φίλες και φίλοι, καλημέρα σας

Ποιοί περιμένουν ανάπυξη, φίλες και φίλοι; Ο Κύριος ή οι Υποτελείς Παραγωγοί; Ο Κύριος δεν περιμένει ανάπτυξη: όλα, όλα μα όλα, τα εργοστάσια όλων των καπιταλιστικών χωρών, ανεπτυγμένων και αναπτυσσομένων, θα προβούν σε απολύσεις  τους προσεχείς μήνες και τα δυο προσεχή χρόνια.  Πολλά από αυτά θα κλείσουν – πριν από λίγες μέρες, και μέσα σε μια βδομάδα,  έκλεισαν στη Γερμανία 8 (οχτώ) εργοστάσια παραγωγής φωτοβολταϊκών. Οι αυτοκινητοβιομηχανίες υποφέρουν από πλεονάζον ‘εργατικό δυναμικό’ – το κλείσιμο ενός εργοστασίου και οι απολύσεις στην Πεζό-Σιτροέν είναι μια σαφής ένδειξη για την κατάσταση που επικρατεί στο χώρο της παραγωγής αυτοκινήτων. Από τότε που άρχισε η βιομηχανική παραγωγή του αυτοκινήτου, στις αρχές του 20ού αιώνα, εδώ και έναν αιώνα, ολοένα και περισσότερα αυτοκίνητα παράγονται ολοένα και πιο γρήγορα, ολοένα και από λιγότερους εργάτες. Η εξέλιξη της παραγωγής και της εργασίας στην αυτοκινητοβιομηχανία, πιλοτικό πεδίο εφαρμογής της τεχνοεπιστήμης στην καπιταλιστική παραγωγή, μας δείχνει τη γενικότερη εξέλιξη της καπιταλιστικής παραγωγής και εργασίας. Η αυτοκινητοβιομηχανία είναι η χώρα των ρομπότ!

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Υπόθεση εργασίας: ρωτάμε εκατό άνδρες το εξής: εάν έπρεπε να επιλέξετε μία στάση συνουσίας για ένα χρόνο, ποια θα ήταν αυτή; Έχω την  εντύπωση ότι η συντριπτική πλειονότητα θα επέλεγε το πισωκολλητό. Γιατί; Εάν ρωτούσαμε όμως εκατό γυναίκες, έχω την εντύπωση ότι οι περισσότερες θα επέλεγαν την πρόσωπο με πρόσωπο συνουσία. Γιατί; Γιατί αυτή η διαφορά μεταξύ της προτίμησης των ανδρών με αυτή των γυναικών; Αντιλαμβάνεστε ότι τελικά θα προκρινόταν ένας συμβιβασμός: μια φορά πισωκολλητό, μια φορά πρόσωπο με πρόσωπο.

Θα αντιλαμβάνεστε επίσης ότι τα ερωτήματα αυτά άπτονται του πολύ ενδιαφέροντος ζητήματος της εξέλιξης της ανθρώπινης σεξουαλικότητας – και αυτό του μείζονος ζητήματος της ανθρωπογένεσης (προτιμώ αυτόν τον όρο από την ανθρωποποίηση). Είναι βέβαιο ότι πριν γίνουμε άνθρωποι ήταν άγνωστη η κοιλιο-κοιλιακή (πρόσωπο με πρόσωπο)  συνουσία. Πως περάσαμε από την κοιλιο-νωτιαία (πισωκολλητό) στην κοιλιο-κοιλιακή (πρόσωπο με πρόσωπο) συνουσία;

Το ερώτημα αυτό θα μπορούσε να ήταν το αντικείμενο μιας διδακτορικής διατριβής στην κοινωνική ανθρωπολογία. Όπως θα μπορούσε να ήταν και η αιδοιολειχία (γλειφομούνι) στην αρχαία ελληνική και λατινική γραμματεία.  Δεν νομίζω όμως ότι θα υπάρξει φοιτητής ή φοιτήτρια που θα επέλεγε κάποιο από αυτά τα δύο αντικείμενα έρευνας. Και δεν είναι τα μόνα. Υπάρχουν πάρα πολλά, πάρα πολλά ζητήματα τα οποία τα Πανεπιστήμια του Κυρίου, του Κράτους και του Κεφαλαίου, δεν θα τα εξετάσουν ποτέ. Τι μας ενδιαφέρει η σχέση της μετάβασης από το πισωκολλητό στην πρόσωπο με πρόσωπο συνουσία με την ανθρωπογένεση, τι μας ενδιαφέρει το γλειφομούνι στην ελληνορωμαϊκή γραμματεία;

