απώλειες των ισραηλινών είναι 43 στρατιώτες και 3 άμαχοι. Η αλλαγή της στρατηγικής του ισραηλινού Κράτους είναι σαφής: δεν θα περνάνε πια μέσα από τους τοίχους των σπιτιών για να αποφεύγουν τους παγιδευμένους με εκρηκτικά δρόμους και εισόδους σπιτιών αλλά καταφεύγουν στην τηλεφονία: ανηλεής βομβαρδισμός από μακριά με σκοπό την μεγαλύτερη δυνατή παραγωγή καταστροφής και εξόντωσης. Τέλος η σύγκρουση με τους αντάρτες και τους μαχητές και τους αγωνιστές των ανταγωνιζόμενων αλλά και περιστασιακα συνεργαζόμενων ένοπλων ομάδων, σταλινικής, πατριωτικής, εθνικιστικής και ισλαμιστικής απόχρωσης.

Continue reading →

η αγριοπαπχια (της Αποστολίας)

     φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα    

     Μπορείτε άραγε να φανταστείτε τι νιώθω και τι σκέφτομαι όταν αγοράζω νερό;  Νιώθετε την απέραντη θλίψη μου; Συμμερίζεστε τη σκέψη μου πως, εάν κάποτε δικάζαμε τον Κύριο καπιταλιστή, που δεν θα το κάνουμε διότι δεν  μπορούμε να τον τιμωρήσουμε μιας και δεν μπορούμε να τον συγχωρέσουμε, εάν λοιπόν δικάζαμε τον Κύριο η πρώτη κατηγορία θα ήταν αυτή του εγκληματία της κοινωνίας και ως πρώτο έγκλημα θα επικαλούμασταν την εμπορευματοποίηση του νερού.  Εάν και το νερό έγινε εμπόρευμα, μέσο αρπαγής και καταστροφής και εξόντωσης,  τί δεν μπορεί να γίνει εμπόρευμα; Τίποτα, φίλες και φίλοι, τίποτα, δηλαδή τα πάντα, κάθε πράγμα και κάθε σχέση. Και όταν όλα θα έχουν γίνει εμπορεύματα, τίποτα δεν θα απομείνει πχια να γίνει εμπόρευμα. 

     Θυμάστε πως  πίναμε νερό πριν γίνει εμπόρευμα; Τον Ιούνιο του 1969, το τρένο, ο καρβουνιάρης, που μετέφερε τους αγρότες από τον Έβρο και τη Θράκη για να πάνε να δουλέψουν στα εργοστάσια και στην οικοδομή την χρυσή εποχή της επέκτασης του καπιταλισμού στην Ελλάδα, που δεν θα μπορούσε να γίνει παρά μόνο καταλύοντας την καπιταλιστική δημοκρατία, σταμάτησε στην κοιλάδα του Νέστου για να κατέβουν οι μηχανοδηγοί στο ποτάμι και από μια πηγή με γάργαρο, κρυστάλλινο νερό,  που δεν θα το ξεχάσω μέχρι να ψοφήσω, να πιουν και να γεμίσουν τα δοχεία τους. Τους πήρε χαμπάρι ο κόσμος και σε λίγο όλο το τρένο ήταν στίς όχθες του Νέστου. Μείναμε εκεί πάνω από δύο ώρες και ουδέποτε στη ζωή μου το θεώρησα αυτό καθυστέρση και αργοπορία γιατί και τα δύο με αρέσουν εάν ζεις – εάν περιμένεις (να ζήσεις – μαλάκα! μαλάκω! ) είναι βασανιστήριο.

