Ο τρελος ανθρωπος (του Παύλου)

     φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα    

    Η πιο μεγάλη επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν να μη μπορέσει ποτέ να σχηματίσει κυβέρνηση. Η αποτυχία αυτή τον έκανε μια μεγάλη μικρομεσοαστική πολιτική επιχείρηση από μια πολύ μικρή που ήταν.  Τί πουλάει; Πουλάει έκφραση αγανάκτησης και οργής, πουλάει ελπίδα και αυταπάτες, που τόσο πολύ τα έχουν ανάγκη οι Υποτελείς του Κυρίου. Ναι, αλλά σαν επιχείρηση θα πρέπει να έχει κάποιο κεφάλαιο και κάτι πρέπει να αγοράζει. Το κεφάλαιο της είναι το χρηματικό, κοινωνικό, μορφωτικό, πολιτιστικό και πολιτικό και κερδαλεόφρον (απατεωνίστικο) κεφάλαιο που έχουν συσσωρεύσει τα στελέχη της σε πολλούς κοινωνικούς χώρους·  κι ενώ ο καπιταλιστής αγοράζει φτηνά και πουλάει ακριβά, ο πειρατής- έμπορος δεν αγοράζει (αρπάζει, η αρπαγή όμως αυτή κάτι του κοστίζει) και πουλάει ακριβά, μια πετυχημένη πολιτική επιχείρηση της καπιταλιστικής κοινοβουλευτικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας (μία  από τις μεγαλύτερες απάτες που έχουν εμφανιστεί στη παγκόσμια ιστορία), δεν αγοράζει τίποτα!      

     Η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται στο γεγονός ότι βρίσκεται στον σωστό χρόνο τη σωστή στιγμή: ο Κύριος και τα τσιράκια του γνωρίζουν πολύ καλά, το γνωρίζουν άλλωστε και τα ίδια τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ότι εάν δεν υπήρχε η επίθεση του Κυρίου κατά των μισθωτὠν εργαζομένων, των αυταπασχολούμενων και των μικροαστικών στρωμάτων, με το ζόρι θα εξασφάλιζε τη συμμετοχή του στην Κοινή Επιθυμία ( Κοινο-βούλιο) του Κυρίου ημών. Κι αυτό διότι έρχεται από το παρελθόν, όχι από το παρόν και από το μέλλον. Ο ΖΥΡΙΖΑ ήταν, είναι και θα είναι ένα θλιβερό εξάμβλωμα του παρελθόντος, ένα αξιολύπητο κατάλοιπο, απομεινάρι της Ιστορικής Αριστεράς. Δεν αναγνωρίζει τις δυνατότητες της εποχής μας να ζούμε όλοι και όλες με μια εργασία ολίγων ωρών τη βδομάδα ώστε και οι εργαζόμενοι να ξεκουραστούν αλλά και οι άνεργοι να εργαστούν· δεν αντιλαμβάνεται το επάγγελμα ως κατάρα, ως αρχαϊσμό και αναχρονισμό·  δεν αντιλαμβάνεται την επιθυμία και τη  δυνατότητα να ζούμε και στην πόλη και στην ύπαιθρο, όπου θα μπορούμε να παράγουμε μεγάλο μέρος της τροφής μας· δεν αντιλαμβάνεται την επιθυμία και τη δυνατότητα να ταξιδεύουμε, να ζούμε  και να εργαζόμαστε σε ολόκληρο τον πλανήτη·  δεν αντιλαμβάνεται την καταστροφή που υφίστανται τα παιδιά και οι έφηβοι με την υποχρεωτική εκπαίδευση.

