φίλες  και φίλοι, καλή σας μέρα

ΑΠΟ το 1100 π. Χ. μέχρι το 750 π. Χ. περίπου στην αρχαία Ελλάδα το ξύλο ήταν το βασικό υλικό με το οποίο κατασκεύαζαν σπίτια, ναούς, πολλά εργαλεία και οικιακά σκεύη, γλυπτά (ξόανα), όπλα (με μεταλλικές αιχμές), πλοία και άλλα πολλά, από τα οποία δεν σώθηκε σχεδόν τίποτα λόγω της φθαρτότητας του ξύλου. Αυτός είναι ο λόγος που για αυτή την περίοδο οι αρχαιολόγοι ανακαλύπτουν μόνο τάφους κατασκευασμένους με πέτρα. Η Ιλιάδα και η Οδύσσεια μας παρέχουν πολλές πληροφορίες σχετικά με την κυριαρχία του ξύλου, όπως και η ίδια η αρχαία ελληνική γλώσσα.   Η λέξη δομή, για παράδειγμα, δηλώνει τον ξύλινο σκελετό του οικήματος (σπιτιού ή ναού), είναι η λεγόμενη ξυλοδεσιά, οικοδομικά μιλώντας. Και μια που τ΄αναφέραμε, η λέξη οικοδόμος παραπέμπει στον κατασκευαστή ξύλινο σπιτιού.

ΑΠΟ το 750 και μετά αρχίζει η ολοένα και συχνότερη χρήση της πέτρας και του μαρμάρου, για να φτάσουμε τριακόσια χρόνια (450) μετά στην πλήρη κυριαρχία του λαμπερού μαρμάρου, στα μνημειώδη μαρμάρινα αγάλματα και στους μνημειώδεις μαρμάρινους ναούς. Τα ερωτήματα που αβίαστα εγείρονται είναι σαφή. Γιατί από το 1100 μέχρι το 750 χρησιμοποιούσαν σχεδόν μόνο το ξύλο για οικοδομές, εργαλεία, όπλα και έργα τέχνης; Γιατί από το 750 και μετά άρχισε η εξόρυξη, η επεξεργασία, η χρήση του μαρμάρου; Πώς να εξηγήσουμε τη λατρεία του μαρμάρου;  Τι σημαίνει η λέξη μάρμαρο (<μάρμαρος);

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΟΙ εργασίες στους κήπους έχουν περιοριστεί, αργεί να ξημερώσει, άρχισαν οι βροχές, οπότε επανέρχομαι να εμπλουτίσω και να διαιωνίσω τη μεταβατική κατάσταση στην οποία βρίσκομαι, εγώ και πολλές φίλες και πολλοί φίλοι και θα βρισκόμαστε όσο θα ζούμε και θα αναπνέουμε. Πολλά ζητήματα δεν είναι σαφή και δεν έχουν κατανοηθεί, από εμάς τουλάχιστον, οπότε οι έρευνες συνεχίζονται, νέα ερωτήματα εγείρονται, διατυπώνονται κάποιες απαντήσεις και οι απαντήσεις γεννούν νέα ερωτήματα –  αυτή είναι η μεταβατική κατάσταση.

ΒΙΩΝΟΝΤΑΣ αυτή τη μεταβατική κατάσταση δεν μας επιτρέπεται να υποστηρίξουμε ότι κατέχουμε την αλήθεια, οπότε δεν θέλουμε, και δεν μπορούμε να σας πείσουμε. Την αλήθεια την γνωρίζει και την κατέχει μόνο ο Κύριος, κι αυτός και θέλει και μπορεί να σας πείσει. Η σχέση της Αλήθειας με την Κυριαρχία είναι τόσο σαφής, όσο σαφής και η σχέση της Κυριαρχίας με την Πειθώ, κόρη του Πολέμου και μητέρα της Ρητορικής. Τα γράφω αυτά γιατί πολλές και πολλοί υποστηρίζουν ότι, ακόμα και υποσυνείδητα, ο  σκοπός μας είναι να πείσουμε. Τα γράφω ακόμα γιατί θεωρείται ότι η Αλήθεια είναι κάτι που κατέχεται  – μια γνώση, μια θεωρία, ένα δόγμα, ένα αξίωμα.

