ποιμενικός τρόπος σκέψης

There are 109 posts filed in ποιμενικός τρόπος σκέψης (this is page 4 of 11).

πονοκέφαλε, εξαφανίσου – το αδιέξοδο της δυτικής ιατρικής Κυριαρχίας (1)

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

πονοκέφαλε, εξαφανίσου –  ακούμε τη διαταγή σε τηλεοπτική διαφήμιση του παυσίπονου Panadol Advance. Η διαταγή αυτή παρουσιάζει τεράστιο ενδιαφέρον: φέρνει στο προσκήνιο το αδιέξοδο της δυτικής ιατρικής, της ιατρικής του Κυρίου, της δυτικής ιατρικής Κυριαρχίας. Διότι, φίλες και φίλοι, όπως θα δούμε, η δυτική ιατρική είναι η ιατρική του Κυρίου, τουτέστιν, ιατρική από τον Κύριο για τον Κύριο. Δεν είναι ιατρική από τον Κύριο για τους Υποτελείς, ούτε ιατρική των Υποτελών για τους Υποτελείς ή (και) για τον Κύριο. Υπάρχει ιατρική των Υποτελών;  Ασφαλώς και υπάρχει –  υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει, όσο καταχωνιασμένη κι αν είναι. Την ιατρική αυτή την αποκαλώ κομμουνιστική ιατρική κι όταν θα έρθει η ώρα, σε κάνα δυο μέρες, θα εκθέσω τις σκέψεις μου.

Εάν είναι ιατρική από τον Κύριο για τον Κύριο, τότε εμείς οι Υποτελείς δεν μπορεί παρά να είμαστε θύματά της, θύματά Του. Θα δείξω όμως ότι το πρώτο θύμα είναι ο ίδιος ο Κύριος. Σήμερα, θα ασχοληθώ με τη διαταγή της διαφήμισης· αύριο, θα δούμε.

Υπάρχει ο πονοκέφαλος, φίλες και φίλοι;  Το κεφάλι μας πονάει;  Όχι, κατά κανένα τρόπο, δεν μας πονάει το κεφάλι, δεν έχουμε ημικρανίες. Τι μας πονάει λοιπόν όταν λέμε έχω πονοκέφαλο; Πώς είναι δυνατόν να έχει κάποιος πονοκέφαλο;

Continue reading →

εκδίκηση, Κράτος και κομμουνισμός: άμα εμείς ζήσουμε, αυτοί θα πεθάνουν

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Τον χειμώνα του 1985-6 ζούσα σε ένα χωριό έξω από τα Χανιά, στο Σκηνέ, ήμουν 27 χρονών. Ένα βράδυ τα έπινα στο ψητοπωλείο του χωριού κι έρχεται και κάθεται μαζί μου το ‘αφεντικό’  μου, ένας ογδοντάρης γέρος. Κάποια στιγμή, με ρωτάει:  Θανάση, τί θα κάνεις σε έναν άνθρωπο που τον μισείς πολύ;  Του απαντώ: θα βγάλω το πιστόλι και θα του τινάξω τα μυαλά στον αέρα. Όχι, βρε κοπέλι, μου λέει, κουζουλός είσαι; Υπάρχει μια πιο σκληρή τιμωρία. Πιο σκληρή τιμωρία; Ποια είναι αυτή;

Continue reading →

ποιμενική – νομαδική οικουμενικότητα του αποκεφαλισμού

η νεκροκεφαλη και τα σχεδιαφίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

     Εάν ο Αδάμ και η Έυα ήταν οι πρώτοι άνθρωποι, ήταν γιατί ήταν οι τελευταίοι προάνθρωποι, οι τελευταίοι επιζήσαντες μιας μακράς διάρκειας περιόδου αλληλοκτονίας και αλληλοβοράς. Γίναμε άνθρωποι και επειδή καταφέραμε, με τη βοήθεια και της σκέψης και του ενστίκτου επιβίωσης και αναπαραγωγής, να σταματήσουμε την αλληλοκτονία και την αλληλοβορά προκρίνοντας τη συνύπαρξη και τη συμβίωση –  μια επανάσταση, μια κομμουνιστική επανάσταση μάς έκανε ανθρώπους (ανθρωπογένεση) και ανθρώπινη κοινωνία (κοινωνιογένεση) . Οι  ισχυρότατες όμως αρχέγονες δυνάμεις της ψυχής όχι μόνο δεν εξέλιπαν αλλά αποδείχτηκαν και δυσδάμαστες: ο ένας αδερφός θανάτωσε τον άλλον.

