ο πόλεμος δεν θα επεκταθεί, δεν θα κλιμακωθεί, δεν θα γίνει Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος

“Πλήττουμε τους εχθρούς μας με ισχύ άνευ προηγουμένου”

Μπενιαμίν Νετανιάχου (πρωθυπουργός του Ισραήλ)

«Αγαπάμε τον θάνατο, όπως οι εχθροί μας αγαπούν τη ζωή» (Ηγετικό στέλεχος της Χαμάς στο Al Aqsa TV το 2014

«Οι Αμερικανοί αγαπούν την Pepsi- Cola, εμείς τον θάνατο» (Αφγανός τζιχαντιστής σε Βρετανό δημοσιογράφος το 2001)

«Κοιτάξτε τους γιους των δύο ιερών μας πόλεων (Μέκκα και Μεδίνα).. Σας το λέω, αυτοί οι νέοι αγαπούν τον θάνατο, όπως εσείς αγαπάτε τη ζωή» (Ο Οσάμα μπιν Λάντεν απευθυνόμενος στον Αμερικανό υπουργό Άμυνας, Γουίλιαμ Πέρι, το 1996).

φίλες και φίλοι καλή σας μέρα

“ΤΟΝΙΖΩ ότι ήταν μόνο η αρχή, πλήττουμε τους εχθρούς μας με ισχύ άνευ προηγουμένου” δήλωσε με έμφαση ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπενιαμίν  Νετανιάχου στο τηλεοπτικό του μήνυμα προς τον ισραηλινό λαό, πριν λίγες ώρες –  και  λίγες ώρες  πριν αρχίσει η εισβολή των χερσαίων δυνάμεων στη βόρεια Γάζα. Λίγες μέρες πριν είχει πει, “δεν είδατε τίποτα ακόμα”. Αυτές ακριβώς οι εκφράσεις είχαν εκστομιστεί και από ρώσους ηγέτες, λίγες μέρες μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία. Δεν είναι του παρόντος να εξετάσουμε τις πολλές ομοιότητες, τα κοινά χαρακτηριστικά που εντοπίζουμε στον πόλεμο της Ουκρανίας και της Γάζας  –  θα το κάνω όμως ένα άλλο πρωινό. Οι απειλές που εκσφενδονίζονται από τα αντίπαλα στρατόπεδα και η συγκέντρωση αμερικάνικων και αγγλικών στρατιωτικών δυνάμεων κοντά στα πεδία των μαχών προκαλούν ανησυχία: θα γενικευτεί ο πόλεμος, θα κλιμακωθεί, θα χρησιμοποιηθούν πυρηνικά όπλα, θα γίνει Γ΄παγκόσμιος πόλεμος; Ο τίτλος του σημερινού κειμένου είναι η απάντηση στα ερωτήματα αυτά. Αν σας αρκεί, καλώς – ή θα συμφωνείτε ή θα διαφωνείτε, μα και μου δεν έχει· εάν όχι, εκθέτω τα επιχειρήματά μου. Πρόθεσή μου δεν είναι να σας πείσω (τα επιχειρήματά δεν έπεισαν ποτέ κανέναν και καμμία) αλλά   να δοκιμάσω τον τρόπο σκέψης μου. Εάν κάνω λάθος, θα ξανασκεφτώ κάποια πράγματα, λίγα ή πολλά –  εάν όχι, θα συνεχίσω να σκέφτομαι με τον ιδιο τρόπο.