Continue reading →

Κάποτε αρχίσαμε να ανοίγουμε λάκκους, να τοποθετούμε εκεί μέσα τους νεκρούς μας και να τους σκεπάζουμε με χώμα. Γιατί να το κάνουμε αυτό;
Τι γινόταν πριν; Βλέπαμε, τα λιγοστά μέλη της ομάδας, τα πτωματοφάγα όρνεα και θηλαστικά να τρώνε τους νεκρούς μας. Κάποτε αυτό δεν μπορούσαμε να το βλέπουμε, δεν το αντέχαμε. Και αρχίσαμε να θάβουμε τους νεκρούς μας, να τους προστατεύσουμε από τους γύπες και τις ύαινες. Γιατί δεν το αντέχαμε;

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Φίλος της Σχολής μου ζήτησε να διευκρινίσω τι εννοώ με τον όρο Κύριος και σπεύδω να απαντήσω. Αναρωτιέται, ένας είναι ο Κύριος ή πολλοί;

Μεταξύ των ανθρώπων ως κοινωνικών όντων είναι δυνατόν να συναφθούν δύο είδη κοινωνικών σχέσεων:  η συνεργασιακή και η κυριαρχική. Στην πρώτη, οι δύο φορείς της σχέσης, που μπορεί να είναι πρόσωπα ή ομάδες ή τάξεις ή και λαοί, συμβιώνουν και συνεργάζονται με σκοπό την από κοινού επίλυση των αναπόφευκτων προβλημάτων και δυσχερειών που ανά πάσα στιγμή μπορεί να προκύψουν σε μια κοινωνία. Το αποτέλεσμα αυτής της σχέσης είναι η καλλιέργεια των ικανοτήτων και των δύο φορέων της σχέσης και αυτός είναι ο λόγος που αποκαλώ τη σχέση αυτή πλεονική.

Continue reading →

Ο ΘΕΟΣ – η δυναμοδύναμις των δυνάμεων – ο κύριος των κυριευόντων –  η κυριότης των κυριοτήτων –  ο δεσμεύων εν ασθενεία – ο απειράκις άπειρος – η ταχύτης –  ο στιγμάρχης – ο του νυν άρχων – ο του παρωχηκότος δεσπότης –  ο του ενεστώτος βασιλεύς – ο του μέλλοντος κύριος – ο υπερυπέροπλος –  ο φρικτός νοηθήναι – ο τύχης ανώτερος – ο τεινοδοκίδας – ο χθονερπιτονεμετεργάτης –  ο πάντα προς το συμφέρον οικονομών –  ο τα ασθενή ενδυναμών –  ο συμπαντάρχης –  ο του πολυπλόκου πεπτικού συστήματος των μυιών πάνσοφος δημιουργός –  ο τους πληροφοριοδότας αμείβων –  η πηγή της διαταγής –  ο εκδικησιάρχης –  η αυθεντία των αυθεντιών –  ο αυθέντης των αυθεντών –  ο τον υιόν του σταυρώσας –  ο λιμών και καταποντισμών υπέρσοφος παραγωγεύς –  η της καταστροφής πηγή –  η αυτοϊκανοποίησις –  ο τον αυνανισμόν καταδεδιωκώς –  ο την πεολεχίαν τιμωρών –  ο

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Η Θεολογία δεν είναι ο λόγος περί του Θεού, είναι ο λόγος περί της ισχύος του Θεού, αφού ο Θεός είναι η προσωποποίηση της Ισχύος. Ποιος είναι ο ποιητής, ο δράστης, αυτής της προσωποποίησης;  Ο Κύριος βέβαια. Διατείνομαι λοιπόν ότι η Θεολογία είναι ο λόγος περί της ισχύος του Κυρίου. Ποιας ισχύος όμως;  Της διαθέσιμης υπάρχουσας ή της επιθυμητής, της επιδιωκόμενης; Της επιθυμητής, της επιδιωκόμενης. Διότι ο Κύριος δεν είναι τόσο ισχυρός όσο θα ήθελε να είναι. Εάν ήταν όσο ισχυρός θέλει, θα ήταν Θεός αλλά δεν είναι. Θέλει να γίνει Θεός, αθάνατος δηλαδή, πανίσχυρος, πιο ισχυρός και από τη Φύση (Θάνατος) και απο τους αντιπάλους του (Κυρίους και Υποτελείς).

ΣΤΗΝ έννοια του Θεού, στην προσωποποίηση αυτή λανθάνει λοιπόν η επιθυμία του Κυρίου. Η επιθυμία της αύξησης της ισχύος έπλασε τον Θεό. Εάν αυτή η επιθυμία υπάρχει, ο Θεός υπάρχει. Εάν το πλάσμα της επιθυμίας Του, της φανασίας Του, της φαντασίωσής Του υπάρχει, τότε ο Θεός υπάρχει. Εάν η επιθυμία αυτή δεν έχει εκπληρωθεί, τότε ο Θεός δεν υπάρχει –  θα υπάρξει όταν θα εκπληρωθεί, όταν ο Κύριος γίνει αθάνατος. Κατά συνέπεια, ο Θεός και υπάρχει και δεν υπάρχει.

Continue reading →