αρπαγής

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Η ισραηλινή και παλαιστινιακή κοινωνία είναι δύο κοινωνίες που συμβιώνουν/γειτονεύουν. Και στις δύο υπάρχει η διάθεση να συνυπάρξουν – το ειρηνικά είναι πλεονασμός – υπάρχει όμως και η επιδίωξη της εξόντωσης της άλλης. Η αναμφισβήτητη αυτή διαπίστωση, εγείρει πληθώρα θεμελιωδών ερωτημάτων. Γιατί υπάρχει και η διάθεση της συνύπαρξης/συμβίωσης και η επιδίωξη της εξόντωσης; Θα επικρατήσει η διάθεση της συνύπαρξης/συμβίωσης ή η επιδίωξη της εξόντωσης; Εάν συμβεί το πρώτο, έχει καλώς. Εάν συμβεί όμως το δεύτερο, ποια κοινωνία θα εξοντωθεί, η παλαιστινιακή ή η ισραηλινή; Τι είδους πολέμου διεξάγεται μεταξύ αυτών των δύο κοινωνιών; Εάν πρόκειται για πόλεμο εκδίωξης και εξόντωσης, μπορούμε να σταματήσουμε τηνεκδίωξη/εξόντωση;

ΓΙΑ να απαντήσουμε σε όλα αυτά τα ερωτήματα, θα πρέπει να στρέψουμε το βλέμμα μας και την προσοχή μας στην έννοια της πολεμικής κοινωνίας. Τι είναι μια πολεμική κοινωνία; Υπήρξαν κοινωνίες που δεν ήταν πολεμικές; Με ποιες ιδιαίτερες μορφές εμφανίζεται ο πόλεμος; Περιορίζεται στον γενικά αποδεκτό ορισμό του (ένοπλη σύρραξη μεταξύ κρατών, κοινωνιών, φυλών, ομάδων κοκ) ή εμφανίζει κι άλλες μορφές; Μια εισβολή, λόγου χάριν, του αμερικάνικου στρατού σε ινδιάνικο καταυλισμό και η σφαγή όλου του άοπλου πληθυσμού ήταν πόλεμος;

Continue reading →

ο κεραυνός του Δία, τα πυροβόλα, η ατομική βόμβα και το τέλος του πολέμου (μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών της Δύσης)

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Η κατασκευή και η ρίψη της ατομικής βόμβας ήταν η εκπλήρωση επιθυμίας που έχει διατυπωθεί έμμεσα στην Ιλιάδα, στη Βίβλο των επιθυμιών του δυτικού πολεμιστή, του ήρωα Κυρίου. Μετά από τρεις χιλιάδες χρόνια τα κατάφερε. Υπήρξαν τρεις σταθμοί της διαδικασίας κατασκευής της ατομικής βόμβας: η επινόηση των πυροβόλων (1300 μ. Χ., όταν ο Ντάντε άρχισε να γράφει τη Θεία Κωμωδία, όταν τελείωνε μια εποχή – φεουδαρχία – και άρχιζε μια άλλη – ο εμπορικός καπιταλισμός), η βιομηχανική επανάσταση (τέλη 18ου αιώνα) και η επανάσταση στη Φυσική (τέλη 19ου-αρχές 20ού). Η κατασκευή της ατομικής βόμβας υπήρξε ένα κομβικό χρονικό γεγονός, ένα από τα μεγαλύτερα του δυτικού πολιτισμού και της παγκόσμιας ιστορίας: εισροή γνώσεων και κοινωνικών σχέσεων, επεξεργασία, εκροή γεγονότων και σχέσεων. Πώς όμως και γιατί, από ποιους διατυπώθηκε η επιθυμία κατασκευής ενός βλήματος που θα είναι όσο γίνεται περισότερο εξοντωτικό και καταστροφικό; Ποιες ήταν οι συνέπειες (κοινωνικές, στρατιωτικές και πολιτικές) της εκπλήρωσης αυτής της επιθυμίας; Με αυτά τα ζητήματα θα καταπιαστούμε σήμερα, 78 χρόνια μετά τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι (6 και 9 Αυγούστου 1945) .