    Continue reading →

Ο πολιλογας (του Παύλου)

     φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα· παίζαμε κρυφτό στο χωριό, πέντε, έξι χρονών,  και τη ώρα που ήμασταν κρυμμένοι, τον ρώτησα: θέλεις να γίνουμε φίλοι;     

    φίλες και φίλοι, η παιδική αυτή ανάμνηση με έχει απασχολήσει πολύ. Είναι πολύ παράξενο πράγματι που θυμόμαστε τόσα λίγα από τη νηπιακή και παιδική μας ηλικία· είναι επίσης παράξενο και το τί θυμόμαστε! Οι παιδικές μας αναμνήσεις μας λένε ποιοί είμαστε: είμαστε συγκλονιστικοί, δεν το νιώθουμε, δεν το καταλαβαίνουμε (που θα πάει;) αφού κάθε ανάμνηση ήταν  ένας συγκλονισμός: όλες οι παιδικές αναμνήσεις ήταν συγκλονιστικά συμβάντα – αρνητικά (τραύματα) και θετικά (θαύματα της ζωής). Δεν είναι συγκλονιστικό να αποπειράσαι να βγεις από την οικογένεια; Δεν είναι συγκλονιστικό στην έξοδο αυτή να γνωρίζεις τη φιλία; Μετά τα μέλη της οικογένειας, ο φίλος είναι αυτός που μας συνδέει με την κοινωνία, αυτός είναι ο πρώτος που συναντάμε εκτός οικογένειας, αυτός μας παίρνει την κοινωνική μας παρθενιά. Ποιός και ποιά δεν θυμάται παιδικό του φίλο, παιδική του φίλη; Να είναι άραγε τυχαίο ότι τα περισσότερα παιδικά βιβλία μιλάνε για τη φιλία;      Δεν έχουμε αντιληφθεί τη σπουδαιότητα και τη σημαντικότητα της φιλίας· απόδειξη το γεγονός ότι τα βιβλία για τη φιλία που έχουν γραφτεί είναι ελάχιστα – τα μόνα που μπορώ να αναφέρω είναι τα ΗΘικά Νικομήδεια του Αριστοτέλη και κάποια σύντομα δοκίμια  περί φιλίας του Μοντέν –  εγώ δεν γνωρίζω τίποτα άλλο, μα τη Παναγία. Όταν κάποτε συνειδητοποίησα αυτή την κατάσταση, παραξενεύτηκα πάρα πολύ. Γιατί αυτή η αδιαφορία για τη φιλία, πώς να την εξηγήσουμε; Μαθαίνω (εννοώ: φίλοι και φίλες μου το σφυρίζουν)  ότι τώρα τελευταία, εδώ και δέκα, είκοσι χρόνια υπάρχει ένα θεωρητικό ενδιαφέρον για τη φιλία, είναι όμως ένα ζήτημα που θα μας απασχολήσει στο μέλλον. 

     Υπάρχει και κάτι άλλο που με έχει συγκλονίσει: η ανικανότητα πολλών ανθρώπων, των περισσότερων θα έλεγα, να συνάψουν φιλικές σχέσεις. Νομίζω πως έχω καταλήξει σε μια εξήγηση – την εκθέτω ευθύς αμέσως: τσομπαναραίϊκη συκοφαντία της φιλίας. Η ανικανότητα αυτή εκτυλίχθηκε και ολοκληρώθηκε κατά τη διάρκεια της παιδικής μας ηλικίας και δεν μου επιτρέπεται να μην τη συνδέσω με τη θεωρητική αδιαφορία για τη φιλία. Γιατί όμως η ποιμενική πατριαρχική οικογένεια να μισεί, περί μίσους πρόκειται, τη φιλία; Και έχω παραξενευτεί επίσης και για κάτι ακόμα: ο ποιμενισμός, τα θεμέλια του δυτικού πολιτισμού, ενθαρρύνει μόνο τη φιλία μεταξύ ανδρών κατἀ διάρκεια του πολέμου – θα την ονομάσω ποιμενική πολεμική φιλία. Γιατί να την εξοβελίζει ολοσχερώς και καθολικά και να ενισχύει μόνο τη φιλία τις ώρες του πολέμου;