Continue reading

η Ρωσία θα νικήσει, το Ισραήλ θα νικήσει

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΟΛΟΙ οι πόλεμοι μια μέρα τελειώνουν (1), ένας από τους αντιπάλους αναδεικνύεται νικητής (2), αυτός είναι ο ισχυρότερος εκ των αντιπάλων (3), η νίκη και η ήττα έχουν δραστικές συνέπειες και για τους δύο αντιπάλους αντίστοιχα (4) . Αυτά είναι τέσσερα από τα πορίσματα της πολεμολογίας, της διεπιστημονικής μελέτης του πολέμου. Όταν διεξάγεται ένας πόλεμος, ή ακόμα κι όταν επίκειται με βεβαιότητα, μπορούμε, υπάρχουν τρόποι,  να διατυπώσουμε κάποιες εύλογες εικασίες τόσο για τη διάρκεια και την έκβαση του πολέμου όσο και για τις συνέπειες που θα έχει η νίκη και η ήττα. Μιας όμως και υπάρχουν πολλοί αστάθμητοι και μεταβλητοί παράγοντες που σχετίζονται με τον πόλεμο και επηρεάζουν την έκβασή του, οι προβλέψεις συχνά αποδεικνύονται είτε λανθασμένοι και άστοχοι στοχασμοί είτε ευσεβείς πόθοι. Θα εκθέσω τρία παραδείγματα, πριν ξετυλίξω τις σκέψεις μου σχετικά με τη νίκη της Ρωσίας και του Ισραήλ στους πολέμους που έχουν εμπλακεί, με αντιπάλους την ΕΕ και τις ΗΠΑ και τη Χαμάς των Αράβων της Παλαιστίνης αντίστοιχα.

ΜΕΤΑ τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρχε διάχυτη ανησυχία ότι πολύ σύντομα θα γίνει ένας δεύτερος πόλεμος, με τους ίδιους αντιπάλους. Όσον περνούσαν τα χρόνια και έβλεπαν την πολεμική βιομηχανία της Γερμανίας να δουλεύει μέρα νύχτα, η  ανησυχία μετατράπηκε σε βεβαιότητα, την οποία εξέφρασαν λογοτέχνες, ιστορικοί, πολιτικοί, φιλόσοφοι, διπλωμάτες. Μπορούμε λοιπόν, μερικές φορές, τις περισσότερες, να προβλέψουμε με βεβαιότητα τη διεξαγωγή ενός μελλοντικού πολέμου. Κατά τη διάρκεια του Β’ πολέμου κάποιοι είχαν διατυπώσει τη θέση ότι ο πόλεμος δεν θα διαρκέσει πολύ και ότι νικητές θα αναδειχθούν οι Σύμμαχοι, οι αντίπαλοι της Γερμανίας. Δεν μύρισαν τα νύχια τους ούτε πήγαν σε χαρτορίχτρες –  σκέφτηκαν! Και σκέφτηκαν ότι η Γερμανία θα ξεμείνει από πολεμιστές, πολεμοφόδια, τροφή, φάρμακα  και ενέργεια. Όποιος ξεμένει από όλα αυτά, είναι βέβαιο ότι θα ηττηθεί. Ναι, θα μου πείτε, και θα ρωτήσετε, πώς ο αδύναμος Δαβίδ νίκησε τον πανίσχυρο Γολιάθ; Ποιος θα μπορούσε να προβλέψει αυτή την έκβαση της μονομαχίας; Ας πούμε κανείς. Εφόσον όμως νίκησε ο αδύναμος Δαβίδ, και εφόσον η νίκη αναδεικνύει τον ισχυρότερο, τότε θα πρέπει να επανεξετάσουμε κάποια πράγματα: ο Δαβίδ ήταν ισχυρότερος –  νομίζουμε ότι δεν ήταν: ήταν!  Πώς; Μα με τον τρόπο που νίκησε: με ένα εκηβόλο όπλο, με τη σφεντόνα! Ισχυρότερος αναδεικνύεται αυτός που μπορεί να σκοτώσει πρώτος, δηλαδή από μακριά, πιο μακριά από τον αντίπαλο. Η σφεντόνα, το ριπτόμενο δόρυ και το βέλος του τόξου έγιναν πυροβόλο κανόνι και μετά διηπειρωτικός πύραυλος με πυρηνικές κεφαλές!

