φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Ο πόλεμος στην Ουκρανία μας φέρνει αντιμέτωπους με μερικά θεμελιώδη ερωτήματα, τα οποία μας απασχολούσαν κάθε φορά που γινόταν διακρατικός πόλεμος – μας απασχολούν και τώρα, και θα μας απασχολούν και στο μέλλον. Τι πρέπει να κάνουν οι Ουκρανοί και οι Ρώσοι (ή οι Παλαιστίνιοι και οι Ισραηλινοί), ποια στάση πρέπει να κρατήσουν απέναντι στον πόλεμο; Να ταχθούν στο πλευρό του κράτους και να πολεμήσουν ή να αντιταχθούν και να σταματήσουν τον πόλεμο; Έχουν ή δεν έχουν κοινά συμφέροντα οι Υποτελείς, οι υπήκοοι, οι αρχόμενοι κοινά συμφέροντα με τους Κυρίους τους, με την άρχουσα τάξη; Εάν υπάρχει κάποια περίπτωση να έχουν, ποια είναι αυτή; Δεν έχει καμιά απολύτως σημασία εάν τα αφεντικά μας , η άρχουσα τάξη, έχουν την ίδια εθνική καταγωγή ή εάν είναι ξένοι;
ΑΣ κάνουμε ένα νοητικό πείραμα, μια υπόθεση εργασίας. Γίνονται γεωτρήσεις στο Ιόνιο και νότια της Κρήτης και ανακαλύπτουν τεράστια αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου – τεράστια. Ο πλούτος είναι τεράστιος ώστε μας επιτρέπει να εφαρμόσουμε το τριήμερο, όπως στη Νορβηγία ενώ ένα μεγάλο μέρος των κερδών μοιράζεται στους πολίτες, με αποτέλεσμα να έχουμε όλοι SUV πολυτελείας, όπως στην Ελβετία. Αρχίζουν όμως να τρέχουν τα σάλια της Τουρκίας και μας την πέφτει για να μας τα πάρει όλα. Τι θα κάνουμε; Θα πολεμήσουμε ή θα πούμε, ίδια είναι τα αφεντικά, δεξιά κι αριστερά, Έλληνες και Τούρκοι; Κι εσείς ξέρετε κι εμείς ξέρουμε τι θα κάνουμε: θα πολεμήσουμε, μην επιστρέψουμε στο 13ωρο καθημερινό γαμήσι και στο αυτοκίνητο που αν δεν χαλάσει δεν το πάμε στο συνεργείο κι όταν το πάμε, ψάχνουμε να βρούμε δανεικά για να πληρώσουμε τον μάστορα.
ΑΣ αφήσουμε όμως τα νοητικά πειράματα κι ας κάνουμε ένα ταξίδι στον χρόνο. Τον 14ο και 15ο αιώνα μ. Χ. εκτυλίχθηκε στη Μικρά Ασία και στα Βαλκάνια ή πιο παράδοξη, κουφή θα λέγαμε μιλώντας λαϊκά, κοινωνική επανάσταση. Δεν υπάρχει ιστορικός που να διαφωνεί. Εισβάλλουν οι Οθωμανοί Τούρκοι στα ανατολικά της Ανατολίας, της Μικράς Ασίας και μέσα σε ένα αιώνα κατακτούν όλη τη Μικρά Ασία και όλα τα Βαλκάνια, που ήταν εδάφη του βυζαντινού κράτους. Οι χωρικοί είχαν χάσει ήδη την ελευθερία τους και είχαν γίνει δουλοπάροικοι, με τη βία ασφαλώς. Παρέδιδαν στους φεουδάρχες και στο κράτος το 60% της φυτικής και ζωικής τροφής που παρήγαγαν. Ήρθαν οι Οθωμανοί Τούρκοι και τους είπαν: θα δίνετε σε εμάς 10% (η γνωστή δεκάτη) και θα διατηρήσετε την αυτονομία σας, την αυτοδιοίκησή σας, τη γλώσσα σας, την εκπαίδευσή σας, τη θρησκεία σας και την απονομή της δικαιοσύνης – θα σας δικάζουμε εμείς μόνο όταν διαπράττετε κάποιο έγκλημα εναντίον μας. Δεν υπήρξε χωρικός που να μην δέχτηκε – θα ήταν πολύ μαλάκας! Αλλά αυτός που μοχθεί και του αρπάζουν το σιτάρι του και τις γελάδες του δεν μπορεί να είναι μακάκας. Κι έτσι, πήραμε μια καλή ανάσα, χάριν των κατακτητών μας των Οθωμανών Τούρκων! Μας έσωσαν! Προτίμησαν τους Οθωμανούς κατακτητές από τους ομόγλωσσους και ομόθρησκους Έλληνες – και εγώ αυτό θα έκανα, προκειμένου να μην πεινάνε τα παιδιά μου. Αν έρχονταν τώρα, οι Τουρκαλάδες, και μας έλεγαν τρεις μέρες δουλειά τη βδομάδα, 3.000 ευρά το μήνα, κι ένα καλό αυτοκίνητο, Μπεμβέ και πάνω, τι θα κάναμε; Θα βάζαμε στη θέση των Ελλήνων αφεντικών τους Τούρκους; Δε νομίζω, δεν θα το κάναμε. Γιατί; Δεν ξέρω. Μήπως επειδή είμαστε όλοι μια ράτσα, Έλληνες, οι καλύτεροι, οι πρώτοι στον κόσμο, έχουμε κοινά συμφέροντα με τα αφεντικά μας – ξερό ψωμί και Κούλη πρωθυπουργό;