φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Αμέσως μετά την επιστράτευση των ναυτεργατών, πριν από λίγες μέρες, η συντρόφισσα Αλέκα Παπαρήγα δήλωσε: θα πρέπει να φοβούνται το δίκιο του εργάτη, όχι τους ίδιους τους εργάτες. Χτες, ο σύντροφος Αλέξης Τσίπρας, αφού χαρακτήρισε τους συμβούλους του πρωθυπουργού ακροδεξιούς και Γκέμπελς,  δήλωσε απευθυνὀμενος προς τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ:  θα πρέπει να σκέφτονται τι λένε και τι γράφουν. Και άκουσα και τον σύντροφο Γιάννη Μηλιό, σε ερώτηση δημοσιογράφου του SKY πώς θα αντιμετωπιστεί η ανεργία,  να απαντά: η ανεργία θα αντιμετωπιστεί με το σταμάτημα της ύφεσης.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλημέρα

    Όλες και όλοι μεταχειριζόμαστε και γνωρίζουμε τι σημαίνει η φράση ‘υπό την αιγίδα’ (του υπουργείου Πολιτισμού, του Κράτους, του ΟΗΕ, κλπ.): υπό την προστασία, μιας και η αιγίδα είναι ασπίδα, και η ασπίδα προστατεύει. Δεν υπάρχει καμιά απολύτως αμφιβολία ότι όντως η αιγίδα είναι ασπίδα. Και όμως, φίλες και φίλοι! Σήμερα θα δείξω ότι η αιγίδα δεν είναι ασπίδα! Τίνος είναι αυτή η αιγίδα, η ασπίδα; Ποιος είναι αυτός που παρέχει προστασία; Η απάντηση; Η αιγίδα, ως όπλο,  ανήκει πάντα σε κάποιον ισχυρό μηχανισμό του Κράτους ή κάποιας άλλης οργάνωσης σχετιζόμενης με αυτό. Η σημασία αυτή προέρχεται από το γεγονός ότι την αιγίδα την κρατούν στην Ιλιάδα θεοί, τρεις ισχυροί θεοί. Το ισχυρότερο όπλο του Δία είναι ο κεραυνός· διαθέτει όμως και αιγίδα, ασπίδα. Η ασπίδα όμως είναι αμυντικό όπλο και οι θεοί δεν έχουν, δεν μπορεί να έχουν αμυντικά όπλα! Τι να τα κάνουν; Τι να την κάνει την ασπίδα-αιγίδα ο Ζεύς; Αυτή είναι η ένστασή μου – και απαιτεί μια εξήγηση!

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλημέρα σας

Η Αριστερά του μέλλοντος θα είναι αναρχοκομμουνιστική ή δεν θα υπάρξει καθόλου Αριστερά. Όμως: η Αριστερά του μέλλοντος δεν θα είναι· είναι, υπάρχει· και είναι αναρχοκομμουνιστική.

Η Αριστερά του παρελόντος και του παρόντος, η ιστορική Αριστερά πεθαίνει και ο θάνατός της ενισχύει τη ζωή της αναρχοκομμουνιστικής Αριστεράς. Η φθίνουσα ζωτικότητα της ιστορικής Αριστεράς είναι συνέπεια της φθίνουσας ζωτικότητας του καπιταλισμού· η Αριστερά αυτή υπήρξε μόνο επειδή ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, η κοινωνική σχέση του Κεφαλαίου, επεκτείνονταν και γενικεύονταν – τώρα που φθίνει και συρρικνώνεται, θα φθίνει και θα συρρικνώνεται και η ιστορική Αριστερά.