    Το καλοκαίρι του 1988 περπατούσα στην Ιθάκη. Μεσημεράκι, όταν άρχιζε η κάψα του ήλιου, έφτασα σε έναν οικισμό,  που ήταν κτισμένος σε έναν βραχώδη λόφο, και μπήκα στην πρώτη αυλή που είδα να πιω νερό. Στάθηκα στο μέσο της πλακόστρωτης αυλής· τη φωνή μου άρπαξε το βλέμμα μου: σε μια γωνιά, ένας μικρός λαχανόκηπος με λαχανικά όλο ζωή· γύρω από την αυλή λουλούδια, πολλά λουλούδια, να ακούς χρώματα και να βλέπεις μυρωδιές!  Έψαξα να βρω τη βρύση, αλλά βρύση δεν υπήρχε· έψαξα για πηγάδι, πηγάδι δεν υπήρχε. Αίνιγμα!  Μα πού στο καλό βρίσκουν τόσο νερό σε ένα τόσο βραχώδες και άνυδρο μέρος; Φώναξα, θεία! θεία!  έτσι φωνάζαμε στο χωριό, όλες οι γυναίκες μάς ήταν (σα) θείες,  εμφανίστηκε μια γυναίκα, μια μάνα, που μπορεί να είχε κι εγγὀνια, και της ζήτησα νερό. Ήρθε πρόσχαρη με ένα κουβά και ένα ποτήρι· αναρωτήθηκα τι τον ήθελε τον κουβά, πηγάδι δεν υπήρχε, ήμουν βέβαιος. Σήκωσε ένα ξύλινο σκέπασμα σε μια τρύπα στο πλακόστρωτο της αυλής, έρριξε τον κουβά μέσα και άντλησε νερό, μου γέμισε το ποτήρι με δροσερό, πεντανόστιμο και καθαρότατο νερό που δεν θα το ξεχάσω μέχρι να πεθάνω. Μία από τις σημαντικότερες δασκάλες της ζωής μου.

Continue reading →

ΤΟ ΜΑΒΡΟ ΔΑΚΡΙ

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα    

    Ο Κύριος καπιταλιστής της παραγωγής και του χρήματος και οι πιστοί και αφοσιωμένοι Υπηρέτες Του γνωρίζουν ότι η μετάβαση από την επέκταση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής προς την εκκίνηση της αναπόφευκτης και αναπότρεπτης συρρίκνωσής  του βαίνει προς το τέλος της και προετοιμάζονται  – την πολιτική φιλοσοφία που αντιστοιχεί σε αυτήν την προετοιμασία την αποκαλούμε νεοφιλελευθερισμό, ήτοι προληπτική αντεπανάσταση. Οι Υποτελείς δεν το γνωρίζουν και δεν προετοιμάζονται αλλά θα το γνωρίσουν – η επίγνωση αυτή είναι μια στιγμή της παγκόσμιας  πνευματικής επανάστασης,  με την συνειδητοποίηση των δυνατοτήτων της εποχής μας να είναι το βαθύ περιεχόμενό της και η βασική ένδειξη της έναρξης της παγκόσμιας κοινωνικής επανάστασης.     

      Αυτή είναι η εικόνα που έχω σχηματίσει για τον 21ο αιώνα, φίλες και φίλοι. Τα ερωτήματα είναι πολλά και εύλογα και δεν θα αποφύγω να διατυπώσω τις απαντήσεις μου.  Γιατί  θα συρρικνωθεί ο καπιταλισμός, τί είναι αυτή η συρρίκνωση, γιατί είναι αναπόφευκτη και αναπότρεπτη, ποια θα είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της, με άλλα λόγια, οι κύριες συνέπειες της, πότε θα αρχίσει;

Continue reading →

     φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

     Δεν νομίζω να υπάρχει όν πάνω στον πλανήτη που να διαθέτει μνήμη σαν κι αυτήν του ανθρώπου. Η μνήμη είναι μια εγγενής ικανότητα που κληρονομείται και με την άσκηση και την καλλιέργεια γίνεται δεξιότητα. Είμαστε βέβαιοι ότι οι μακρινοί πρόγονοι μας, πριν από 2 εκ. χρόνια,  δεν είχαν την μνήμη που έχουμε εμείς σήμερα: όσο απελευθερώνονταν τα μπροστινά μας άκρα από το έδαφος, όσο πιο πολύ τα χρησιμοποιούσαμε, όσο πιο πολύ συνεργαζόμασταν μεταξύ μας, τόσο πιο πολύ ελεύθερα και ανεμπόδιστα κυκλοφορούσαν οι γνώσεις μεταξύ μας, που πολλαπλασιάζονταν συνεχώς, τόσο αναπτύσσονταν ο εγκεφαλός μας,  τόσο αναπτύσσονταν η μνήμη. Η μνήμη που διαθέταμε συνέβαλε καθοριστικά στην ανθρωπογένεση (ομιλία και επίγνωση του θανάτου)  και η ανθρωπογένεση με τη σειρά της  έδωσε τεράστια ώθηση στην παραπέρα ανάπτυξη της μνήμης. 

