φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΔΕΝ νομίζω να υπάρχει άνθρωπος πάνω στη Γη που να θεωρεί ότι μια παγκόσμια απεργία, μιας μέρας ή διαρκείας, είναι είτε αναμενόμενη είτε εφικτή. Εάν σκεφτούμε ότι αυτή, η παγκόσμια απεργία, όχι ως δυνατότητα αλλά απλά ως έννοια, δεν περνάει καν από το μυαλό της συντριπτικής πλειονότητας του παγκόσμιου προλεταριάτου, των Υποτελών όλου του πλανήτη, μας επιτρέπεται να υποστηρίξουμε ότι σε έναν πολύ μικρό αριθμό ανθρώπων είναι επιθυμητή. Θα ήθελα να ζήσω μια παγκόσμια απεργία αλλά δεν την βλέπω για τα είκοσι, τριάντα επόμενα χρόνια, που, πρώτα η Ζωή, μέλλει να ζήσω – εάν δεν ψοφήσω αύριο. Οπότε, το προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε παραμένει ως αυτό που ήταν πάντα: επιθυμία, βολονταρισμός.
ΕΑΝ, λέω εάν, ζούμε την υπέρβαση πολλών παραδοσιακών διλημμάτων (καταστροφή Κράτους ή διαχείριση, επανάσταση ή μεταρρύθμιση, αυθορμητισμός ή βολονταρισμός), εγώ θεωρώ ότι τη ζούμε, θα πρέπει να εξετάσουμε τις τελευταίες ψευδαισθήσεις και αυταπάτες που προκύπτουν από αυτά τα διλήμματα. Η ενότητα των προλετάριων όλων των χωρών είναι επιθυμία, από τη στιγμή όμως που παραμένει επιθυμία εδώ και 160 χρόνια αναπόφευκτα υποβιβάζεται στην κατηγορία της αυταπάτης. Ενθουσιάστηκα όταν διάβασα ότι η GRUPPE KRISIS (Κείμενα για την εργασία και την κρίση, εκδόσεις των ξένων) παράλλαξε το προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε σε προλετάριοι όλων των χωρών, τέρμα η δουλειά. Η δουλείά, συμπληρώνω εγώ.