φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Η εδώ και αρκετά χρόνια μεγάλη πτώση του αριθμού των αναγνωστών εφημερίδας (ή εφημερίδων) και το κλείσιμο πολλών από αυτές παγκοσμίως μας επιτρέπει να διατυπώσουμε την βεβαιότητα ότι η τάση αυτή θα συνεχιστεί και θα ενισχυθεί, με απώτατο αποτέλεσμα την εξαφάνισή τους ως εκδοτικού, συγγραφικού, ιδεολογικού και αναγνωστικού θεσμού. Η εφημερίδα ανήκει πια σε ένα ιστορικό παρελθόν το οποίο έχει περάσει ανεπιστρεπτί, τείνει να λάβει χαρακτηριστικά αναχρονιστικά: δεν ανταποκρίνεται πια στις συνθήκες τις νέας εποχής. Δεν λυπάμαι που θα εξαφανιστούν οι εφημερίδες, όχι, καθόλου. Μη σας πω ότι χαίρομαι κιόλας!
ΜΕ αυτά τα ζητήματα θα ασχοληθούμε σήμερα, δυστυχώς κάπως συνοπτικά μιας και το ζήτημα έχει πολλές πλευρές. Θα χτυπήσω το τέρας αμέσως στην καρδιά του και θα παραθέσω την κομβική αντίφαση που χαρακτηρίζει μια εφημερίδα: την αντίθεση μεταξύ του ειδικού μόνιμου συντάκτη (δημοσιογράφου, αρθρογράφου) και του μόνιμου αναγνώστη. Εάν λάβουμε υπ΄ όψει μας ότι ένα κεντρικής σημασίας χαρακτηριστικό της Κυριαρχίας είναι η μονιμότητα της κυριαρχικής σχέσης, αυτό που διακυβεύεται στο ζήτημα της εφημερίδας είναι ακριβώς η ίδια η κυριαρχική σχέση μεταξύ μόνιμου συντάκτη και μόνιμου αναγνώστη. Θα μπορούσαν οι εφημερίδες να πάρουν μια ανάσα ζωής, να παρατείνουν την ύπαρξή τους, εάν δημοσίευαν κυρίως, σε ποσοστό 80%, κείμενα αναγνωστών. Κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει και γι΄ αυτό θα εξαφανιστούν. Αλλά θα εξαφανιστούν ακόμα κι αν το πράξουν: σήμερα, σε αντίθεση με το παρελθόν, όποιος θέλει να γράψει κάτι και να το δημοσιεύσει μπορεί να το κάνει με μεγάλη ευκολία. Η ευκολία αυτή είναι μία πτυχή της παγκόσμιας πνευματικής επανάστασης, την οποία οι εφημερίδες δεν γεύονται, δεν μυρίζουν, δεν βλέπουν. Είναι τυφλές και τρέχουν – προς το βάραθρο της ανυπαρξίας. Θα μεγαλουργήσει μόνο η εφημερίδα που θα αντιληφθεί την κοσμογονία της παγκόσμιας πνευματικής επανάστασης και θα κινηθεί πάνω σε αυτήν όπως ο φελλός πάνω στο ποτάμι.