    Να εκλάβουμε λοιπόν το πρόσφατο καινοφανές θεωρητικό ενδιαφέρον για τη φιλία ως σύμπτωμα θετικό της υποχώρησης  των ποιμενικών αξιών της οικογένειας και της θεμελίωσης μιας κουλτούρας της φιλίας;

    Continue reading →

Το τερας με τα δυο μυτερα δόντια (της Αποστολίας)

     φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα· βρέχει      

Υποστήριξα στο προηγούμενο σημείωμα ότι δεν νοείται Κυριαρχία χωρίς αρπαγή αλλότριου κοινωνικού πλούτου· όσα πιο πολλά αρπάζει ο δυτικός Κύριος καπιταλιστής, απόγονος των ηρώων ποιμένων,  τόσα πιο πολλά χρειάζεται, τόσο πιο πολύ ένας ισχυρός ενδεής γίνεται, τόσα πιο πολλά είναι αναγκασμένος να αρπάζει. Ας μην ξεχνάμε ότι η λέξη πραγματικότητα σημαίνει αρπακτικότητα – η αρχική σημασία του ρήματος πράττω ήταν αρπάζω με εισβολή – τί κάνει ο εισπράκτωρ; Ο πράκτωρ (007) δεν είναι άρπαγας πληροφοριών; Λόγω του πεπερασμένου οικοσυστήματος της Γης, θα έρθει μια μέρα που δεν θα μπορεί να αρπάζει όσα χρειάζεται για να αναπαραχθούν οι δυτικές αρπακτικές καπιταλιστικές κοινωνίες.  Και θα αρχίσει το ξέφτισμα της πραγματικότητας, της αρπακτικότητας δηλαδή, θα αρχίσει η Αποκάλυψη του Κυρίου.

     Το πρώτο αλλά και έσχατο μέσο αρπαγής είναι τα όπλα, με το (δυτικό) χρήμα να είναι μια μετεξέλιξή τους – το χρήμα είναι (και) μέσο αρπαγής. Στον ποιμενικό τρόπο παραγωγής, τα όπλα είναι το μοναδικό μέσο αρπαγής· κατά τη διάρκεια της γένεσης του δουλοκτητικού τρόπου παραγωγής επινοήθηκε το εμπόρευμα και το χρήμα και χρησιμοποιήθηκε ως μέσον αρπαγής υπό τη σκιά των όπλων (ο πολεμιστής έγινε [και] έμπορος – ο έμπορος είναι παραλλαγμένος πολεμιστής) · στον φεουδαρχικό τρόπο παραγωγής η αρπαγή του κοινωνικού πλούτου γίνεται με εξωοικονομική βία, δηλαδή με τα όπλα·  η αποσύνθεσή του άρχισε όταν οι ανίσχυροι στρατιωτικά αστοί έμποροι μπόρεσαν να επεκτείνουν την αρπαγή μέσω του εμπορεύματος/χρήματος κάτω από τα άγρυπνα βλέμματα του απολυταρχικού Κράτους, που συγκροτήθηκε ως άμυνα των φεουδαρχών στην προϊούσα κρίση της φεουδαρχίας, οφειλόμενη τόσο στην αδυναμία εξεύρεσης νέων καλλιεργήσιμων εδαφών όσο και στην εξάντληση των ήδη  καλλιεργούμενων. Το απολυταρχικό Κράτος επέβαλε φόρο σε χρήμα για την συγκρότηση του στρατού και, επομένως, της  αρπακτικής/διοικητικής γραφειοκρατίας, πρακτική την οποία υιοθέτησαν και οι φεουδάρχες, εκτοπίζοντας έτσι την πρόσοδο σε είδος. Το περιβάλλον για την γένεση και επέκταση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής είχε  δημιουργηθεί και ήταν έργο των αστών εμπόρων/πολεμιστών.      Όσο επεκτεινόταν ο καπιταλισμός, το χρήμα προκρίνεται έναντι των όπλων, τα οποία ασφαλώς ουδέποτε σιγούν. Τώρα, με την προϊούσα συρρίκνωση του καπιταλισμού, τα όπλα θα έχουν τον πρώτο λόγο: εάν τα κέρδη, η λεία του χρήματος ως μέσον αρπαγής, περιοριστούν, η στρατιωτική και πολεμική ισχύς θα πρέπει να έχει τον πρώτο λόγο. Όσο περνάνε τα χρόνια η μετατόπιση από τα κέρδη (χρήμα) στην ισχύη θα γίνεται ολοένα και πιο σαφής – θα δούμε, λόγου χάριν, μια πολύ ισχυρή στρατιωτικά Γερμανία.  Θα γίνουμε όμως μάρτυρες και μιας άλλης μετατόπισης: της μετατόπισης του άξονα Βορράς-Νότος. Ο κομβικός άξονας της γεωπολιτικής του 21ου αιώνα θα είναι ο άξονας Δύση-Ανατολή. Κι αυτό διότι η κομβική, η άκρως ζωτική γεωπολιτική επιδίωξη είναι η κατάκτησης της Σιβηρίας από τον συνασπισμένο δυτικό καπιταλιστικό σύμπαν. Επιδιώκει όμως πράγματι η Δύση να κατακτήσει τη Σιβηρία; Πώς θα το κάνει;  Μέχρι πότε πρέπει να την κατακτήσει; Θα τα καταφέρει; Τί θα γίνει αν τα καταφέρει, τί θα γίνει αν δεν τα καταφέρει; 

