θα ψηφίσω το κόμμα ΤΡΕΙΣ ΜΗΝΕΣ ΑΔΕΙΑ (μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τις εκλογές για να αναζωπυρώσουμε τον κοινωνικό πόλεμο; )

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΕΑΝ λάβουμε υπ΄ όψει μας τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις, η επόμενη κυβέρνηση θα είναι κυβέρνηση ΝΔ-Πασόκ. Εάν οι βουλευτές του Πασόκ δεν είναι αρκετοί, θα βρεθούν κάποιοι βουλευτές ή κάποιο μικρό κόμμα. Υπάρχουν τρόποι να εξαναγκαστούν –  ο εκβιασμός, η δωροδοκία, οι απειλές. Τα μικρά κόμματα γνωρίζουν ότι οι δεύτερες εκλογές θα βγάλουν κυβέρνηση ΝΔ-Πασόκ και εμφανίζονται ανυποχώρητα εκ του ασφαλούς. Και στις εκλογές του 2027, όταν το Πασόκ θα κατακρημνιστεί στο 3-5%, τη θέση του θα την πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Continue reading

τι φοβάται ο πολιτικός ηγέτης;

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Η απάντηση είναι απλή: φοβάται μην δολοφονηθεί (λιντσαριστεί, εκτελεστεί). Δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει πολιτικός ηγέτης (τύραννος, βασιλιάς, αυτοκράτορας, μονάρχης, πρωθυπουργός, λαϊκός ηγέτης) που να μην διακατέχεται από αυτόν τον  φόβο. Εγείρεται βέβαια το ερώτημα, γιατί να θέλει κάποιος να γίνει ηγέτης, αφού γνωρίζει (κι αν δεν γνωρίζει, θα το μάθει, θα το νιώσει πολύ γρήγορα) ότι θα ζήσει με αυτόν τον φόβο; Κι άλλα ερωτήματα εγείρονται: πώς διαχειρίζονται αυτόν τον φόβο, πώς τον αντιμετωπίζουν; Τι κάνουν για να αποτρέψουν τον κίνδυνο της δολοφονίας;

Continue reading

νικοπάθεια και ηττολατρία της αγωνιστικής Αριστεράς

Για όλα φταίει το γκαζόν (Gazon Maudit)

(γαλλική κωμωδία – σχόλιο σχετικά με το ξεπέρασμα των καθημερινών εμπειριών, να τη δείτε, εάν δεν την έχετε δει)

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Το πολιτικό φάσμα της Αριστεράς, συμπεριλαμβάνω και τους αναρχικούς όλων των τάσεων,  έχει πολωθεί σε δύο κόσμους: στην Αριστερά που όχι μόνο έχει αποδεχτεί την ήττα αλλά και που δεν πιστεύει ότι θα μπορέσει νικήσει τον αντίπαλο (το κεφάλαιο, το κράτος, την καπιταλιστική κυριαρχία και ο,τιδήποτε άλλο) –  ας την ονομάσουμε ρεαλιστική Αριστερά –  και στην Αριστερά που πιστεύει ότι θα μπορέσει μια μέρα να τον νικήσει είτε έχει αποδεχτεί την ήττα είτε όχι –  ας την ονομάσουμε νικοπαθή αγωνιστική Αριστερά. Η αποδοχή της ήττας από την ρεαλιστική Αριστερά και η αποδοχή της αδυναμίας για υπερίσχυση δεν είναι ηττοπάθεια, είναι ρεαλιστική αναγνώριση της κατάστασης: ο αντίπαλος είναι πιο ισχυρός και για να τον νικήσουμε πρέπει να γίνουμε εμείς πιο ισχυροί, αυτό όμως είναι ανέφικτο. Είναι ανέφικτη δηλαδή μια οργάνωση των υποτελών που θα είναι ισχυρότερη της οργάνωσης του κράτους. Εάν σε κάθε οργάνωση εμφανίζεται μια ηγετική ομάδα, μια μικροσκοπική άρχουσα τάξη, δεν θα εμφανιστεί και στη δική μας οργάνωση αυτή η ηγετική ομάδα; Το αδιέξοδο της ρεαλιστικής Αριστεράς εκφράζεται με πολλούς τρόπους- άλλοτε με παραίτηση και άλλοτε με φυγή, όπως είναι η αποχή από τις εκλογές. Το ευχάριστο είναι ότι η ρεαλιστική Αριστερά έχει εντοπίσει μια διέξοδο. Θα δούμε ποιο είναι.