Continue reading →

πότε θ’ αρχίσει η εξόντωση των μεταναστών; μήπως άρχισε;

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Τη δεκαετία του 1960, 100 εκ. ακτημόνων Ινδών έψαχναν στα κόπρανα των αγελάδων να βρουν τους κόκκους του σιταριού που δεν είχαν χωνευτεί, τους έπλεναν και τους έτρωγαν. Δεν γνωρίζω εάν αυτή η πρακτική επιβίωσης υπάρχει ακόμα. Δεν το αποκλείω. Εάν σχηματίσατε την εντύπωση ότι δεν υπάρχει χειρότερη μορφή εξαθλίωσης, κάνετε μεγάλο λάθος. Σε πολλές αγροτικές κοινωνίες του πλανήτη, δεν υπάρχουν ούτε καν οι αχώνευτοι κόκκοι σιταριού στα κόπρανα των αγελάδων. Πριν καταπιαστούμε με τα ερωτήματα του τίτλου, θα διατυπώσω ένα άλλο και θα απαντήσω. Γιατί οι αγροτικές κοινωνίες όλων των εποχών παράγουν ακτήμονες και φτωχούς αγρότες; Πώς αντιμετωπίστηκε ιστορικά το πρόβλημα του πλεονάζοντος πληθυσμού;

Continue reading →

η λατρεία του αντισηπτικού, ο αόρατος εχθρός και η εξοντωτική προέλευση της αποστείρωσης

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΜΙΑ μέρα ο Θεός αντιλήφθηκε (Γένεσις, ΣΤ’-Η’) ότι οι άνθρωποι, τα πλάσματά του, είναι ανυπάκουα, στρέφονται κακοβούλως εναντίον του (καιρός παντός ανθρώπου ήκει εναντίον μου, ΣΤ’13) και αποφάσισε να τους εξοντώσει. Κατανοούμε το δράμα του Θεού: είναι καλύτερα να μην έχεις υποτελείς παρά να είναι ανυπάκουοι. Και επεχείρησε να πραγματοποιήσει την απόφασή του. Στο σημείο όμως αυτό άλλα δράματα του Θεού, τέσσερα, έρχονται στο προσκήνιο. Με αυτά τα δράματα θα ασχοληθούμε σήμερα και θα τα συσχετίσουμε με την αποστείρωση και την απολύμανση που άρχισε μόλις η ιατρική επιστήμη και η βιολογία, την εποχή της απογείωσης του βιομηχανικού καπιταλισμού) ανακάλυψε μικροοργανισμούς και βακτήρια και ιούς που σκοτώνουν τους ανθρώπους αλλά δεν φαίνονται με το μάτι – ανακάλυψε αόρατους εχθρούς! Αόρατοι εχθροί υπήρχαν και πριν και ήταν άνθρωποι – θα δούμε ποιοι ήταν.

Continue reading →

γιατί γίνεται ο πόλεμος στη Συρία, πότε θα σταματήσει; (ποια θα ήταν σήμερα η παγκόσμια κατάσταση, εάν μόνο οι USA είχαν πυρηνικά όπλα;)

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΞΕΚΙΝΩ τις σκέψεις μου με το δεύτερο ερώτημα του τίτλου: ποια θα ήταν σήμερα η παγκόσμια κατάσταση, εάν μόνο οι Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής διέθεταν πυρηνικά όπλα; Μας επιτρέπεται να διατυπώσουμε αυτό το ερώτημα επειδή μας βοηθά να σκεφτούμε. Να ποια θα ήταν: η Κούβα θα ήταν προ πολλού πολιτεία των USA, η Μέση Ανατολή θα ήταν αποικία τους, συμπεριλαμβανομένου του Ιράν, η Σιβηρία θα είχε μοιραστεί μεταξύ των ισχυρότερων καπιταλιστικών Κρατών και η Κίνα θα ήταν διαλυμένη. Και αυτό με τη χρήση ή την απειλή της χρήσης πυρηνικών όπλων. Θα τα χρησιμοποιούσαν για να πετύχουν αυτούς τους στόχους; Είμαι βέβαιος. Η βεβαιότητά μου ερείδεται στη δεύτερη ρίψη της ατομικής βόμβας στο Ναγκασάκι, τρεις μόνο μέρες μετά τη Χιροσίμα (6/8/1945). Η ρίψη της ατομικής βόμβας στο Ναγκασάκι, ενώ δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος μετά τη Χιροσίμα, ήταν ένα μήνυμα προς την παγκόσμια κοινότητα: είμαστε ικανοί να χρησιμοποιήσουμε και στο μέλλον τα πυρηνικά μας όπλα. Να σημειώσουμε ότι η κυβέρνηση της Ιαπωνίας και ο αυτοκράτορας γνώριζαν πέντε ώρες πριν, είχαν ειδοποιηθεί, ότι θα πέσει κι άλλη ατομική βόμβα. Δεν έκαναν απολύτως τίποτα, αν και σε πέντε ώρες μπορούσαν να απομακρυνθούν όλοι οι κάτοικοι του Ναγκασάκι!