  Continue reading →

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Ο 21ος αιώνας θα είναι ένας από τους συνταρακτικότερους, ίσως ο συνταρακτικότερος, αιώνες της ανθρώπινης ιστορίας. Θα δούμε και θα ζήσουμε πολλά –  θα ζήσουμε και θα δούμε κοσμοϊστορικές και κοσμογονικές κοινωνικές αναστατώσεις, αλλαγές, μεταβολές. Έχοντας κατά νου  ότι  κοινωνία είναι το πλέγμα των σχέσεων και των αλληλεπιδράσεων των ανθρώπων με τη φύση και των ανθρώπων με τους ανθρώπους, οι αναστατώσεις θα αφορούν τις σχέσεις μας με τη φύση και τις μεταξύ μας σχέσεις. Ως προς τη φύση, τα αποτελέσματα της  υπερφίαλης επιδίωξης του δυτικού Κυρίου να την καθυποτάξει ολοσχερώς, με απώτατο σκοπό την  μέσω της επιστήμης επίτευξη της σωματικής αθανασίας, την οποία ασφαλώς ασπάζονται και οι Υποτελείς Παραγωγοί,  θα είναι τόσο καταστροφικά που θα μας αναγκάσει να αναθεωρήσουμε τη στάση μας και να εγκαθιδρύσουμε μια άλλη σχέση: θα παραδεχτούμε ότι δεν μπορούμε να γίνουμε πιο ισχυροί από τη φύση και το μόνο που μας απομένει είναι να συμβιώσουμε και να συνυπάρξουμε μαζί της, αποδεχόμενοι βέβαια, μεταξύ των άλλων, και τη θνητότητά μας.

     Ως προς τις μεταξύ μας σχέσεις, η αντίφαση μεταξύ των δυνατοτήτων της εποχής μας, δημιούργημα της μακραίωνης συμβίωσης και συν-εργασίας  των Υποτελών Παραγωγών,  και της επιβαλλόμενης ένδειας, αποτέλεσμα της αρπακτικής, καταστροφικής και εξοντωτικής πρακτικής του δυτικού Κυρίου, θα οξυνθεί σε τέτοιο βαθμό που, σε συνδυασμό με τις φυσικές καταστροφές, ολόκληρος ο πλανήτης θα γίνει το πεδίο ενός διάχυτου εμφύλιου πολέμου, ο οποίος θα παίρνει πολύ συχνά και τη μορφή διακρατικών πολέμων.