Από την άλλη παρατηρούμε ότι εκτός από το Κράτος και το Κεφάλαιο και ο μαρξισμός αδιαφορεί για πάρα, πάρα πολλά ζητήματα. Εάν γνωρίζουμε ή εικάζουμε γιατί αδιαφορούν τα κρατικά και ιδιωτικά πανεπιστήμια, γνωρίζουμε άραγε γιατί αδιαφορούν οι μαρξιστές; Έχετε υπόψη σας κάποια ή κάποιες εργασίες μαρξιστικής έμπνευσης πάνω στο αυτοκίνητο; Πολλοί και αδιάφοροι καταπιάνονται με το αυτοκίνητο, μόνο οι μαρξιστές αδιαφορούν. Κάποιο ή κάποια βιβλία για το ποδόσφαιρο; Για την σωματική αθανασία; Για τις λατρείες της Δύσης; Για τον ποιμενικό τρόπο παραγωγής; Για την οικονομία του ναού; Για την ανθρωπογένεση; Για τη συνείδηση, την επίγνωση του θανάτου; Για την γένεση της γλώσσας; Για τη μετάβαση από το πισωκολλητό στην πρόσωπο με πρόσωπο συνουσία; Μπορεί ο μαρξισμός να μας βοηθήσει να απαντήσουμε σε αυτό το τελευταίο ερώτημα; Ή μήπως δεν αξίζει το κόπο να καταπιαστούμε με αυτό; Εάν δεν μπορεί, γιατί δεν μπορεί; Εάν μπορεί, γιατί δεν το έχει κάνει;

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

καταστρέφουμε τα παιδιά μας, εμείς οι γονείς και οι δάσκαλοι, τους στερούμε το παιχνίδι και την ελευθερία που τα έχουν ανάγκη όσο τον αέρα που αναπνέουν, το φαγητό που τρώνε, τον ύπνο, την αγκαλιά, τη στοργή.

εμείς οι γονείς και οι δάσκαλοι συναινούμε στην καταστροφή τους και στη φυλάκισή τους γιατί το Κράτος, ο Κύριος και τα τσιράκια τους μας έχουν πείσει ότι η στέρηση του παιχνιδιού και της ελευθερίας είναι για το καλό τους, για το καλό μας , για το καλό της κοινωνίας. Εμείς, γονείς και δάσκαλοι, εγκληματούμε κατά των παιδιών μας, δεν τα αφήνουμε να ζήσουνε και να αναπτυχθούνε ελεύθερα.

οφείλουμε να επιστρέψουμε το συντομότερο δυνατό το παιχνίδι και την ελευθερία που τους στερήσαμε. Να μειωθούν οι ώρες του σχολείου, να επιλέγουν οι ίδιοι οι μαθητές τα μαθήματα, να περιοριστεί η διδασκαλία στο σχολείο και να καταργηθούν οι εργασίες στο σπίτι, όλα τα μαθήματα που γίνονται εκτός σχολείου και τα πληρώνουμε (μουσική, γλώσσες, τέχνη, αθλητισμός, κλπ) να γίνουν μαθήματα του σχολείου, να καταργηθούν βαθμοί και εξατάσεις, να καταργηθούν οι εξετάσεις στα Πανεπιστήμια (κι απο κει και πέρα ας αποφασίζουν οι Σχολές).

Πολλοί γονείς και δάσκαλοι, ίσως οι περισσότεροι, θα διαφωνήσετε αλλά δε με νοιάζει. Αλλά να ξέρετε ότι όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, όλα μα όλα, τα παιδιά μας και εμείς, προέρχονται από την υποχρεωτική εκπαίδευση που έχει επιβάλλει το Κράτος. Το οποίο θέλει υπάκουα και χρήσιμα πλάσματα: όταν όμως είσαι υπάκουος και χρήσιμος, η ζωή έχει τελειώσει. Και έχω την εντύπωση ότι τώρα, με την ανεργία και την φτώχεια, πρέπει να είσαι μεγάλος βλάκας να νομίζεις ότι εάν είσαι υπάκουος και χρήσιμος θα προκόψεις. Δε θα προκόψεις, θα σκάψεις το λάκο της ανίας, της ψευδαίσθησης, της θλίψης, της μοναξιάς και της αποτυχίας και θα πέσεις μέσα σε αυτόν.