Ο homo necans, ο άνθρωπος που θανατώνει, δεν θανατώνει με την ίδια συχνότητα και τον ίδιο τρόπο τα θύματά του. Κατά την μεγαλύτερη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, την τροφοσυλλεκτική-κυνηγητική και τη νεολιθική, η πολεμική και η τελετουργική θανάτωση ήταν πολύ περιορισμένη και οι τρόποι θανάτωσης ποικίλοι. Αν και ποικίλοι όμως, πολλοί τρόποι θανάτωσης ήταν άγνωστοι –  ένας από αυτούς και ο αποκεφαλισμός.

Ο αποκεφαλισμός εμφανίζεται στις ποιμενικές – νομαδικές κοινωνίες. Προσθέτω τον όρο νομαδικός για να διευκρινίσω ότι υπήρξαν, και υπάρχουν, κοινωνίες ποιμενικές, οι Μασάι στην Κένυα για παράδειγμα,  που δεν ήταν νομαδικές. Ο αποκεφαλισμός του εχθρού ή του θύματος της τελετουργίας (της θυσίας) επιχωριάζει στις ινδοευρωπαϊκές, εβραϊκές, αραβικές, τουρκικές και μογγολικές κοινωνίες και επιβιώνει σε όλες τις κοινωνίες που προέρχονται από αυτές. Δεν γνωρίζω εάν υπάρχει μια ιστορία του αποκεφαλισμού, της καρατόμησης, αλλά δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιστορικός για να θυμηθεί ή να συνειδητοποιήσει τη συχνότητα του αποκεφαλισμού στις κοινωνίες του δυτικού πολιτισμού, της δυτικής, ποιμενικονομαδικής προέλευσης, Κυριαρχίας, Πόσοι βασιλιάδες δεν ήπιαν κρασί από τα κρανία των αντιπάλων τους! Πόσα κομμένα κεφάλια εχθρών, εσωτερικών και εξωτερικών, δεν επιδείχθηκαν δημοσίως!  Πόσοι βασιλείς και αυτοκράτορες δεν έχασαν το κεφάλι τους από το τσεκούρι, το σπαθί και το μαχαίρι του δήμιου! Κι αυτή η καρμανιόλα, τι μεγαλοφυής μηχανική επινόηση του εν τω γεννάσθαι επεκτεινόμενου βιομηχανικού καπιταλισμού! Η οποία ήταν και το ερέθισμα για την επινόηση του διαφράγματος  της φωτογραφικής μηχανής! Το διάφραγμα είναι μηχανισμός αποκεφαλισμού του φωτός!

Θα αντιληφθήκατε ότι δεν θα αργήσω να θέσω τα ερωτήματα της ημέρας:  γιατί ο αποκεφαλισμός επινοήθηκε στις ποιμενικές-νομαδικές κοινωνίες; Γιατί επιβίωσε στις κοινωνίες που προήλθαν από αυτές; Γιατί εξαφανίστηκε, αν εξαφανίστηκε,  στις καπιταλιστικές κοινωνίες, συνεχίζει όμως να υπάρχει σε περιοχές του μουσουλμανικού, αραβικού κόσμου;  Γιατί η ρωμαϊκή Κυριαρχία προτιμούσε τη σταύρωση από τον αποκεφαλισμό;

Continue reading →

ο ένοικος του τάφου της Αμφίπολης

P1010006φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Εάν δεν κάνω λάθος, ο ένοικος είναι κάποιος ζωντανός, κάποιος που ζει μέσα (εν) σε μια οικία (οίκος). Εάν ο οίκος δεν είναι δικός μας, τον (ε)νοικιάζουμε, καταβάλλουμε ενοίκιο (νοίκι), είμαστε ενοικιαστές. Δεν θα μπορούσε, κατά κανένα τρόπο, να υπάρξει μεταφορική χρήση της λέξης ένοικος, για να περιγράψει ενταφιασμένο νεκρό· λέμε, κοιμάται το πουλάκι μου, για να περιγράψω πως κοιμάται ένα μωρό ή ένα νήπιο, αλλά δεν μπορούμε, σε καμιά περίπωση, να χαρακτηρίσουμε ένοικο κάποιον ενταφιασμένο νεκρό: ο τάφος δεν είναι οίκος και ο νεκρός δεν είναι ζωντανός!  Ποια ιδιοφυία, αναρωτιέμαι,  επέλεξε τη λέξη ένοικος για να χαρακτηρίσει  ενταφιασμένο νεκρό;  Ποιος τρόπος σκέψης , ποια ιδεολογία, ποιο κίνητρο, ποια επιδίωξη πρόκρινε τη χρήση αυτής της λέξης;

   Θα δείξω σήμερα ότι η επιθυμία να είναι θαμμένος ο Μέγας Αλέξανδρος εκεί, στον δίκην πολυτελούς διαμερίσματος τάφο της Αμφίπολης,  ήταν αυτή που υπαγόρευσε στην ιδιοφυία μας να καταφύγει στη χρήση της λέξης ένοικος.