   Ζούμε το οριστικό και αμετάκλητο τέλος της δυτικής προόδου, της ιδεολογίας της σταδιακής μέσω της επιστήμης και της οικονομίας επίλυσης όλων των προβλημάτων. Ζούμε το τέλος του δυτικού πολιτισμού –  θα το συνειδητοποιούν ολοένα και περισσότεροι Υποτελείς. Το τέλος αυτό προκαλεί αδιέξοδα και τα αδιέξοδα μας φέρνουν ενώπιον του εξής διλήμματος:  ή θα πάμε πέραν του δυτικού πολιτισμού ή θα βιώσουμε ανείπωτης φρίκης καταστροφές και εξοντώσεις. Σήμερα, βλέπει το αδιέξοδο, βιώνει και συνειδητοποιεί το δίλημμα μια μειοψηφία του δυτικού πολιτισμού. Δεν θα τη χαρακτήριζα σε καμιά περίπτωση πρωτο-πορία:  ο όρος προέρχεται από το εννοιολογικό οπλοστάσιο της ιδεολογίας της προ-όδου· δεν υπάρχει πια μπροστά να πάμε, το μπροστά, όπως και το πίσω,  είναι ερείπια και αποκαΐδια. Εκτός αν πάμε στον Άδη, με συγχωρείτε, στον Άρη ήθελα να γράψω.

    Σήμερα, ο Κύριος, και πολλοί Υποτελείς, ιδίως των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών, όχι μόνο δεν έχει καμιά απολύτως διάθεση να κινηθεί πέραν του δυτικού πολιτισμού, να παραιτηθεί από την επιθυμία του να καθυποτάξει τη φύση και να επιβάλει την ένδεια και τη σπάνη για να διαιωνίζει και να ενισχύει την Κυριαρχία, αλλά θα κάνει ό,τι μπορεί για να αποτρέψει το τέλος του δυτικού καπιταλιστικού πολιτισμού, επιταχύνοντας με αυτόν τον τρόπο την παρακμή του. Διότι όσο πιο πολύ επεκτείνεται ένας αρπακτικός τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας, τόσο πιο γρήγορα προσεγγίζει τα όρια του, τόσο πιο κοντά στη συρρίκνωση, την παρακμή και την αποσύνθεση βρίσκεται. Ο δυτικός καπιταλιστικός πολιτισμός ασφαλώς και έχει κι άλλες δυνατότητες επέκτασης (εάν δεν επεκταθεί, θα συρρικνωθεί και θα καταρρεύσει), μόνο που η επέκταση πρέπει αφενός να διογκώνεται ποσοτικά και αφετέρου να επιταχύνεται. Με άλλα λόγια, οι δυτικές κοινωνίες θέλουν όλο και περισσότερα σε ολοένα και μικρότερο χρονικό διάστημα: 

πολλά και τώρα! Τροφή και Ενέργεια!

Continue reading →

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Μόλις πριν από κάνα δυο χρόνια έμαθα ότι μπορεί κάποιος να παραγάγει μπύρα στο σπίτι του! Μα την Παναγία, τόσο καθυστερημένος είμαι! Πέρυσι, διάβασα σε εφημερίδα ότι υπάρχουν στην Ελλάδα μερικές δεκάδες μικρές ζυθοποιΐες, οι οποίες διαθέτουν τη μπύρα που παράγουν σε τοπικό επίπεδο, και όχι μόνο! Πίνοντας μπύρα μεγάλων βιομηχανιών και βλέποντας διαφημίσεις  είχα σχηματίσει την εντύπωση, που είχε αναχθεί στο επίπεδο της γνώσης,  ότι η παραγωγή της μπύρας είναι κάτι φοβερό και τρομερό, κάτι πολύπλοκο, κάτι που απαιτεί τεράστιο εργαλειακό εξοπλισμό, μεγάλες εγκαταστάσεις, φορτηγά, πολλούς εργάτες, επιστημονικό προσωπικό και άλλα πολλά.  Πώς σχηματίζεται μια γνώση μέσα στον εγκέφαλό μας! Να πως σχηματίζεται:  ο εγκέφαλός μας είναι ειδικευμένος να γενικεύει! Αυτή η γνώση, αυτή η επίγνωση των δυνατοτήτων του εγκεφάλου, η ροπή προς τη γενίκευση, η τάση προς το ολίσθημα,  είναι μία από τις υπέρτατες γνώσεις του ανθρώπου. Οφείλουμε να ελέγχουμε συνεχώς το πως και το τι σκεφτόμαστε, το πως και το τι γνωρίζουμε!