Μπορούμε να δώσουμε πίσω στα παιδιά το παιχνίδι και την ελευθερία, δηλαδή την ελεύθερη μάθηση; Μπορούμε, ασφαλώς και μπορούμε. Να οργανώσουμε διαφορετικά το σχολείο, να το κάνουμε χώρο παιχνιδιού, έκφρασης και ελεύθερης γνώσης. Κι αν το Κράτος αντισταθεί, να μην πάνε τα παιδιά μας σχολείο.

Μπορούμε να αχρηστεύσουμε έναν από τους πιο κομβικούς και αποτελεσματικούς μηχανισμούς του κράτους, τον εκπαιδευτικό μηχανισμό. Μπορούμε να τον αχρηστεύσουμε πάρα πολύ εύκολα, χαρούμενα,  χωρίς την παραμικρή βία, όλοι και όλες μαζί, παιδιά, γονείς και διδάσκοντες.

Να κάνουμε το κρατικό υποχρεωτικό σχολείο, ελεύθερο δημόσιο σχολείο

παιχνίδι και ελευθερία στα παιδιά

γενική απεργία διαρκείας

εικοσάωρο και μισθός για όλους

Continue reading →

κρυμμένο τον έχουν τον πλούτο οι Κύριοι ./ ειδάλλως και μια μέρα το χρόνο να εργαζόμασταν,/ θα έφτανε και πλούτο και ελεύθερο χρόνο να έχουμε (Ησίοδος, Έργα και Ημέραι, 42-44)

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα!

Πόσοι και πόσες από σας θα ήθελαν να αλλάξουν επάγγελμα; Μην βιαστείτε να απαντήσετε, η ερώτηση έχει πολλές παγίδες! Θα ήθελα να διατυπώσω μια άλλη ερώτηση: θα πηγαίνατε στη δουλειά σας εάν ξυπνούσατε το πρωί και βρίσκατε κάτω από το μαξιλάρι σας το μεροκάματό σας; Πριν απαντήσετε, θα ήθελα να σας υπενθυμίσω ότι το ερώτημα αυτό ήταν το αντικείμενο μιας ευρωπαϊκής έρευνας. Το 55% των εργαζομένων δεν θα πήγαινε στη δουλείά του, και μέσα σε αυτούς είμαι κι εγώ. Θα πήγαινα στο κήπο, θα περπατούσα στο ποτάμι, στο βουνό, θα πήγαινα για μύδια και κρίταμα, θα μαγείρευα για φιλους, θα έπαιζα με τα παιδιά, θα διάβαζα και θα έγραφα. Το 45% θα πήγαιναν. Συμπέρασμα: άλλοι αγχώνονται που πάνε στη δουλειά κι άλλοι πάνε στη δουλειά για . . . εργασιοθεραπεία! Ένας γείτονάς μου, τη περασμένη Κυριακή έπλυνε το αυτοκίνητό του δυο φορές! Το φουκαρά!

Επανέρχομαι στο πρώτο ερώτημα. Ποια είναι η παγίδα αυτού του ερωτήματος; Δεν διευκρίνισα σε ποιούς και ποιες απευθύνομαι και το κάνω τώρα αμέσως. Απευθύνομαι σε μισθωτούς της εκτέλεσης, δεν απευθύνομαι σε μισθωτούς της διεύθυνσης, ούτε σε αυταπασχολούμενους. Με αυτούς ας ασχοληθούν άλλοι, δεν είναι δική μου δουλείά. Οι μισθωτοί της εκτέλεσης είναι αυτοί που πάνε στη δουλείά τους και κάνουν αυτό που τους διατάζουν να κάνουν. Εγώ είμαι ένας από αυτούς. Πόσοι λοιπόν από τους μισθωτούς της εκτέλεσης θα ήθελαν να αλλάξουν επάγγελμα; Πολλοί, πάρα πολλοί. Εάν λοιπόν οι περισσότεροι θα ήθελαν να αλλάξουν επάγγελμα, τότε όλα τα επαγγέλματα είναι τα ίδια σκατά. Όπου και να πας, θα σε διατάζουν.

Το θέμα λοιπόν δεν είναι να αλλάξουμε επάγγελμα αλλά να μην κάνουμε κανένα επάγγελμα. Δηλαδή να μην εργαζόμαστε; ΟΧΙ! Να εργαζόμαστε αλλά να μην ασκούμε κανένα επάγγελμα. Γίνεται αυτό; Ναι γίνεται, αυτός είναι ο στρατηγικός σκοπός της Αριστεράς: να καταργήσει το επάγγελμα. Είναι δυνατόν κάτι τέτοιο; Πως μπορεί να γίνει; Στο σημερινό σημείωμα θα επιχειρήσουμε να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα.