Continue reading

κι αν οι παραγωγικές δυνάμεις καταργήσουν τις παραγωγικές σχέσεις και τη μισθωτή εργασία;

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΔΙΑΒΑΣΑ αυτές τις μέρες ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο που εκδόθηκε πριν λίγους μήνες, το οποίο και σας το συνιστώ, θα μάθετε και θα σκεφτείτε πολλά, εάν βέβαια δεν το έχετε διαβάσει. Πρόκειται για το βιβλίο της McKenzie Wark (Μακένζι  Γουάρκ) Το κεφάλαιο πέθανε (Capital is Dead – εκδ. Τοποβόρος, μετ. Γιάννης Σιγλίδης). Πολλά από αυτά που γράφει τα έχει γράψει και στο Ένα μανιφέστο των χάκερ  (εκδ. Scripta, μετ. Νεκτάριος Καλαϊτζής, 2006). Το διάβασα απνευστί γιατί η συγγραφέας καταλήγει στο συμπέρασμα ότι δεν ζούμε σε καπιταλισμό αλλά σε κάτι χειρότερο, γιατί κάνει κάποιες σκέψεις που έχω κάνει κι εγώ, μόνο που εγώ υποστηρίζω ότι δεν ζούμε σε κάτι χειρότερο αλλά και σε κάτι καλύτερο. Η επιχειρηματολογία της είναι διαφορετική από τη δική μου. Θα παρουσιάσω το βιβλίο της σε λίγες μέρες, πριν το κάνω όμως θα εκθέσω για άλλη μια φορά τις δικές μου σκέψεις και τη δική μου επιχειρηματολογία.

Continue reading

θα αναστηθούμε, ναι, είναι βέβαιο· σε ποια ηλικία όμως;

προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος

(Πιστεύω)

[το σημερινό κείμενο το αφιερώνω στον Χαράλαμπο Π. από το Περιστέρι]

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Η προσδοκία της ανάστασης των νεκρών είναι η πιο πρωτότυπη ιδέα που έχει διατυπώσει ο άνθρωπος. Η ανυπέρβλητη πρωτοτυπία της ιδέας οφείλεται στην εξωφρενικότητά της, στον παραλογισμό της, δηλαδή στη βεβαιότητα περί της δυνατότητας της σωματικής (οντολογικής) ανάστασης και όχι απλά και μόνο ψυχικής.  Όταν οι Αθηναίοι άκουσαν τον Παύλο να τους λέει ότι μια μέρα θα αναστηθούν,  οι μεν εχλευαζον, οι δε είπον ακουσόμεθά σου πάλιν περί τούτου, άλλοι τον χλεύασαν κι άλλοι γοητεύτηκαν με την ιδέα και ενδιαφέρθηκαν να ζητήσουν κι άλλες πληροφορίες, οι οποίες δεν δόθηκαν. Αυτά που θα ρωτούσαν οι Αθηναίοι, τα ρωτάμε κι εμείς σήμερα: πότε θα αναστηθούμε; Πώς θα γίνει αυτό; Σε ποια ηλικία; 

Continue reading

μια ευφυέστατη απόπειρα μαντρώματος των φυγάδων της αποχής από τις εκλογές

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΣΤΟΝ ιστότοπο Αυτολεξεί διάβασα κείμενο της Ιωάννας Μαρίας Μαραβελίδη με τίτλο “Η αποχή στο προσκήνιο: τι σημαίνει η αναγνώρισή της”. Η συντάκτρια του κειμένου προτείνει το κοινωνικο σώμα να βγει στους δρόμους, να διαδηλώσει και να απαιτήσει, να διεκδικήσει την παρακάτω  πολιτειακή μεταρρύθμιση: αφού ο υπολογισμός των ποσοστών των κομμάτων που συμμετέχουν στις εκλογές να γίνεται με βάση τους εγγεγραμμένους και όχι τους ψηφίσαντες,  η κατανομή των εδρών να περιλαμβάνει και την αποχή, που είναι πάντα η συνήθης “νικήτρια” (τα εισαγωγικά της συντάκτριας). Έτσι, ένα κόμμα που παίρνει 33,5% με βάση τους ψηφίσαντες να υπολογίζεται ως 18,5% με βάση τους εγγεγραμμένους και, κατά συνέπεια, να καταλαμβάνει και τον αντίστοιχο αριθμό εδρών. Και επειδή η αποχή υπολογίζεται με βάση τους εγγεγραμμένους, εάν είναι 42%, να παίρνει το 42% των εδρών. Τι θα γίνονται αυτές οι έδρες, ποιοι θα κάθονται στα τα έδρανα της Βουλής; Δεν θα κάθεται κανένας και καμμία, θα είναι μάλλον κενά, προτείνει η συντάκτρια. Εάν αύριο, μεθαύριο χτυπήσει 52% η αποχή, στο 52% των εδράνων δεν θα κάθεται κανείς και καμία, θα είναι μάλλον κενά, άδεια.

