φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΤΕΛΕΙΩΣΑ το ζύμωμα, καμιά δωδεκαριά φρατζόλες και σουμούνια (καρβέλια), έβαλα ξύλα στη σόμπα ν΄ ανέβει η θερμοκρασία (για τη ζύμωση της μπίρας, ανησυχώ, δεν βλέπω πολλές αφροζύμες στην επιφάνεια του κουβά) και κάθομαι να γράψω. Σήμερα θα σχολιάσω αυτό που είπε ο αθάνατος Andreas Lubitz σε φίλη του: eines tages wird jeder meinen namen kennen, μια μέρα όλοι θα γνωρίζουν το όνομά μου. Είμαι βεβαιότατος ότι το είπε –  και ποιος δεν το έχει πει ή δεν το είπε αλλά το σκέφτηκε;  Ποιος, ποια δεν το επιθύμησε; Εγώ; Εσύ; Ελάτε τώρα, ήρωες εσμέν, ήρωες εστέ, ήρωες εισίν.  Δεν το ένιωσε, δεν του πέρασε από το μυαλό, δεν το σκέφτηκε, δεν το επιθύμησε ο Φρόιδ, ο Μάρξ, ο Πικάσο, ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος, ο Γιάνης Βαρουφάκης, ο Γιάννης Μακριδάκης; Είναι δυνατόν να ζεις σε  κοινωνία της δυτικής Κυριαρχίας και να μη το νιώσεις, να μη το σκεφτείς, να μη το επιθυμήσεις;

Η επιθυμία της διάκρισης είναι η κομβική επιθυμία του ήρωα. Η επιθυμία αυτή είναι το θεμέλιο της μεγαλομανίας, της δίδυμης αδερφής του ναρκισσισμού και του ατομικισμού. Είναι στη φύση του ανθρώπου να θέλει να ξεχωρίζει και να μιλούν όλοι γι΄ αυτόν;  Δεν το γνωρίζω, pablo. Εάν είναι, είναι βέβαιο ότι όλες σχεδόν οι κοινωνίες του παρελθόντος την έλεγξαν, θα έλεγα επιτυχώς, αυτή την επιθυμία και την περιόρισαν μέχρις και εξαλείψεως. Υπήρξαν όμως και κοινωνίες που όχι απλά αδιαφόρησαν, όχι απλά δεν την έλεγξαν αλλά την ενίσχυσαν με κάθε τρόπο, την έκαναν κομβική αξία, κεντρική συμπεριφορά: οι ποιμενικές κοινωνίες και όσες προήλθαν από αυτές. Καλή ώρα.

ΤΙ σημαίνει, φίλες και φίλοι, κλέος, δηλαδή φήμη;  Κλέος, κύδος, φήμη, δόξα είναι να μιλούν (καλώ, κλέος) για σένα, όσο πιο πολλοί, τόσο πιο μεγάλο το κλέος. Αφαίρεσε η Αντζολίνα τις ωοθήκες της, μην εμφανίσει καρκίνο (- και τη σκαπούλαρε, νομίζει), και η μισή ανθρωπότητα ασχολείται με το μουνί της. Ηρωίνη η Τζολί, μεγάλη ηρωίνη (:ηρωίδα). Ποια είναι η προέλευση του ποιμενικού κλέους; Θα την εκθέσω συνοπτικά: όσοι πιο πολλοί μιλούν για σένα, επειδή διακρίθηκες στον πόλεμο, τόσο πιο πολλές αξιώσεις επί της λείας έχεις το δικαίωμα να προβάλεις, τόσο πιο μεγάλο κομμάτι θα πάρεις, τόσο πιο πολύ θα αυξηθεί ο πλούτος και η ισχύς –  κι όλα αυτά για την επιβίωση, επαναλαμβάνω,  για την επιβίωση, όχι για τη ζωή. Ο κακομοίρης, ο bedauernswert, ο ήρωας, ο συγκυβερνήτης, ο αθάνατος   Andreas Lubitz για την επιβίωση αγωνιζόταν: αγόρασε δύο αυτοκίνητα, ένα για την έγκυο φίλη του, που τον παράτησε πριν ένα μήνα, μάλλον το αυτοκίνητο θα το πήρε μαζί της, έμεινε μόνος, διαδίδετο ότι θα χάσει τη δουλειά του, θα βρεθεί χρεωμένος και άνεργος –  τον πούτσο κλαίγανε, φίλες και φίλοι.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΟΤΑΝ επισκέπτομαι την Αθήνα, περνάω από το Δίπορτο, μια υπόγα με καλό φαγητό και καλή ρετσίνα, πίσω από τη Βαρβάκειο, στην οδό Θεάτρου· από ένα μπιστρό, απέναντι από τη πύλη του Αδριανού, χωμένο σε ένα στενάκι· και κατεβαίνω στα έγκατα της γης, στο Μοναστηράκι. Κατεβαίνω μια μεγάλη κυλιόμενη σκάλα, μετά άλλη μία, εξίσου μεγάλη,  και μετά μια τρίτη, μικρότερη. Θα πρέπει να βρίσκομαι πάνω από 50 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της πόλης.