Continue reading →

φίλες και φίλοι!

Το 1987-8 δημοσίευα κείμενά μου σε ένα περιοδικό της Αριστεράς, τον Σχολιαστή, κάποιοι, κάποιες θα το θυμούνται αυτό το πολύ καλό περιοδικό, και φιλοδοξούσα να γίνω μεγάλος και τρανός δημοσιογράφος. Αντί για δημοσιογράφος έγινα οικοδόμος, καλουπατζής! Το περιοδικό έκλεισε αρχές του 1988, αν δεν κάνω λάθος. Είχα ετοιμάσει μια έρευνα, η οποία δεν δημοσιεύτηκε ποτέ και στο σημερινό σημείωμα θα καταπιαστώ με αυτήν. Το θέμα της έρευνας ήταν τα αίτια θανάτου των δημοσιογράφων. Τι με ώθησε να ασχοληθώ με αυτό το θέμα; Διάβαζα στις εφημερίδες για θανάτους δημοσιογράφων και παρατήρησα ότι όλοι και όλες, δεν ήταν γέροι ή γριές,  πέθαιναν από καρκίνο. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Πήγα λοιπόν στο Ταμείο των Δημοσιογράφων, βρήκα τον αρχίατρο και μετά από λίγες μέρες μου έδωσε ένα κατάλογο με την αιτία θανάτου των δημοσιογράφων της δεκαετίας 1978-1988. Δυστυχώς, με τις αλλεπαλληλες μετακομίσεις, την έρευνα αυτή την έχω χάσει. Θυμάμαι όμως πολύ καλά τα αποτελέσματα, θα ήθελα δε να σημειώσω ότι αξίζει το κόπο να ασχοληθεί κάποιος ή κάποια με αυτό το θέμα για να δούμε πως έχουν τα πράγματα από το 1988 μέχρι σήμερα.

Continue reading →

omnia sunt communia

φίλες και φίλοι,

καλή σας μέρα – όποια στιγμή κι αν διαβάζετε αυτό το κείμενο. Θα γνωρίζετε ότι δεν υπάρχει άνθρωπος πάνω στη Γη που να μην έχει άγχος, μικρό ή μεγάλο, ασύνειδο ή συνειδητό. Το γεγονός ότι θα πεθάνουμε μας αγχώνει, οι περισσότεροι όμως δεν έχουν συνείδηση αυτού του άγχους. Αγχωνόμαστε για πολλά πράγματα, μιας και το παρόν είναι βαρύ για τους υπηκόους, όπως έγραψε και ο Θουκυδίδης. Αγχωνόμαστε στη δουλειά μας, για τη δουλειά μας, για τα παιδιά μας, για τους γονείς μας, για τις σχέσεις μας και άλλα πολλά, πολλά. Θα γνωρίζετε επίσης ότι όταν αγχωνόμαστε, το άγχος μας ξεσπάει στο σώμα, σωματοποιείται. Άλλον τον πιάνει το στομάχι, άλλη δεν μπορεί να φάει ή τη πιάνει βουλιμία, άλλος έχει πονοκέφαλο, κλπ. Εγώ όταν έχω άγχος δεν μπορώ να φάω, δεν μπορώ να κοιμηθώ, να διαβάσω. Μερικές φορές, όταν το άγχος είναι πιο μεγάλο και με βρίσκει ψυχολογικά απροετοίμαστο,  βγάζω επιχείλιο έρπητα. Άλλες φορές με πιάνει βήχας που μερικές φορές δεν μπορώ να αποφύγω τον παροξυσμό του. Για να τον αντιμετωπίσω, κουβαλάω πάντα μαζί μου ένα μπουκαλάκι νερό, μήπως με πιάσει σε κλειστό χώρο, π.χ., σε λεωφορείο ή σε τρένο. Όταν δεν είμαι σε κλειστό χώρο, δεν καταφεύγω στο νερό, που απλά με ανακουφίζει αλλά σε ένα πολύ δραστικό, εξαίσιο, χρήσιμο φάρμακο:

ανάβω ένα τσιγάρο (νικοτίνης) και ο βήχας κόβεται μαχαίρι!

Continue reading →