Continue reading

αθέατες όψεις της ιδιωτικοποίησης του νερού (δικτύου ύδρευσης): διανομή και πρόσβαση, κοινοχρησία και κοινοκτησία, ιδιοχρησία και ιδιοκτησία

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΚΑΚΕΣ Τέχνες είναι η διατύπωση ενοχλητικών, άρα γόνιμων και επικίνδυνων,  ερωτημάτων, είναι η επισήμανση αθέατων όψεων των κοινωνικών φαινομένων, είναι η αλλαγή τρόπου σκέψης ως προς την κατανόηση αυτών των φαινομένων, είναι η εποικοδομητική διαφωνία, είναι η σύγκρουση που οδηγεί είτε στον χωρισμό είτε σε άλλο επίπεδο συνεργασίας. Σήμερα θα δούμε κάποιες αθέατες όψεις του ζητήματος της ιδιωτικοποίησης του νερού, δηλαδή του δικτύου ύδρευσης. Τι εννοούμε όταν λέμε “ιδιωτικοποίηση του νερού”; Μπορεί να υπαρξει ιδιωτικοποίηση του νερού, του δικτύου ύδρευσης;

Continue reading

τρόποι αντιμετώπισης της ακρίβειας

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Η ακρίβεια είναι ένα πρόβλημα που δεν μας αφορά όλους και όλες. Για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, γύρω στο 40%, η ακρίβεια περνάει απαρατήρητη, δεν γίνεται αισθητή, αν και προκαλεί κάποια δυσφορία. Η οικογένεια με εισόδημα 5 χιλιάρικα το μήνα, δεν είναι και λίγες, η ακρίβεια πολύ συχνά αντιμετωπίζεται με αύξηση του εισοδήματος –  ένας ιδιώτης γιατρός θα αυξήσει την επίσκεψη από 50 σε 60 ευρά και όλα καλά. Η ακρίβεια είναι μεγάλο πρόβλημα για ένα 30-35% του πληθυσμού που ζει στα όρια της φτώχειας και για το υπόλοιπο 25-30% είναι πρόβλημα διότι, ναι μεν πέφτει το βιοτικό επίπεδο, όπως έχει διαμορφωθεί το τελευταίο χρονικό διάστημα, δεν αντιμετωπίζει όμως πρόβλημα επιβίωσης. Πώς αντιμετωπίζει, σήμερα και τώρα,  κάθε μία από αυτές τις δύο πληθυσμιακές κατηγορίες την ακρίβεια; Πώς θα μπορούσε να την αντιμετωπίσει; Θα μπορούσαν να την αντιμετωπίσουν συλλογικά, θα μπορούσαν να βρουν και να εφαρμόσουν κοινούς τρόπους αντιμετώπισης; 

Continue reading

“όλοι ίδιοι είναι”: ποιοι και γιατί το λένε, ως προς τι όλοι είναι ίδιοι;

είσαι η ελπίδα μας/ πήδα μας, πήδα μας!

(λαϊκό σύνθημα)

Ας υποθέσουμε ότι μια μέρα εμφανίζεται ένα κόμμα το οποίο ως κεντρικό στόχο έχει την καθιέρωση της τρίμηνης άδειας, την οποία θα κάνει χρήση με τον τρόπο που θέλει ο καθένας (ας πούμε κάθε τρεις μήνες να μην εργάζεται ένα μήνα), με πλήρεις αποδοχές εννοείται, να γενικευθεί δηλαδή το εργασιακό καθεστώς των δασκάλων και των καθηγητών σε όλους τους εργαζόμενους. Ας υποθέσουμε ότι αυτό το κόμμα κατορθώνει και ξεπερνά το 3% και εκλέγει βουλευτές. Ερωτώ: πώς θα το αντιμετώπιζαν όλα τα άλλα κόμματα; Πριν απαντήσουμε ας συνεχίσουμε τις υποθέσεις μας. Αυτό το κόμμα ορίζει ότι όλοι οι υποψήφιοι και όλες οι υποψήφιες θα γίνονται βουλευτές, για λίγους μήνες, και ότι μόνο μια φορά θα έχει το δικαίωμα να είναι υποψήφιος, άρα και βουλευτής. Και επιπλέον οι υποψήφιοι θα αντιπροσώπευαν αναλογικά όλες τις ηλικίες, όλα τα μορφωτικά επίπεδα, όλες τις εργασιακές καταστάσεις, όλα τα επαγγέλματα. Ερωτώ και πάλι: πώς θα το αντιμετώπιζαν όλα τα άλλα κόμματα; Νομίζω πως θα συμφωνήσουμε: θα το αντιμετώπιζαν εχθρικά, όλα τα κόμματα, χωρίς καμία απολύτως εξαίρεση. Θα το ψηφίζατε αυτό το κόμμα; Εγώ θα το ψήφιζα χωρίς καμιά επιφύλαξη. Γιατί θα το αντιμετώπιζαν εχθρικά;