Continue reading →

φρούριο και εξόντωση: ο Donald Trump είναι ο σημερινός συνδυασμός Διός και Γιαχβέ

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΕΝΑΣ στίχος της Ιλιάδας, ο Ζ 208 (=Λ 783) συνοψίζει εξαίσια τον ηρωισμό, τον ηρωικό κώδικα συμπεριφοράς: πάντοτε να είσαι ο καλύτερος και πιο πάνω από όλους (αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων). Το ρήμα όμως αριστεύω δεν σημαίνει μόνο να είσαι ο καλύτερος. Με τον όρο αριστεία, λέξη που δεν υπάρχει στην Ιλιάδα, εννοούμε μια σειρά φόνων που διαπράττει ο ήρωας στο πεδίο της μάχης – στην Ιλιάδα περιγράφονται πέντε αριστείες (του Διομήδους, του Αγαμέμνονος, του Έκτορος, του Πατρόκλου και του Αχιλλέως). Θα είσαι λοιπόν ο καλύτερος μόνο εάν αριστεύεις στο πεδίο της μάχης, μόνο εάν σκοτώσεις πολλούς. (Άριστος είναι αυτός που σκοτώνει πολλούς, ο θεός Άρης. Άριστος και Άρης από τη λέξη αρή [Ξ 485, Σ 100], που σημαίνει τον φόνο, την εξόντωση). Πριν ξεκινήσει για τη μάχη, στην οποία και θα σκοτωθεί, ο Σαρπηδόνας συνοψίζει με έναν παρόμοιο τρόπο τον ηρωισμό: να σκοτώσουμε ή να σκοτωθούμε, να κερδίσουμε δόξα ή να τη χαρίσουμε σε άλλους (Μ 328). Εάν δεν σκοτώσεις, δεν θα κερδίσεις δόξα – δεν θα γίνεις ισχυρός και πλούσιος. Αφού ο Αχιλλεύς σκοτώσει τον Έκτορα, αναφωνεί (Χ 387): κερδίσαμε μεγάλη δόξα, σκοτώσαμε τον λαμπρό, τον ισχυρό Έκτορα.

ΠΟΙΟ είναι το έπαθλο της νίκης του ήρωα: η τιμή. Θα ορίσω τώρα τήν τιμήν και θα σας παρακαλέσω να την κάνετε κορνίζα, να την κρεμάσετε στο σαλόνι του εγκεφάλου σας, κάπου θα υπάρχει κενός χώρος, να την βλέπετε, να μην την ξεχνάτε γιατί θα μας χρειαστεί πολύ και σήμερα και αύριο και τις επόμενες δεκαετίες. Τιμή είναι η δημόσια αναγνώριση της υπεροχής του. Εάν σκέφτεστε μήπως έχει κάποια σχέση με την τιμήν του εμπορεύματος, δεν είναι η κατάλληλη ώρα να πραγματευθούμε το ζήτημα, θα το κάνουμε όμως στο εγγύς μέλλον. Ο ήρωας καθίσταται άτιμος όταν δεν αναγνωρίζουμε δημοσίως, με κάποιον τρόπο (δώρα, ομολογία, γλώσσα σώματος, υποταγή), την υπεροχή του, την πρωτιά του – America first, μάγκες! Εάν δεν αναγνωρίζουμε δημοσίως την υπεροχή των USA, τότε αυτές υφίστανται ατίμωση. Η πιο γνωστή πρόσφατη ατίμωση που υπέστησαν ήταν η κατάρριψη των Δίδυμων Πύργων (Πύργος σημαίνει φρούριο, οχυρό). Η πίκρα από το στόμα δεν έχει φύγει ακόμα. Και δεν θα φύγει.