Η Αριστερά αυτή είναι κρατιστική Αριστερά και μπορούμε να τη διακρίνουμε σε μεταρρυθμιστική και επαναστατική. Η πρώτη επιδιώκει να καταλάβει το Κράτος μέσω των εκλογών και να εφαρμόσει επιμέρους αλλαγές, χωρίς να αμφισβητεί την καπιταλιστική Κυριαρχία. Η δεύτερη επιδώκει να καταλάβει το Κράτος κάποτε στο μέλλον με την ένοπλη επαναστατική βία για να το καταργήσει· μέχρι να το καταργήσει, με μοχλό την εκ του Κράτους προερχόμενη κοινωνική δικαιοσύνη,  θα συμβάλλει στην ανάπτυξη της (καπιταλιστικής) παραγωγής που θα κοινωνικοποιηθεί κρατικοποιούμενη.  Τον πούτσο κλαίγανε. Μέχρι τότε, μέχρι την κατάληψη του Κράτους με τις εκλογές και την ένοπλη επαναστατική βία, η ιστορική Αριστερά αναγκάζεται να καταφεύγει αφενός στη διαμαρτυρία, την ικεσία, τα αιτήματα, τις πορείες, τις διαδηλώσεις, τις καταλήψεις, τα συλλαλητήρια συμπαράστασης, και αφετέρου, ένα πολύ μικρό τμήμα,  στην άμεση χρήση της ένοπλης επαναστατικής βίας. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, το κοινό χαρακτηριστικό είναι η διάσταση, η μη ταύτιση, η μη συνάφεια μεταξύ σκοπού και μέσου.

Continue reading →

    το αποψινό σχόλιο το αφιερώνω στον Θοδωρή Λαμπρόπουλο (μπλογκ Ο ΥΠΝΟΒΑΤΗΣ -Γιατί η αυθεντική ανάζήτηση μοιάζει συχνά με περιπλάνηση – και το ξέρει)

    Γιατί νιώθουμε οικειότητα με κάποιους και κάποιοι νοιώθουν οικειότητα με μας; Δεν γίνεται να νοιώθει μόνο ένας οικειότητα – γιατί άραγε; Τι νοιώθει, εάν δεν νοιώθει οικειότητα; Τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις; Σε τι μας βοηθά η οικειότητα στη καθημερινή ζωή;

    Μας βοηθάει να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες επικοινωνίας, σε όλες τις μορφές της (συνεργασία, σύγκρουση, χωρισμός, μόνοιασμα) στη καθημερινή ζωή. Δεν νομίζω να νομίζετε ότι δεν υπάρχουν δυσκολίες επικοινωνίες! Υπάρχουν και είναι πολλές: η ηλικία, το διανοητικό επίπεδο, το είδος της σχέσης, η κοινωνική καταγωγή, η πολιτική συνειδητοποίηση, η ιδιοσυγκρασία και άλλα. Δεν λησμονώ ασφαλώς και την ένταση ή μή του Τέρατος μέσα μας, εννοώ το ασυνείδητο, την ζωική τάση κατάργησης των ορίων της ελευθερίας και της επιθυμίας, στα οποία οφείλουμε την επιβίωσή μας και την ύπαρξή μας εδώ και πολλές χιλιάδες και εκατομμύρια χρόνια. Δεν το λησμόνώ – διότι βγήκαν και λόγια και μαχαίρια και πιστόλια σε πολλές σχέσεις φιλίας και οικειότητας.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    το σημερινό σημείωμα το αφιερώνω στα παιδιά και τους έφηβους που (μια μέρα) θα το διαβάσουν· και στον Πάυλο, που σε δυο μέρες κλείνει τα δέκα.

    Σε κάθε κοινωνία, φίλες και φίλοι, κάποιοι φροντίζονται, κάποιοι φροντίζουν. Αυτοί που φροντίζουν, φροντίζονται επίσης ( με πολλούς τρόπους)·  υπάρχουν και κάποιοι που μόνο φροντίζονται. Όσο μεγαλώνουμε, οδεύουμε προς την ωρίμανση,  τόσο πιο πολύ φροντίζουμε – όσο μικραίνουμε, οδεύουμε πρός τον θάνατο, τόσο λιγότερο φροντίζουμε. Όλα αυτά εάν δούμε τη ζωή πίσω από το πρίσμα της φροντίδας και της ενίσχυσης, της συνέχισης της ζωής.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλημέρες

    Εάν το έσχατο καταφύγιο των φυλακισμένων είναι η πρέζα, η ηρωίνη, το έσχατο καταφύγιο των μαθητών εφήβων των Γυμνασίων και των Λυκείων είναι οι κοινόχρηστες τουαλέτες. Όταν ένας πρεζάκιας φυλακισμένος δεν έχει πρέζα, είναι χαρμάνης. Το τρόπος με τον οποίο βγαίνουν από τις σχολικές αίθουσες οι μαθητές και οι μαθήτριες δείχνει ότι κατά τη διάρκεια της ώρας διδασκαλίας βίωναν μια κατάσταση στέρησης, μια χαρμάνα. Η διαπίστωση αυτή επιβεβαιώνεται από πολλές έρευνες που κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι μόνο 10 (από τα 45-50) λεπτά της ώρας διδασκαλίας  οι μαθητές είναι μέσα στην τάξη. Πού είναι νοερώς τα άλλα 35-40, κατά το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα; Απαντώ: και στις τουαλέτες, πολύ συχνά μόνο στις τουαλέτες. Κι όταν λέω τουαλέτες δεν εννοώ τον προσωπικό  χώρο που κατουράμε και χέζουμε αλλά τον κοινόχρηστο εσωτερικό και εξωτερικό χώρο συνάντησης. 

Μα τι κάνουν εκεί;  Γιατί τους αρέσει τόσο πολύ; 

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Εδώ και καμιά εξακοσαριά χρόνια, ο αριθμός των παραγωγών τροφής μειώνεται συνεχώς. Ουδέποτε άλλοτε πάνω στη Γη παράγονταν τόσο μεγάλες ποσότητες τροφίμων όσο σήμερα, ικανές να εξασφαλίσουν την διατροφή ενός πληθυσμού που αγγίζει τα 7 δισ.· κι ουδέποτε άλλοτε η γη ανήκε σε τόσο λίγους ιδιοκτήτες όσο σήμερα – κι αν αποκαλέσουμε ‘παραγωγούς’  τους μισθωτούς της πρωτογενούς παραγωγής, μας επιτρέπετε να αποφανθούμε ότι ουδέποτε άλλοτε παράγονταν τόση τροφή από τόσο λίγους παραγωγούς. 

    Όλα δείχνουν ότι η τάση αυτή συνεχίζεται σήμερα και θα συνεχίζεται και στο μέλλον. Είμαστε βέβαιοι ότι η τάση αυτή είναι υπαρκτή στην Ελλάδα: σε δέκα, είκοσι χρόνια η καλλιεργήσιμη γη θα ανήκει σε ένα πολύ μικρό αριθμό γαιοκτημόνων, τσιφλικάδων. Γνωρίζω προσωπικά έναν γαιοκτήμονα σε χωριό των Σερρών που έχει (δικά του και νοικιάζει) και καλλιεργεί, όχι μόνος του βέβαια, 6.000  στρέμματα.  Κάποια μέρα όμως η τάση αυτή θα εξαντλήσει τη δυναμική της. Σε αυτή την περίπτωση, ποιά κατάσταση θα διαμορφωθεί;  

    Δεν μπορούμε να διατυπώσουμε μια απάντηση σε αυτό το ερώτημα, εάν δεν απαντήσουμε πρώτα στο παρακάτω: γιατί εδώ και 6οο χρόνια η γη συγκεντρώνεται σε ολοένα και λιγότερα χέρια, γιατί η τροφή παράγεται από ολοένα και μικρότερο αριθμό παραγωγών;  Τι συνέβαινε πριν εξακόσια χρόνια;

    Να και κάποια άλλα: θα υπάρχει τροφή για όλους; Κι αν δεν υπάρχει; Υπάρχει το ενδεχόμενο της αντικατάστασης της φυτικής και ζωικής τροφής με την χημική διατροφή; Θα γίνουμε φυτά; Ή θα πεθάνουμε από τη πείνα λόγω έλλειψης τροφής; Μήπως θα υπάρχει τροφή αλλά δεν θα μπορούμε να έχουμε πρόσβαση σε αυτήν;