Continue reading

θα αυξάνεται η τιμή του πετρελαίου (φυσικού αερίου, ντίζελ, βενζίνης) καθ΄ όλη τη διάρκεια του τρέχοντος αιώνα

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΔΕΝ μπορούμε να γνωρίζουμε πότε η τιμή της αμόλυβδης θα ξεπεράσει τα 5 (πέντε) ευρά το λίτρο. Δεν θα είναι μετά το 2040, θα είναι πιο πριν. Πόσο όμως πιο πριν; Θα το μάθουμε, μην ανησυχείτε. Μέχρι να το μάθουμε, θα γνωρίζουμε ήδη από τώρα ότι η αύξηση θα είναι σταδιακή: δύο ευρά σήμερα, δυόμιση του χρόνου τέτοια εποχή, τρία το 2025 και ούτω καθεξής. Η αύξηση δεν θα είναι σταθερή και διαρκής: η τιμή της βενζίνης θα αυξάνεται, θα μειώνεται, θα σταθεροποιείται, θα υπάρχουν διακυμάνσεις αλλά η τάση θα είναι αυξητική –  κι έτσι μια μέρα θα φτάσουμε στα πέντε ευρά (χωρίς να αυξηθούν οι μισθοί και τα μεροκάματα –  ή ελάχιστα).  Θα συνηθίζουμε τη τιμή και μετά θα την αυξάνουν, ώστε να ελέγχονται οι κραδασμοί και οι συνέπειες που αναπόφευκτα θα προκύψουν. Η τακτική αυτή έχει μελετηθεί και εφαρμοστεί με πολύ καλά αποτέλεσματα. Ένα παράδειγμα: εάν ιδιωτικοποιηθεί το νερό, η αύξηση της τιμής θα είναι μικρή, πολύ μικρή, δεν θα ενοχλήσει τους καταναλωτές (έλα μωρέ, τι είναι πέντε ευρά το δίμηνο!), μέχρι να τη συνηθίσουμε, και μετά μια νέα αύξηση, πάλι πολύ μικρή και ούτω καθ΄ εξής.

ΕΠΙΣΗΣ, γνωρίζουμε ήδη από τώρα, τι θα γίνει όταν η τιμή της βενζίνης πάει στα 5 ευρά. Θα μειώνεται διαρκώς τόσο η χρήση του αυτοκινήτου όσο και ο αριθμός των αυτοκινήτων. Η μείωση αυτή θα έχει κοσμογονικές συνέπειες, θετικές και αρνητικές. Η θετική: θα μειωθεί η κατανάλωση των καυσίμων, άρα θα μειωθεί και η ρύπανση του αέρα. Όλες οι άλλες συνέπειες είναι αρνητικές, εάν τις δούμε από την οπτική γωνία της καπιταλιστικής κοινωνίας και οικονομίας. Εάν τις δούμε από άλλη οπτική γωνία, κάποιες είναι πολύ θετικές. Η μείωση της χρήσης και του αριθμού των αυτοκινήτων θα επιφέρει τη μείωση του αριθμού των βενζινάδικων και περιορισμό, στα πρόθυρα της συρρίκνωσης, όλων των σχετικών με το αυτοκίνητο δραστηριοτήτων (ανταλλακτικά, συνεργεία επισκευής, ελαστικά-βουλκανιζατέρ,  λαμαρινάδικα-βαφεία, αξεσουάρα κ.α.). Η μείωση στη χρήση του αυτοκινήτου είχε αρχίσει εδώ και μια δεκαετία, έχουν κλείσει πολλά βενζινάδικα από πότε ενώ οι δουλειές των σχετικών με την συντήρηση του αυτοκινήτου δεν πάνε καθόλου καλά. Και θα χειροτερεύσουν πολύ, οι επαγγελματίες το γνωρίζουν πολύ καλά. Θα αυξηθεί λοιπόν η ανεργία, άρα δυνάμει θα μειωθεί ο χρόνος εργασίας, εάν αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος αντιμετώπισής της. Η αύξηση της τιμής του ντίζελ θα επιφέρει την αύξηση του κόστους παραγωγής της τροφής και των μεταφορικών, οπότε, η αύξηση της τροφής, ο πληθωρισμός γενικά, θα ακολουθεί αναπόφευκτα κατά πόδας την αύξηση του πετρελαίου και της βενζίνης.  Εάν στη θέση της βενζίνης και του ντίζελ βάλουμε τον ηλεκτρισμό, θα διαπιστώσουμε ότι το ηλεκτρικό αυτοκίνητο είναι μέρος του προβλήματος, δεν είναι η λύση του.

Continue reading