   Η μνήμη είναι ένας αποθηκευτικός χώρος στον εγκέφαλο, ένας χώρος όπου αποθηκεύονται γνώσεις (και πληροφορίες)·  ανάπτυξη της μνήμης σημαίνει αύξηση του αριθμού των συνδέσεων των νευρώνων. Όσο πιο πολλές γνώσεις αποθηκεύεις, τόσο μεγαλώνει ο χώρος, τόσο αυξάνει ο αριθμός των συνδέσεων. Πρόκειται για μια διαδικασία του εγκεφάλου που αφορά σχέσεις – θα γνωρίζετε πως όλα είναι διαδικασίες και σχέσεις.

     Πώς καλλιεργείται και ασκείται η μνήμη; Όπως κάθε άλλη ικανότητα και δεξιότητα του ανθρώπου: με την καθημερινή, ενεργητική αλληλεπίδραση του ενός με τον άλλον, με την ομαδική συμβίωση. Μόνο με αυτόν τον τρόπο και με κανένα άλλον καλλιεργούνται και αναπτύσσονται οι δεξιότητες του εγκεφάλου και της ψυχής, νοουμένης ως το πλέγμα των ιστορικά καθορισμένων σωματικών, κοινωνικών, πνευματικών ικανοτήτων και δεξιοτήτων του ανθρώπου. Όταν ἐφυγα από το χωριό μου, το 1969, σε ηλικία 11 ετών, όπως όλοι και όλες, έτσι κι εγώ γνώριζα τα μέλη και των 250 οικογενειών του χωριού, σχεδόν χίλιοι κάτοικοι. Τους ήξερα με το μικρό τους όνομα. Ο δε πατέρας μου, και δεν ήταν μόνος, γνώριζε και το έτος γέννησης των περισσότερων κατοίκων, γνώριζε κι αυτούς που είχαν πεθάνει και τους είχε γνωρίσει, είχε ζήσει μαζί τους! Σε μια ομαδική συμβίωση, θες δε θες, η μνήμη σου θα αναπτυχθεί, θα καλλιεργηθεί.

     Αναρωτιέμαι και σκέφτομαι και γίνονται έρευνες: σε τι κατἀσταση βρίσκεται σήμερα η ικανότητα/δεξιότητα της  μνήμης; Σήμερα: 2014, μετά από πολλούς αιώνες καπιταλισμού, δύο αιώνες σχεδόν βιομηχανικού καπιταλισμού, 50 χρόνια καπιταλιστικής πληροφορικής, 15 χρόνια καπιταλιστικού κινητού τηλέφώνου, πολύ λιγότερα κινητού διαδικτύου, mobil internet; Στη δεκαετία του εβδομήντα και του ογδόντα είχαμε ατζέντα με ονόματα και τηλέφωνα, ο καθένας μας όμως και η καθεμία θυμόταν πάρα πολλά τηλέφωνα! Είχα γνωρίσει έναν υπάλληλο αποθήκης βιβλίου που θυμόταν 11.000 τίτλους βιβλίων! Τώρα;

   Την κατάσταση της μνήμης σήμερα του Υποτελούς, όχι του Κυρίου, θα το εξετάσουμε αυτό το ζήτημα ένα πρωινό, την συνοψίζω σε δύο λέξεις: νόσος Άλτσχάιμερ.

Continue reading →