Continue reading

αγρότης>εργάτης>άεργος: ιστορία και σύγκριση

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΣΗΜΕΡΑ θα συγκρίνουμε, ρίχνοντας  μια φευγαλέα ματιά στην κοινωνική ιστορία, τις τρεις μορφές κοινωνικής ύπαρξης των  παραγωγών του κοινωνικού πλούτου που εμφανίστηκαν τους δύο τελευταίους αιώνες και διαδέχτηκαν η μία την άλλη, θα παρακολουθήσουμε δηλαδή τη διαδικασία της πνευματικής υποχώρησης και εκμηδένισης που παρατηρούμε σε ολοένα και μεγαλυτερα τμήματα του πληθυσμού. Αυτό που με ώθησε να προβώ σε αυτή τη σύγκριση είναι η γενικά αποδεκτή, η αναμφισβήτητη   διαπίστωση ότι οι περισσότερες και σημαντικότερες νίκες του εργατικού κινήματος , που τα δύο κομβικά αποτελέσματά τους ήταν η μείωση τουχρόνου εργασίας και η βελτίωση του επιπέδου ζωής μέσω της αύξησης του μισθού, επιτεύχθηκαν από τους αγρότες που έγιναν εργάτες στα μεγάλα εργοστάσια, σε διαφορετική εποχή για κάθε κοινωνία –  στην Αγγλία στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα (1800-1850), στην Ελλάδα από το 1960 μέχρι το 1980. Οι νίκες αυτές ήταν το αποτέλεσμα ενός συγκεκριμένου τρόπου διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου και μιας συγκεκριμένης ψυχοδιανοητικής στάσης, την οποία μπορούμε να συμπυκνώσουμε με δύο λεξεις: αποφασιστικότητα και ελευθερία σκέψης και έκφρασης. Αποφασιστικότητα είναι  απόφαση: εμείς θα νικήσουμε γιατί μπορούμε να νικήσουμε, γιατί είμαστε ισχυρότεροι, γιατί οι καπιταλιστές είναι εξαρτημένοι από εμάς, χωρίς εμάς θα φαν τ΄ αρχίδια τους. Και δεν είναι τυχαίο ότι κατά τη διάρκεια αυτής της αποφασιστικότητας κι αυτού του κοινωνικού πολέμου έχουν γραφεί κείμενα τα οποία δεν  θα σταματήσουμε ποτέ να διαβάζουμε και να μελετάμε.

ΕΝΑΣ από τους τρόπους αντίστασης των καπιταλιστών στην εργατική αποφασιστικότητα ήταν η αντικατάστασή τους με μηχανές, η οποία αντικατάσταση είναι και μια εμμενής τάση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής (αύξηση κερδοφορίας με τη μείωση του εργατικού κόστους). Η τάση αυτή θα ενισχυθεί κατά τη διάρκεια του πρώτου μισού του 21ου αιώνα με αποτέλεσμα ο κοινωνικός πλούτος να παράγεται από μια μικρή μειονότητα, που θα τείνει να συρρικνώνεται ολοένα και πιο πολύ. Η πλειονότητα, το 70-80% του πληθυσμού, δεν θα εργάζεται κι έτσι οδεύουμε ολοταχώς προς την κοινωνία της αεργίας, Ο αγρότης έγινε εργάτης, ο εργάτης γίνεται άεργος. Ο πρώτος ζούσε στα χωριά και στα χωράφια, ο εργάτης πηγαινοέρχεται μεταξυ εργοστασίου και διαμερίσματος της πόλης, ο άεργος είναι ακίνητος μπροστά στην οθόνη και έγκλεισμος στο διαμέρισμα της πόλης. Ο πολυδιάστατος, εύστροφος, πονηρός αγρότης (Μπαλζάκ, ο αγαπημένος συγγραφέας του Μαρξ) γίνεται μονοδιάστατος εργάτης (Μαρκούζε) κι αυτός άεργος χωρίς ιδιότητες (Μούζιλ). Με συγχωρείτε, δεν άκουσα, είπατε κάτι;

Continue reading

γιατί εκπλησσόμαστε; δεν είδαμε και δεν ζήσαμε τίποτα ακόμα!