    Μου αρέσει η μπύρα, μου αρέσει πολύ αλλά πίνω ελάχιστη βιομηχανική μπύρα και μόνο weiss, τη λευκή μπύρα, που γίνεται από σιτάρι (με λίγο κριθάρι). [Η ελληνική Βεργίνα πίνεται ευχάριστα]. Αυτές τις μέρες έχω πέσει με τα μούτρα στο διάβασμα. Βρήκα ένα βιβλίο, το μοναδικό που υπάρχει,  αν δεν κάνω λάθος, για τη ζυθοποίηση και για συνταγές. Είναι του Wolfgang (ο λύκος έφυγε) Vogel (πουλί), εκδόσεις Ψύχαλου: ΜΠΥΡΑ: ζυθοποίηση, συνταγές (τίτλος πρωτοτύπου, Bier aus eigenem Keller – μπύρα από το δικό μας κελλάρι). Μαθαίνω φοβερά και τρομερά πράγματα, μου αρέσει να μαθαίνω!  Αύριο Σάββατο, θα επισκεφτώ ένα κατάστημα στη Θεσσαλονίκη που διαθέτει εξοπλισμό για οικιακή, και όχι μόνο, παρασκευή  μπύρας, κάπου στη Φράγκων. Το επόμενο Σάββατο θα πάω σε ένα χωριό μόλις 4 χιλ. από τη Ξάνθη   και θα επισκεφτώ ένα κοινόβιο που παράγει τη μπύρα του –  θα περάσω βέβαια κι από το παζάρι της Ξάνθης, θα περάσω από τους τσιπουράδες, τους παραγωγούς τσίπουρου, που είναι το σημείο συνάντησης όλων των εναλλακτικών και  παραγωγών  βιολογικών προϊόντων. Σας διαβεβαιώνω ότι του χρόνου τέτοια εποχή στους φίλους και τις φίλες που θα μας επισκέπτονται θα προσφέρουμε τη δική μας μπύρα, με κριθάρι και σιτάρι δικής μας παραγωγής, χωρίς φυτοφάρμακα και λιπάσματα!  Εάν κάποιος φίλος, φίλη μας διαβάζει και φτιάχνει δική του μπύρα, εάν έχει χρόνο και διάθεση, θα ήθελα πολύ να με βοηθήσει με τις γνώσεις του και την πείρα του.

    Αυτό όμως θα είναι η αρχή. Γιατί η επιδίωξη μου είναι η συνεργατική συνεταιριστική οργάνωση μιας μικρής ζυθοποιΐας που θα καλύψει τις τοπικές ανάγκες εξοβελίζοντας  τις μεγάλες καπιταλιστικές ζυθοποιΐες. Τί είναι ο κομμουνισμός, φίλες και φίλοι;  Δεν είναι η ελεύθερη συνεταιριστική οργάνωση της παραγωγής;  Πότε θα το κάνουμε αυτό;  Όταν θα καταλάβουμε με τα όπλα ή με τις εκλογές το Κράτος και τα μέσα παραγωγής; Τη Δεύτερη ή την Τρίτη Παρουσία; Μπορούμε να το κάνουμε σήμερα!

     Με αφορμή λοιπόν τη μπύρα θα ήθελα να εκθέσω κάποιες σκέψεις σχετικά με την αυτάρκεια και την κλιμάκωσή της.