ΦΟΒΑΜΑΙ κάθε φορά που κατεβαίνω. Έχω την εντύπωση ότι μπαίνω σε τάφο, ότι κατεβαίνω στον Άδη. Είναι μια εμπειρία θανάτου – το μετρό είναι μια αναβίωση, κατά κάποιο τρόπο, των Ελευσίνιων μυστηρίων. Θα βγω ζωντανός; Αν κοπεί το ρεύμα, αν γίνει σεισμός κι εγκλωβιστώ εκεί μέσα, στα έγκατα της γης; Αν ήμουν ποντικός ή σκουλήκι, θα τη έβγαζα καθαρή – αλλά δεν είμαι, είμαι άνθρωπος. Είμαι άνθρωπος όμως εκεί κάτω στα έγκατα της γης; Αυτό το ερώτημα διατυπώνω εκεί στα έγκατα της γης, αυτή τη σκέψη κάνω – κι άλλες πολλές.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

πονοκέφαλε, εξαφανίσου –  ακούμε τη διαταγή σε τηλεοπτική διαφήμιση του παυσίπονου Panadol Advance. Η διαταγή αυτή παρουσιάζει τεράστιο ενδιαφέρον: φέρνει στο προσκήνιο το αδιέξοδο της δυτικής ιατρικής, της ιατρικής του Κυρίου, της δυτικής ιατρικής Κυριαρχίας. Διότι, φίλες και φίλοι, όπως θα δούμε, η δυτική ιατρική είναι η ιατρική του Κυρίου, τουτέστιν, ιατρική από τον Κύριο για τον Κύριο. Δεν είναι ιατρική από τον Κύριο για τους Υποτελείς, ούτε ιατρική των Υποτελών για τους Υποτελείς ή (και) για τον Κύριο. Υπάρχει ιατρική των Υποτελών;  Ασφαλώς και υπάρχει –  υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει, όσο καταχωνιασμένη κι αν είναι. Την ιατρική αυτή την αποκαλώ κομμουνιστική ιατρική κι όταν θα έρθει η ώρα, σε κάνα δυο μέρες, θα εκθέσω τις σκέψεις μου.

Εάν είναι ιατρική από τον Κύριο για τον Κύριο, τότε εμείς οι Υποτελείς δεν μπορεί παρά να είμαστε θύματά της, θύματά Του. Θα δείξω όμως ότι το πρώτο θύμα είναι ο ίδιος ο Κύριος. Σήμερα, θα ασχοληθώ με τη διαταγή της διαφήμισης· αύριο, θα δούμε.

Υπάρχει ο πονοκέφαλος, φίλες και φίλοι;  Το κεφάλι μας πονάει;  Όχι, κατά κανένα τρόπο, δεν μας πονάει το κεφάλι, δεν έχουμε ημικρανίες. Τι μας πονάει λοιπόν όταν λέμε έχω πονοκέφαλο; Πώς είναι δυνατόν να έχει κάποιος πονοκέφαλο;

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

     Εάν θα θέλαμε να συμπυκνώσουμε την αχανή και δαιδαλώδη Ιλιάδα σε δύο προτάσεις, δεν γίνεται σε μία, οι προτάσεις αυτές θα ήταν: η Ιλιάδα υμνεί και αποκηρύσσει τον ηρωισμό, τη βία δηλαδή· η Ιλιάδα καταγράφει τις επιθυμίες του ήρωα αριστοκράτη, παρουσιάζει αυτό που θα ήθελε να ήταν ο ἠρωας: πιο ισχυρός από τη φύση, αθάνατος δηλαδή, άρα και από τους αντιπάλους του. Η αύξηση της ισχύος είναι η κεντρική ιδέα της Ιλιάδας – αλλά αυτό είναι και το εντονότερο χαρακτηριστικό  του δυτικού πολιτισμού, της δυτικής Κυριαρχίας.

      Ο αφηγητής της Ιλιάδας δέχεται ότι η ισχύς εξασφαλίζεται μέσω της βίας· δεν σταματά όμως ούτε στιγμή να  τους υπενθυμίζει ότι η άσκηση υλικής, σωματικής  βίας πολλές φορές έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση της διαθέσιμης ισχύος ή ακόμα και την απώλειά της. Εκτός από τη βία, η σκέψη μπορεί να μας κάνει ισχυρούς, μπορεί να αυξήσει τη διαθέσιμη ισχύ. Η άμεση, παρορμητική καταφυγή στη βία δεν είναι μόνο  ασφαλής ένδειξη της μη κατανόησης της συγκυρίας αλλά και ένδειξη της μη συνειδητοποίησης των συνεπειών μιας πράξης βίας, μια αδυναμία ελέγχου και αποίκισης του μέλλοντος. Σε αυτές τις σκέψεις του αφηγητή της Ιλιάδας περί της σκέψης, της βίας και της ισχύος βρίσκονται οι πηγές του πλατωνικού και αριστοτελικού ορθού λόγου.