Continue reading →

σύντομη εισαγωγή στην Εξοντωτική

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Ο Κύριος (καπιταλιστής, σήμερα) φοβόταν, φοβάται και θα φοβάται έως ότου γίνει Θεός. Θέλει να γίνει Θεός, πανίσχυρος αθάνατος δηλονότι, για να μην φοβάται, για να κοιμάται ήσυχος. Η Ισχύς, η επιθυμία της αύξησης της Ισχύος, είναι η άλλη πλευρά της επιθυμίας εξοβελισμού όλων των φόβων Του, των ανησυχιών Του, των εφιαλτών Του. Η Ισχύς Του είναι το αντίδοτο του Φόβου Του. Όσο όμως φοβάται τόσο ομολογεί ότι η Ισχύς του είναι ανεπαρκής. Να οι μεγάλοι Του φόβοι: του Θανάτου, της Απώλειας, της Ήττας, της Εξέγερσης, της Επανάστασης, της Κατάλυσης της Κυριαρχίας.

ΜΕ τον φόβο της Εξέγερσης συνδέεται άρρηκτα ο φόβος του μεγάλου πληθυσμού των Υποτελών της Οικουμένης. Πάντα τους φοβόταν τους Υποτελείς, τους φοβόταν ακόμα κι όταν ήταν βέβαιος ότι δεν θέλουν ή δεν μπορούν να καταλύσουν την Κυριαρχία. Ο φόβος προκαλείται από την ίδια την κυριαρχική σχέση. Μπορεί να είναι Αυτός ο νικητής και οι Υποτελείς να είναι οι ηττημένοι, η κυριαρχική σχέση όμως είναι ένας θεμελιώδης Συμβιβασμός: σε αφήνω να ζήσεις, γιατί σε χρειάζομαι. Ο συμβιβασμός βάζει όρια και στη νίκη και στην ήττα. Ο Αισχύλος στην τριλογία Προμήθεια, από την οποία σώζεται μόνο ο Προμηθεύς Δεσμώτης, υποστηρίζει ότι κάθε σύγκρουση Κυρίου και Υποτελών καταλήγει σε αναπόφευκτο συμβιβασμό, σε ανανέωση και επανασύσταση του συμβιβασμού. Εάν ο Κύριος γίνει Θεός, ο συμβιβασμός θα εκλείψει. Η νίκη θα είναι απόλυτη, όπως και η ήττα: η κυριαρχική σχέση θα καταργηθεί και ο Κύριος θα μείνει μόνος, δεν θα είναι πια Κύριος – αυτή είναι η λογική, άρα ανυπέρβλητη, αντίφαση της κυριαρχικής σχέσης.

Continue reading →

μπορούμε να αποτρέψουμε την εξόντωση των μεταναστών και των προσφύγων;

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΣΤΗ γενική του μορφή το ερώτημα θα ήταν διατυπωμένο ως εξής: μπορούμε να αποτρέψουμε την εξόντωση των περιττών και άχρηστων (για τον Κύριο, εννοείται) πληθυσμών; Μιας όμως και είναι γενικό και δεν μας αγγίζει, το περιορίζω σε μια πτυχή του που μας είναι πιο προσιτή και επίκαιρη, σε μια συγκεκριμένη κατηγορία, αυτή των μεταναστών και των προσφύγων. Στο ερώτημα αυτό οφείλει να απαντήσει, σιωπηρά ή ανοιχτά, κάθε ένας και κάθε μία που συγκινείται από το δράμα των μεταναστών και των προσφύγων. Οφείλει αλλά δεν θα το κάνει. Δεν βολεύει, δεν συμφέρει η διατύπωση μιας οιασδήποτε απάντησης: ό,τι και να απαντήσουμε, η θέση μας θα είναι αμήχανη και τραγική. Δύο λοιπόν ζητήματα με ενδιαφέρουν: οι απαντήσεις και η προκληθείσα από αυτές αμηχανία.