Continue reading →

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Κάποτε, εάν είχα πάνω μου όπλο, θα σκότωνα άνθρωπο·  κάθε άνθρωπος, εάν υπάρξουν κάποιες συνθήκες και προϋποθέσεις – παιδί, γέρος, άνδρας, γυναίκα –  είναι δυνάμει φονιάς. Πριν σας αφηγηθώ τι συνέβη, θα ήθελα να σημειώσω ότι,  όταν ο πολεμιστής πολεμάει υπό το βάρος έντονων αρνητικών συναισθημάτων (οργή, λύπη, στενοχώρια, αγανάκτηση και άλλα πολλά),  αυτό που θα καταφέρει θα είναι να ενταθούν ακόμα περισσότερο τα ήδη υπάρχοντα αρνητικά συναισθήματα και να προσθέσει κι άλλα· με άλλα λόγια, κάτω από αυτές τις συνθήκες η ήττα είναι αναπόφευκτη. Θα ήθελα να σημειώσω ακόμα ότι  η ήττα στον όποιο πόλεμο παίρνει πολλές και διάφορες μορφές, ο θάνατος όμως είναι η απόλυτη ήττα· και μιας κι ο Θάνατος (με καφαλαίο) είναι αθάνατος, είναι ο μόνος Θεός, είναι ο μόνος Θεός του Κυρίου ημών.  Όποιος πεθαίνει στον πόλεμο, λατρεύει τον Θεό του Κυρίου, τον Θάνατο –  μερικοί το γνωρίζουν, οι περισσότεροι όμως όχι. Ο θάνατος όμως μπορεί να είναι η τελική κατάληξη όχι μόνο του πολέμου αλλά και της αυτοκαταστροφής –  το πως όμως,  και το γιατί μας σπρώχνει  ο Κύριος προς την αυτοκαταστροφή θα το εξετάσουμε σε ένα από τα προσεχή σημειώματα που αφιερώνουμε στην ένοπλη βία. 