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΤΙ είναι οι λακούβες σε ένα δρόμο, κακώς κείμενο ή κοινωνικό πρόβλημα; Είναι ένα κακώς κείμενο, από τα πολλά, τα αναρίθμητα που υπάρχουν στις κοινωνίες μας. Υπάρχει μια κατηγορία ευαίσθητων κοινωνικά και ενασχολουμένων με την πολιτική που θα τους χαρακτηρίζαμε “κυνηγούς κακώς κειμένων”: δεν χάνουν ευκαιρία να τα εντοπίζουν και να διαμαρτύρονται, να επιρρίπτουν ευθύνες, να εκφράζουν την αγανάκτησή τους και την οργή τους, να προτείνουν λύσεις, διευκρινίζοντας ότι δεν πρόκειται να εισακουστούν. Καταλήγουν στα  παρακάτω συμπεράσματα, αξιώματα θα έλεγα: δεν υπάρχει κράτος, οι άνθρωποι είναι άθλιοι – κατά συνέπεια, πρέπει να υπάρξει κράτος και πρέπει να πάψουν οι άνθρωποι να είναι άθλιοι. Δεν είναι όμως αισιόδοξοι:    ούτε κράτος πρόκειται να υπάρξει ούτε οι άνθρωποι θα πάψουν να είναι άθλιοι. Άρα είμαστε καταδικασμένοι! Μα αν είμαστε καταδικασμένοι και δεν πρόκειται να σωθούμε, γιατί διαμαρτύρονται; Η απάντησή μου: γιατί δεν έχουν τι άλλο να κάνουν. Αυτή είναι η επιεικής απάντηση. Υπάρχει και η αυστηρή: τα κοινωνικά προβλήματα είναι ενοχλητικά, έως επώδυνα, δεν υπάρχει λόγος να ασχολούμαστε με δυσάρεστα πράγματα, να σκεφτόμαστε  και να χαλάμε τη χαζαρένια μας.

Η παρακάτω είδηση (την αλίευσα από ειδησειογραφικό σάιτ) τι είναι, είναι κακώς κείμενο ή κοινωνικό πρόβλημα; “Εξαιρετικά ανησυχητικά είναι τα ευρήματα μιας μελέτης που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «BMJ Oncology». Η μελέτη διαπιστώνει αύξηση κατά 79% στα νέα κρούσματα καρκίνου μεταξύ των ατόμων κάτω των 50 ετών σε όλο τον κόσμο κατά τις τελευταίες τρεις δεκαετίες”. Είναι ένα κοινωνικό πρόβλημα, ένα από τα πολλά, παγκόσμια, ιδιαιτέρως οξυμένα, που γίνονται περισσότερα, αφού κάθε πρόβλημα που δεν επιλύεται προκαλεί άλλα. Τα κακώς κείμενα είναι συμπτώματα των κοινωνικών προβήμάτων και οι  κυνηγοί των κακώς κειμένων ασχολούνται με τα συμπτώματα, δεν ασχολούνται με τα κοινωνικά προβλήματα, αδιαφορούν.

