φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΧΤΕΣ ένας ακόμα άντρας σκότωσε (και μετά αυτοκτόνησε) μια τριανταδιάχρονη γυναίκα, το δέκατο θύμα φέτος. Δεν θα είναι η τελευταία γυναικοκτονία. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα, η ζωή μου δεν έχει νόημα χωρίς εσένα, ο ψυχικός μου πόνος είναι ανείπωτος όταν δεν είμαστε μαζί, αν σε σκοτώσω δεν θα σε χάσω ποτέ, δεν θα σε έχει κανένας άλλος, προτιμώ να σε σκοτώσω κι ας πεθάνω, μας λένε με την πράξη τους οι γυναικοκτόνοι άνδρες. Τα ερωτήματα και τα ζητήματα που εγείρονται είναι πολλά, θα τα διατυπώσω και θα αποπειραθώ να τα σχολιάσω.
Η συχνότητα των γυναικοκτονιών είναι πρωτοφανής. Δέκα φόνοι γυναικών από άντρες μέσα σε εννιά μήνες δεν έχει ξαναγίνει. Πού να οφείλεται άραγε αυτή η συχνότητα; Έχει σχέση με την οικτρή οικονομική και κοινωνική συγκυρία που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια; Είναι έκφραση της γενικευμένης ανησυχίας και ταλαιπωρίας; Είναι συνέπεια της αποσύνθεσης της αντρικής ταυτότητας; Ή μήπως της αποσύνθεσης της πυρηνικής οικογένειας; Μήπως του τρόπου ανατροφής και κοινωνικοποίησης των παιδιών; Τι είναι άντρας; Τι είναι γυναίκα; Είναι άντρας αυτός που σκοτώνει γυναίκα; Γιατί ένας άντρας πονάει τόσο πολύ ψυχικά όταν τον εγκαταλείπει η γυναίκα με την οποία σχετίζεται; Μάνα του είναι και δεν μπορεί να την αποχωριστεί; Γιατί ένας άντρας δεν αποδέχεται την ελευθερία της γυναίκας; Η προσκόλληση στη γυναίκα-μητέρα είναι έμφυτη στο αρσενικό-άντρα ή είναι επίκτητη συμπεριφορά, μια κοινωνική κατασκευή;