   Πρέπει να ήταν το 1987· μάζευα ροδάκινα στη Σκύδρα Ημαθίας, στο Βέρτεκοπ, όπως την έλεγαν κάποτε, και μετά τη δουλειά πήγα να φάω και μετά το φαΐ πήρα τη BMW, μοντέλο 1952,  με καλάθι, όπου είχα τα υπάρχοντά μου (βιβλία, ρούχα, κουζινικά) και πήγα να παίξω μπιλιάρδο.  Ακολουθούσα  το ίδιο δρομολόγιο κάθε μέρα, εκείνη όμως τη μέρα λοξοδρόμησα και πέφτω σε ένα τύπο που έπλενε το αυτοκίνητό του στη μέση του δρόμου. Σβήνω τη μηχανή και περιμένω να κάνει στην άκρη. Ο τύπος όμως δεν χαμπάριαζε, λες και δεν υπήρχα. Του λέω να κάνει στην άκρη και μου λέει,  ‘βιάζεσαι, αγοράκι μου;’ Κι αρχίζω να του λέω ότι δεν έχει το δικαίωμα να κλείνει το δρόμο, ότι ο δρόμος ανήκει σε όλους και άλλα παρόμοια. Μου λέει,  η Αστυνομία είναι εδώ πιο κάτω! Ξέρετε τί έκανα;  Πήγα στο Τμήμα, τους εξήγησα τι συνέβη, ήρθε μαζί μου ένας αστυνομικός και του λέει χαμογελώντας, άντε, ρε Τάκη, τελείωνε να περάσει ο άνθρωπος! Κι απαντάει κι ο Τάκης χαμογελώντας, ‘ τελειώνω σε πέντε λεπτά’.  Κάθισα στη μηχανή και περίμενα. Μάταια. Άρχισα να βράζω μέσα μου. Αν είχα πάνω μου εκείνη τη στιγμή μια καραμπίνα,  θα του έκανα το κεφάλι νιανιά, θα του το μάζευαν με το κουταλάκι. Όπλο όμως δεν είχα, να παίξω ξύλο είδα ότι δεν με έπαιρνε κι εκεί που σκέφτομαι να δω τι θα κάνω, ρίχνω ένα βλέφαρο γύρω μου, να εξερευνήσω το περιβάλλον,  να βρω κάποια διέξοδο, και παρατηρώ ότι στα δεξιά μου είναι ένα ξενοδοχείο-μπουρδέλο. Τρεις πουτάνες κάθονται στα μαρμάρινα βρόμικα σκαλοπάτια και πίνουν φραπέ και χασκογελάνε. Τα είδα αμέσως  όλα. Ο νταβατζής συνέχισε να πλένει προκλητικά το αυτοκίνητο ψάχνοντας για θύμα, ψάχνοντας να πλακώσει κάποιον στο ξύλο.  Έκανα μερικές μανούβρες, γύρισα τη μηχανή προς την άλλη κατεύθυνση, έβαλα μπρος κι έφυγα. Αυτό το περιστατικό με απασχόλησε και με απασχολεί ακόμα. Πρώτη μου φορά  ένιωσα τόση μεγάλη επιθυμία να σκοτώσω άνθρωπο. Εκείνο που με απασχόλησε πιο πολύ ήταν η απύθμενη αφέλειά μου, η απερίγραπτη βλακεία μου, η ασυνείδητη ανωριμότητά μου. Λίγα λεπτά της ώρας σκέφτηκα ότι αυτό που έκανα τελικά ήταν αυτό που έπρεπε να κάνω από την αρχή, είτε είχα όπλο πάνω μου είτε όχι. Να είχα όπλο πάνω μου δεν υπήρχε περίπτωση – έπρεπε να κόψω κίνηση, να εκτιμήσω όσο πιο γρήγορα ήταν δυνατόν την κατάσταση, να γυρίσω και να εξαφανιστώ μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Έτσι, ούτε εγώ θα συγχυζόμουν, ούτε θα διασκέδαζα νταβατζή, μπάτσο και πουτάνες. Δεν είχα κατανοήσει ότι εάν πολεμούσα θα έχανα –  κι αν σκότωνα, άν νικούσα δηλαδή, τότε θα καταλάβαινα ότι κάθε νίκη με τη χρήση όπλων είναι αποτρόπαια ήττα. Ο μόνος τρόπος να νικήσω πραγματικά ήταν να μην πολεμήσω, να έφευγα –  κι αυτό έκανα αλλά πολύ αργά. Πότε όμως δεν είναι αργά, μιας και αργά σημαίνει ‘μαθαίνω’.

Continue reading →

Εάν χρειαζόμαστε έναν αρωγό, έναν βοηθό για να μας βοηθήσει να  σκεφτούμε ποια θα μπορούσε να ήταν μια κομμουνιστική οργάνωση της κοινωνίας, τότε αυτός ο δάσκαλος, ο μάστορας, είναι ο εγκέφαλός μας, ο

Continue reading →

     Ο δυτικός πολιτισμός αρχίζει να θεμελιώνεται όταν οι γαιοκτήμονες στην Αρχαϊκή Ελλάδα, απόγονοι ποιμένων, μετά το 800-750 π. Χ., απήγαγαν με τον πόλεμο  από Μικρά Ασία, Θράκη και Σκυθία (η σημερινή Ουκρανία) νεαρούς άνδρες για να καλλιεργήσουν τα κτήματά τους· ήταν οι πρώτοι δούλοι. Πολύ σύντομα άρχισε η ανταλλαγή δούλων με σίδηρο, η πώληση δούλων με αντάλλαγμα σίδηρο·  αυτά ήταν τα πρώτα εμπορεύματα, ένα από τα οποία χρησιμοποιήθηκε ως χρήμα, το οποίο εμφανίζεται με τη

Continue reading →