      Σήμερα θα ρίξουμε ένα βλέφαρο σε μια πολύ ενδιαφέρουσα σκηνή της Α΄ ραψωδίας, αντικείμενο της οποίας είναι η σχέση βίας, σκέψης και ισχύος. Υπάρχει όμως και κάτι επίσης πολύ ενδιαφέρον:η συγκεκριμένη σκηνή μας βοηθάει να κατανοήσουμε μια πτυχή της φύσης των θεών της Ιλιάδας. 

Continue reading →

τρέχεις; τρέχω· που τρέχεις; εδώ !

(επιτύμβιο επίγραμμα του 4ου μ. Χ. αιώνα, κάπου στη Συρία)

καλή αντάμωση, πρώτα η Ζωή, στις 11 Οκτωβρίου. . .

κάθε μέρα κομμουνισμός!

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

   Διαβάζω στην Παλαιά Διαθήκη, στον Ιησού Ναυή, κεφάλαιο Η΄, τα εξής:

    Και είπεν Κύριος προς Ιησούν· μη φοβηθείς μηδέ δειλιάσεις, λάβε μετά σού πάντας τους άνδρας τους πολεμιστάς και αναστάς ανάβηθι εις Γαί· ιδού δέδωκά εις τας χείρας σου τον βασιλέα Γαί και την γην αυτού· και ποιήσεις την Γαι ον τρόπον εποίησας την Ιεριχώ. . . επέλεξε δε Ιησούς τριάκοντα χιλιάδας ανδρών δυνατούς εν ισχύι και απέστειλεν αυτούς νυκτός. . .  και εγενήθησαν οι πεσόντες εν τη ημέρα εκείνη από ανδρός και έως γυναικός δώδεκα χιλιάδες, πάντας τους κατοικούντας Γαί, πλήν των κτηνών και των σκύλων των εν τη πόλει, πάντα δε επρονόμευσαν (μοίρασαν) εαυτοίς οι υιοί Ισραήλ  κατά πρόσταγμα Κυρίου, όν τρόπον συνέταξε Κύριος τω Ιησοί.

    Με δυο λόγια: μου είπε ο Κύριος να πάω στη Γαί και να τους σφάξω όλους, όπως τους έσφαξα και στην Ιεριχώ, εκτός από τα ζώα, και να τους πάρω τη γη,  κι εγώ πήγα και τους έσφαξα όλους, όπως με πρόσταξε ο Κύριος, ο Θεός. Τί σημαίνει, φίλες και φίλοι, η φράση ‘μου είπε ο Θεός’ – να πάω και να τους σφάξω όλους, να αρπάξω τη γη και να μοιράσω τη λεία σε όλους τους πολεμιστές;  Τί θα γινόταν εάν δεν έσφαζαν τους κατοίκους της Γαι, δεν άρπαζαν τη γη και τα ζώα;

  Θα πέθαιναν από την πείνα· ο μόνος τρόπος να επιβιώσει ο ποιμένας είναι να εκδιώξει ή να εξοντώσει τον γείτονά του, άλλον τρόπο δεν γνωρίζει – αυτή είναι η ποιμενική Ανάγκη.

    Ο Θεός είναι η προσωποποίηση της Ανάγκης – η Ανάγκη, η εξαθλίωση, το φάσμα της λιμοκτονίας  μού είπε, μούυ υπέδειξε, με ώθησε να πάω να τους εξοντώσω όλους και να αρπάξω τη γη και τα ζώα. Ο Θεός είναι η προσωποποίηση της Ισχύος –  μάλλον, η προσωποποίηση της επιθυμίας αύξησης της διαθέσιμης ισχύος. Ο Θεός είναι η προσωποποίηση της Εξόντωσης, του αναπότρεπτου αποτελέσματος του συνδυασμού Ανάγκης και Ισχύος.

   Αυτός είναι ο Θεός, φίλες και φίλοι. Θεός είναι το ισχυρό Κράτος που εξοντώνει κάθε φορά είτε  διότι οι Υποτελείς του χρειάζονται γη, την οποία δεν μπορούν να μοιραστούν με αυτούς που ζουν ήδη σε αυτήν, είτε διότι οι ίδιοι οι Υποτελείς του είναι περιττοί. Σήμερα, Θεός είναι το ισραηλινό Κράτος – αυτό είναι που εξοντώνει σήμερα. Θεός είναι το Κράτος που ήδη εξοντώνει. Χτες ήταν το γερμανικό (που εξόντωσε τους ανέργους προλετάριους), προχτές ήταν το γαλλικό (οι ναπολεόντιοι πόλεμοι ήταν πόλεμος εξόντωσης των επαναστατών αγροτών και εργατών της γαλλικής επανάστασης), πάρα προχθές το ισπανικό (που εξόντωσε τους ιθαγενείς στην Αμερική), το αραβικό, το βυζαντινό, το ρωμαϊκό, το μακεδονικό, το αθηναϊκό.

 

Continue reading →