Continue reading →

όταν χάνω χρήμα, κερδίζω χρόνο· όταν χάνω χρόνο, κερδίζω χρήμα

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

OLYMPUS DIGITAL CAMERA Ο χρόνος είναι χρήμα, πολύ ωραία, Κύριε, Α=Β· όταν χάνεις χρόνο, χάνεις χρήμα· όταν κερδίζεις χρόνο, κερδίζεις χρήμα. Αλλά, και: Β=Α, έτσι δεν είναι;: το χρήμα είναι χρόνος. Σε αυτή την περίπτωση, όταν χάνεις χρήμα, χάνεις χρόνο;

     Ναι, χάνεις χρόνο. Όταν όμως κερδίζεις χρήμα, κερδίζεις χρόνο; Τι σημαίνει κερδίζω χρόνο; Πώς είναι δυνατόν να χάνουμε και να κερδίζουμε χρόνο; Εάν πάω από την Καστανούσα στην Αθήνα με τα πόδια, θα χάσω χρόνο·  εάν πάω με το τρένο, θα χάσω λιγότερο, κι αν πετάξω με το αεροπλάνο, θα χάσω πολύ λιγότερο. Ό,τι και να κάνω, χρόνο θα χάσω.

     Ο λόγος που υπάρχουν οι εκφράσεις χάνω/κερδίζω χρόνο οφείλεται στην αντίληψη ότι ο χρόνος είναι λεία, ότι μπορώ να κατέχω τον χρόνο ως κτήμα. Εξ ου και η έννοια της μοίρας, η αρχική σημασία της οποίας είναι μερίδιο. Ο Θεός είναι ο κάτοχος του χρόνου κι από αυτόν τον χρόνο σου δίνω ένα κομμάτι, ένα μερίδιο, μια μοίρα. Ο Θεός μοιράζει χρόνο διότι είναι δικός Του, είναι η λεία Του και τη λεία Του την έχει αρπάξει από τους πιστούς Υποτελείς Του. Αυτή είναι η δουλειά του Θεού, να αρπάζει τον χρόνο των Υποτελών Του. Το χρήμα είναι  εργαλείο Του, είναι  όπλο Του. Εάν είναι όπλο Του, δεν θα πρέπει να Τον αφοπλίσουμε; Πώς; Αρπάζοντας το χρήμα Του; Μήπως χρησιμοποιώντας ολοένα και λιγότερο χρήμα;

Continue reading →

το μαχαίρι και το μάτι

OLYMPUS DIGITAL CAMERAφίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Πώς μπορούμε να καταλάβουμε εάν ένα καρπούζι είναι ωραίο, ώριμο, ήρθε η ώρα του να κοπεί και να αποθηκευτεί ή να φαγωθεί αμέσως; Υπάρχουν δύο τρόποι. 

       Πήγα τις προάλλες στο μποστάνι να κόψω και να φέρω καρπούζια. Όψιμα, πολύ χοντρόπετσα, και μετά από δύο μήνες να τα φας  είναι πολύ ωραία. Μου αρέσουν πολύ τα καρπούζια, είναι μια έκπληξη της φύσης. Ένα τόσο ταπεινό και μικρό φυτό και κάνει τόσο μεγάλο και γλυκό καρπό! Καλλιεργώ πολλές ποικιλίες, ποικιλίες ξεχασμένες και χαμένες κι όλο ψάχνω να βρω κι άλλες. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το ωραιότερο καρπούζι που έχω φάει, ούτε και την καρπουζιά. Ξερική, με τρία καρπούζια, ήμουν πέντε χρονών. Το μεγαλύτερο ήταν στο μέγεθος του ανανά, το δεύτερο σαν πορτοκάλι, το τρίτο δεν ήταν μεγαλύτερο από καρύδι. Αυτό το καρπουζοκαρύδι έφαγα, η γλύκα του και το άρωμά του εντυπώθηκε στον εγκέφαλό μου και από τότε δεν λένε να ξεθωριάσουν.   

Continue reading →