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλημέρες

    ‘Η κυβέρνηση βρίσκει και τα κάνει’ – αυτή είναι η διαπίστωση που αρχίζει να επικρατεί και να διαδίδεται μεταξύ των Υποτελών μισθωτών της εκτέλεσης. Τί κάνει; Τί βρίσκει;

    Τέσσερα χρόνια ήττας, η μία μετά την άλλη· ένα ακατάπαυστο ανηλεές σφυροκόπημα, μία διαρκής αδίστακτη επίθεση με καταιγιστικά πυρά, με σκοπό την αρπαγή του κοινωνικού πλούτου που απολαύουν οι Υποτελείς Παραγωγοί – αυτά κάνει. Και θα συνεχίζει να τα κάνει. Η σαστιμάρα, η ταραχή, ο φόβος, η αμηχανία και η σύγχυση του Υποτελούς είναι τα άμεσα αποτελέσματα της βίαιης και ανοικτίρμονος επέλασης του Κυρίου ημών. Κι όσο πιο ταραγμένος και σαστισμένος είναι ο Υποτελής τόσο πιο πολύ ο Κύριος ξεθαρρεύει, τόσο πιο πολύ βγαίνει στην επίθεση και ορμά ακάθεκτος. 

    Παρατηρώ ότι οι Υποτελείς αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι η κυβέρνηση βρίσκει και τα κάνει. Την έχω ακούσει πολλές φορές αυτή την πρόταση τους τελευταίους μήνες, διατυπωμένη με πολλούς τρόπους (‘ἐμείς φταίμε’, ‘άμα τουρλωθείς, θα σε γαμήσουν’, κλπ). Όλες αυτές οι εκφράσεις δηλώνουν ότι ο Κύριος είναι ισχυρός και επιτυγχάνει τη μια εντυπωσιακή νίκη μετά την άλλη εξ αιτίας της αδυναμίας των Υποτελών. Θεωρώ ότι οι προτάσεις  αυτές σηματοδοτούν την αρχή μιας μακράς διάρκειας διαδικασίας που θα λήξει με την ενότητα των Υποτελών μισθωτών της εκτέλεσης. 

Η ενότητα των Υποτελών είναι η μία από τις τρεις προϋποθέσεις της απόκρουσης κατ’ αρχήν της επίθεσης του Κυρίου και κατόπιν της νίκης.  

Continue reading →

Πολλά ήταν τα παρεπόμενα της διάστασης καπιταλιστικής παραγωγής ( ηθική της εργασίας, ιδεολογία της ταλαιπωρίας, εξύμνηση της επίδοσης, λατρεία της αποτελεσματικὀτητας, αποθέωση της μεγέθυνσης) και καπιταλιστικής κατανάλωσης (‘να περνάς καλά’).

Να δύο από αυτά: σε επίπεδο θεωρίας, ιδεών, πολιτισμού και αξιών ο μεταμοντερνισμός, η σύγχρονη έκδοση του μηδενισμού (‘όλα επιτρέπονται’)·  σε κοινωνικό, η παράταση της εφηβείας.

Θα μπορούσε η παράταση της ηλικίας να εγγραφεί στην όλη εξέλιξη του ανθρώπου ως ζωικού όντος; Θα μπορούσε δηλαδή να αποτελέσει μια ακόμα εξελικτική στιγμή, την πιο πρόσφατη; Εάν όχι;

Πολλές κοινωνικές ανάγκες έχουν φυσικοποιηθεί. Η απώλεια του οίστρου και η παράταση της παιδικής ηλικίας είναι δυο πολύ γνωστά και αρκούντως κατανοητά φαινόμενα. Μήπως θα φυσικοποιηθεί και η παράταση της  εφηβείας;

Continue reading →