Continue reading

τι θέλει ο ουκρανικός λαός, ειρήνη ή πόλεμο;

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΟΜΟΛΟΓΩ ότι δεν γνωρίζω, εάν ο ουκρανικός λαός θέλει ειρήνη ή πόλεμο – πολύ θα ήθελα να το μάθω αλλά δεν ξέρω πώς. Όχι μόνο δεν γνωρίζω αλλά μου είναι ασαφείς και οι έννοιες τόσο του ουκρανικού λαού όσο και της ειρήνης –  για τον πόλεμο δεν έχω αμφιβολίες. Να συμπεριλάβουμε στον ουκρανικό λαό και τα 20 εκ. Ουκρανών (το 40%) που έφυγαν από την Ουκρανία από το 1993 μέχρι σήμερα, μέσα σε 30 χρόνια; Δε νομίζω. Οι άνθρωποι αυτοί έφυγαν και δεν πρόκειται να ξαναγυρίσουν ποτέ πια στην Ουκρανία. Εκτός εάν τους διώξουν από τις χώρες υποδοχής αλλά αυτό δεν πρόκειται να γίνει. Θα ενσωματωθούν στις κοινωνίες που τους δέχτηκαν και οι απόγονοί τους, μέσα σε μια δυο γενιές θα αφομοιωθούν πλήρως (με μεικτούς γάμους) και θα  ξεχάσουν και τη γλώσσα τους και την καταγωγή τους.  Ο ουκρανικός λαός είναι όσοι και όσες δεν έχουν φύγει –  είτε γιατί δεν θέλουν είτε γιατί δεν μπορούν: δεν έχουν χρήματα, όχημα, είναι μεγάλης ηλικίας. Ποιοι είναι περισσότεροι, αυτοί που δεν θέλουν να φύγουν  ή αυτοί που δεν μπορούν; Δεν το γνωρίζω. Αυτούς και αυτές που δεν έχουν φύγει, το 60% του πληθυσμού του 1993, αφορά το ερώτημα: τι θέλουν, ειρήνη ή πόλεμο. Τι ειρήνη όμως θέλουν, πώς την εννοούν;

Continue reading

τέσσερα ευρά το λίτρο η βενζίνα – ντίζελ το 2025;

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΑΦΟΥ θα διαβάσετε το σημερινό κείμενο, μετά από λίγες ώρες ή μέρες θα ξεχάσετε και τη τιμή και τον χρόνο που αναφέρονται στον τίτλο. Εγώ όμως δεν θα το ξεχάσω. Εάν οι υπολογισμοί μου επιβεβαιωθούν, έχει καλώς· εάν όχι, θα σας θυμίσω αυτά που έγραψα, αυτά που θα γράψω σήμερα, όχι μόνο για να επανεξετάσω τα δεδομένα αλλά, το σημαντικότερο, για να επανεξετάσω τον τρόπο με τον οποίο σκέφτηκα.

ΑΣ ξεκινήσουμε με την ακλόνητη  βεβαιότητα ότι μια μέρα το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο θα τελειώσουν – δεν γνωρίζουμε όμως πότε. Πολύ νωρίτερα από το κάρβουνο –  υπάρχει κάρβουνο για άλλα διακόσια χρόνια. Και δεν γνωρίζουμε εάν, όταν τελειώσουν, θα έχουμε πρόσβαση σε άλλη μορφής ενέργειας, ώστε να καλύψουμε τις τεράστιες παγκόσμιες ενεργειακές ανάγκες. Εάν αποδειχτεί ότι η ενεργειακή μετάβαση είναι ανέφικτη, θα υπάρξουν κοσμογονικά προβλήματα, κατά συνέπεια, κοσμογονικές συνέπειες και εξελίξεις, αλλαγές. Θα ξεμείνουμε από ενέργεια, αφού πρώτα πέσουμε με τα μούτρα στη καύση του κάρβουνου –  με άλλα λόγια, τη πουτσίσαμε. Κι όταν μια κοινωνία ξεμένει από ενέργεια, οι συμφορές είναι πολλές και τρομερές. Θα το εξετάσουμε άλλη μέρα. Εάν από την άλλη εξασφαλίσουμε με κάποιο τρόπο πρόσβαση σε  ανεξάντλητες και τεράστιες ποσότητες καθαρής ενέργειας, εάν η ενεργειακή μετάβαση αποδειχτεί επιτυχής, τα πράγματα θα γίνουν ακόμα χειρότερα –  η καταστροφή της φύσης θα επιταχυνθεί και θα γενικευτεί: θα κάνουμε ό,τι γουστάρουμε! Με λίγα λόγια, τη βάψαμε.