Continue reading →

όσοι πεθάνουν, πέθαναν· όσοι ζήσουν θα γίνουν (οικιακοί) δούλοι

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΑΠΟ τον Πλάτωνα και τον Αριστοφάνη μαθαίνουμε ότι οι ελεύθεροι πολίτες στην Αθήνα δεν πήγαιναν σχεδόν ποτέ μόνοι στην Αγορά ή στα Γυμνάσια, τα γυμναστήρια των εφήβων – τους ακολουθούσε πάντα ένας δούλος. Δεν υπήρχε νοικοκυριό χωρίς τουλάχιστον έναν δούλο. Όταν ταξίδευαν, για να πάνε στην Ολυμπία λόγου χάριν, δέκα μέρες δρόμος με τα πόδια, τους ακολουθούσαν περισσότεροι: κουβαλούσαν τα σκεύη, τις τροφές, τον ρουχισμό.

ΦΙΛΟΣ από τη Σαντορίνη μου έλεγε ότι μετά το 1990, όταν άνοιξαν τα σύνορα με την Αλβανία, στη Σαντορίνη ήταν πολύ της μόδας να βγαίνει στην αγορά ή στο καφενείο ο νοικοκύρης και λίγα μέτρα πιο πίσω να ακολουθεί ο Αλβανός μετανάστης που τον είχε στη δούλεψή του. Αργότερα έμαθα ότι αυτή η επίδειξη δούλου, ως συμβόλου ανώτερης κοινωνικής θέσης, η επίδειξη ισχύος και Κυριαρχίας, η επίδειξη απασχόλησης μετανάστη, συνηθιζόταν και σε άλλα νησιά του Αιγαίου και σε άλλες περιοχές της ελλαδικής χερσονήσου. Με ένα δούλο να σε ακολουθεί είσαι Κύριος!

ΈΧΕΤΕ αναρωτηθεί ποτέ τι γίνονται οι μετανάστες που οδεύουν κυρίως προς τη Γερμανία; Γίνονται σχεδόν όλοι οικιακοί δούλοι συνταξιούχων εργένηδων. Γνωρίζουν ότι θα γίνουν δούλοι; Θέλουν; Η πρακτική αυτή αποθαρρύνεται ή ενισχύεται από από το γερμανικό Κράτος; Ενισχύεται – γιατί;

Continue reading →

Νίκος Ρωμανός: ελευθερία ή θάνατος, όταν το μόνο μας όπλο είναι η ζωή μας

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Εκφράζω δημόσια τη θλίψη μου και την αγωνία μου για τη δοκιμασία και τον κίνδυνο που διέρχεται όχι πια η υγεία αλλά η ζωή του Νίκου Ρωμανού που κάνει απεργία πείνας, εδώ και δεκαοχτώ μέρες, με αίτημα τη χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών, μιας και πέρασε στο Πανεπιστήμιο ενώ ήταν έγκλειστος στη φυλακή. Δέχομαι χωρίς την παραμικρή επιφύλαξη, χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό την επιθυμία του, το αίτημά του· δυστυχώς, δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο.

Εύχομαι ολόψυχα, το μόνο που μπορώ να κάνω, προς το παρόν, να τελειώσει αυτή η περιπέτεια με τον πιο αξιοπρεπή τρόπο. Συμβαίνει συχνά, σε οριακές καταστάσεις, να θέτουμε εμείς οι ίδιοι το δίλημμα ελευθερία ή θάνατος στον εαυτό μας και στους αντιπάλους μας: καλύτερα να πεθάνω παρά να ζω όπως ζω. Το Κράτος, οι διαχειριστές του Κράτους, υπηρέτες του Κυρίου καπιταλιστή, εκλαμβάνουν το δίλημμα ως απειλή, κι άλλοτε υποχωρούν, άλλοτε όχι. Υπήρξαν απεργοί πείνας που το αίτημά τους εκπληρώθηκε, υπήρξαν όμως και περιπτώσεις στις οποίες το Κράτος δεν υποχώρησε με τα γνωστά αποτελέσματα. Υποχωρεί όταν κρίνει ότι ένας πιθανός θάνατος πιθανόν να προκαλέσει ρωγμές στην κοινωνική ευταξία, όπως εννοούν την κοινωνική πειθαρχία· δεν υποχωρεί όταν κρίνει ότι δεν θα προκαλέσει ρωγμές ή και να προκαλέσει θα κλειστούν γρήγορα και αποτελεσματικά.

Continue reading →