Continue reading

τα επιδόματα θα κυβερνούν από δω και πέρα

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΜΟΛΙΣ συγκρότησε κυβέρνηση η Νέα Δημοκρατία, πριν λίγες μέρες, ανακοίνωσε την χορήγηση 150 ευρών στους νέους και τις νέες που έκλεισαν τα 18 (και 19, μόνο για φέτος)  χρόνια, η οποία θα ισχύει κάθε χρόνο, γνωστή ως youth pass (επικαιροποίηση του freedom pass που είχε χορηγηθεί επί πανδημίας). Ανακοίνωσε επίσης την αύξηση του ελάχιστου εγγυημένου επιδόματος (ΚΕΑ) κατά 8%, οπότε η οικογένειά μας θα παίρνει 486 από 450 ευρά. Θα δοθεί επίσης και αύξηση στους δημοσίους υπαλλήλους και στις συντάξεις, και στην εθνική σύνταξη, από 385 στα 411 ευρά, την οποία θα πάρω σε δυόμιση χρόνια, μόλις κλείσω τα 67. Η διανομή χρήματος από το κράτος προς νέους και νέες, αέργους, φτωχούς και ανασφάλιστους άρχισε πριν την πανδημία, συνεχίστηκε κατά τη διάρκειά της, με παροχή χρήματος σε μικροεπιχειρήσεις και εργαζόμενους, με δωρεάν εμβόλια και συνεχίζεται και τώρα, με επιδόματα για την ακρίβεια των καυσίμων (fuel pass) και των τροφίμων (market pass) –  αυτό το τελευταίο θα παραταθεί άλλο ένα εξάμηνο. Αναρωτιέμαι: όλα αυτά τα  pass και τα επιδόματα είναι πρακτικές που θα τις χαρακτηρίζαμε ως ανασύσταση του κράτους πρόνοιας, που είχε συρρικνωθεί στις προηγούμενες δεκαετίες, κατά τη διάρκεια της επέλασης του νεοφιλελευθερισμού;   Όχι, οι πρακτικές αυτές δεν συνάδουν με το κράτος πρόνοιας, είναι κάτι άλλο. Τι είναι;

Continue reading

το μέλλον των ακροδεξιών κομμάτων: οι σχέσεις των τριών κοινωνικών τάξεων με τους μετανάστες

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Ο σχηματισμός ακροδεξιάς κυβέρνησης στη Γερμανία είναι ζήτημα χρόνου, μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια, το πολύ. Η εξέλιξη αυτή θα ολοκληρώσει τη διαδικασία της εκλογικής ανόδου και της επικράτησης στην πολιτική σκηνή της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς –  ο σχηματισμός ακροδεξιών κυβερνήσεων ή συμμετοχής ακροδεξιών κομμάτων σε κυβερνήσεις συνασπισμού σε αρκετές χώρες έχει προηγηθεί εδώ και πολλά χρόνια. Δεν θα παραξενευτούμε λοιπόν εάν έρθει μια μέρα που σε όλες σχεδόν τις ευρωπαικές κοινωνίες θα υπάρχουν ακροδεξιές κυβερνήσεις. Ούτε θα μας εκπλήξει η κυριαρχία της ακροδεξιάς στο ευρωκοινοβούλιο –  θα επιβεβαιωθεί στις ευρωεκλογές του 2024 και ακόμα περισσότερο σε αυτές του 2029. Εάν υπάρξουν κοινωνίες στις οποίες τα ακροδεξιά κόμματα δεν θα συγκροτήσουν κυβέρνηση και θα παραμείνουν περιθωριακό φαινόμενο της πολιτικής ζωής, όπως για παράδειγμα θα συμβεί στην Ελλάδα, αυτό θα οφείλεται στην υιοθέτηση της στρατηγικής τους από παραδοσιακά κόμματα της Δεξιάς. Τι θα συμβεί όμως μετά την κυριαρχία τους; Θα εφαρμόσουν στη πράξη όλα όσα προτείνουν και απειλούν ή θα αναγκαστούν να ρίξουν νερό στο κρασί τους και να μεταλλαχτούν σε συντονιστές της αναπαραγωγής του κράτους και της κοινωνίας; Για να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα πρέπει να εξετάσουμε τους λόγους της ανόδου τους και την πιθανή πτώση ή μετάλλαξή τους.

Continue reading

κεφάλαιο και κράτος: η επίλυση του “μεταναστευτικού προβλήματος” θα ήταν σκέτη καταστροφή

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΠΕΘΑΝΕ χτες ο Δημήτρης Λιβιεράτος, 97 ετών, ιστορικός του ελληνικού εργατικού κινήματος, που μαζί με τον Μιχάλη Ράπτη (Πάμπλο) συμμετείχαν ενεργά στην αλγερινή επανάσταση κατά των Γάλλων αποίκων (1959-1962) –  τροτσκιστές και οι δύο. Ο Λιβιεράτος είχε αναλάβει την παραγωγή όπλων ενώ ο τυπογράφος Ράπτης την έκδοση πλαστών εγγράφων και διαβατηρίων. Τους είχα γνωρίσει και τους δύο: δεν θα ξεχάσω ποτέ την πνευματική τους ευγένεια. Ήταν δάσκαλοί μου και τους είχα ρωτήσει να μάθω, κι έμαθα,  πολλά πράγματα, δεν τους ρώτησα όμως εάν είχαν γνωρίσει τον σχεδόν συνομήλικό τους Φράντς Φανόν, τον ψυχίατρο από την Μαρτινίκα που συμμετείχε κι αυτός στην αλγερινή επανάσταση, συγγραφέα του συγκινητικού και άκρως ενδιαφέροντος βιβλίου “Της γης οι κολασμένοι” (εκδ. Κάλβος, μετ. Αγγέλα Αρτέμη), που εκδόθηκε μετά τον θάνατό του, το 1961 (37 ετών, από λευχαιμία).

Continue reading

πόλεμος μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών (της Δύσης) δεν θα γίνει

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΟΝΟΜΑΖΟΥΜΕ παγκόσμιους πολέμους τους δύο μεγάλους πολέμους που έγιναν κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα αλλά ο χαρακτηρισμός αυτός είναι παραπλανητικός. Οι δύο αυτοί πόλεμοι, οι κρίσιμες μάχες που έκριναν την έκβαση του πολέμου,  έγιναν στην Ευρώπη, κυρίως εκεί,  και μεταξύ των ισχυρότερων καπιταλιστικών κρατών της Ευρώπης αλλά και άλλων που συμμετείχαν σε ένα από τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα. Η πλειονότητα των κρατών και του παγκόσμιου πληθυσμού δεν συμμετείχε. Το ερώτημα που εγείρει η διαπίστωση αυτή είναι, εάν θα ξαναγίνει πόλεμος στην Ευρώπη μεταξύ των κρατών, στον οποίο θα συμμετάσχουν κι άλλα κράτη, πέραν της Ευρώπης, όπως έγινε στους δύο προηγούμενους.  Είμαστε βέβαιοι και βέβαιες ότι δεν θα γίνει. Τα καπιταλιστικά κράτη της Δύσης και πέραν αυτής (ΗΠΑ, Ιαπωνία, Αυστραλία, Καναδάς, Ν. Ζηλανδία) δεν θα πολεμήσουν ποτέ πια μεταξύ τους. Αυτή είναι μια πολύ ευχάριστη εξέλιξη. Αλλά δεν είναι η μόνη, υπάρχουν όμως και δυσάρεστες εξελίξεις.

Continue reading