θα αναστηθούμε, ναι, είναι βέβαιο· σε ποια ηλικία όμως;

προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος

(Πιστεύω)

[το σημερινό κείμενο το αφιερώνω στον Χαράλαμπο Π. από το Περιστέρι]

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Η προσδοκία της ανάστασης των νεκρών είναι η πιο πρωτότυπη ιδέα που έχει διατυπώσει ο άνθρωπος. Η ανυπέρβλητη πρωτοτυπία της ιδέας οφείλεται στην εξωφρενικότητά της, στον παραλογισμό της, δηλαδή στη βεβαιότητα περί της δυνατότητας της σωματικής (οντολογικής) ανάστασης και όχι απλά και μόνο ψυχικής.  Όταν οι Αθηναίοι άκουσαν τον Παύλο να τους λέει ότι μια μέρα θα αναστηθούν,  οι μεν εχλευαζον, οι δε είπον ακουσόμεθά σου πάλιν περί τούτου, άλλοι τον χλεύασαν κι άλλοι γοητεύτηκαν με την ιδέα και ενδιαφέρθηκαν να ζητήσουν κι άλλες πληροφορίες, οι οποίες δεν δόθηκαν. Αυτά που θα ρωτούσαν οι Αθηναίοι, τα ρωτάμε κι εμείς σήμερα: πότε θα αναστηθούμε; Πώς θα γίνει αυτό; Σε ποια ηλικία; 

Continue reading

μια ευφυέστατη απόπειρα μαντρώματος των φυγάδων της αποχής από τις εκλογές

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΣΤΟΝ ιστότοπο Αυτολεξεί διάβασα κείμενο της Ιωάννας Μαρίας Μαραβελίδη με τίτλο “Η αποχή στο προσκήνιο: τι σημαίνει η αναγνώρισή της”. Η συντάκτρια του κειμένου προτείνει το κοινωνικο σώμα να βγει στους δρόμους, να διαδηλώσει και να απαιτήσει, να διεκδικήσει την παρακάτω  πολιτειακή μεταρρύθμιση: αφού ο υπολογισμός των ποσοστών των κομμάτων που συμμετέχουν στις εκλογές να γίνεται με βάση τους εγγεγραμμένους και όχι τους ψηφίσαντες,  η κατανομή των εδρών να περιλαμβάνει και την αποχή, που είναι πάντα η συνήθης “νικήτρια” (τα εισαγωγικά της συντάκτριας). Έτσι, ένα κόμμα που παίρνει 33,5% με βάση τους ψηφίσαντες να υπολογίζεται ως 18,5% με βάση τους εγγεγραμμένους και, κατά συνέπεια, να καταλαμβάνει και τον αντίστοιχο αριθμό εδρών. Και επειδή η αποχή υπολογίζεται με βάση τους εγγεγραμμένους, εάν είναι 42%, να παίρνει το 42% των εδρών. Τι θα γίνονται αυτές οι έδρες, ποιοι θα κάθονται στα τα έδρανα της Βουλής; Δεν θα κάθεται κανένας και καμμία, θα είναι μάλλον κενά, προτείνει η συντάκτρια. Εάν αύριο, μεθαύριο χτυπήσει 52% η αποχή, στο 52% των εδράνων δεν θα κάθεται κανείς και καμία, θα είναι μάλλον κενά, άδεια.

Continue reading

αθέατες όψεις της ιδιωτικοποίησης του νερού (δικτύου ύδρευσης): διανομή και πρόσβαση, κοινοχρησία και κοινοκτησία, ιδιοχρησία και ιδιοκτησία

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΚΑΚΕΣ Τέχνες είναι η διατύπωση ενοχλητικών, άρα γόνιμων και επικίνδυνων,  ερωτημάτων, είναι η επισήμανση αθέατων όψεων των κοινωνικών φαινομένων, είναι η αλλαγή τρόπου σκέψης ως προς την κατανόηση αυτών των φαινομένων, είναι η εποικοδομητική διαφωνία, είναι η σύγκρουση που οδηγεί είτε στον χωρισμό είτε σε άλλο επίπεδο συνεργασίας. Σήμερα θα δούμε κάποιες αθέατες όψεις του ζητήματος της ιδιωτικοποίησης του νερού, δηλαδή του δικτύου ύδρευσης. Τι εννοούμε όταν λέμε “ιδιωτικοποίηση του νερού”; Μπορεί να υπαρξει ιδιωτικοποίηση του νερού, του δικτύου ύδρευσης;

Continue reading

τρόποι αντιμετώπισης της ακρίβειας

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Η ακρίβεια είναι ένα πρόβλημα που δεν μας αφορά όλους και όλες. Για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, γύρω στο 40%, η ακρίβεια περνάει απαρατήρητη, δεν γίνεται αισθητή, αν και προκαλεί κάποια δυσφορία. Η οικογένεια με εισόδημα 5 χιλιάρικα το μήνα, δεν είναι και λίγες, η ακρίβεια πολύ συχνά αντιμετωπίζεται με αύξηση του εισοδήματος –  ένας ιδιώτης γιατρός θα αυξήσει την επίσκεψη από 50 σε 60 ευρά και όλα καλά. Η ακρίβεια είναι μεγάλο πρόβλημα για ένα 30-35% του πληθυσμού που ζει στα όρια της φτώχειας και για το υπόλοιπο 25-30% είναι πρόβλημα διότι, ναι μεν πέφτει το βιοτικό επίπεδο, όπως έχει διαμορφωθεί το τελευταίο χρονικό διάστημα, δεν αντιμετωπίζει όμως πρόβλημα επιβίωσης. Πώς αντιμετωπίζει, σήμερα και τώρα,  κάθε μία από αυτές τις δύο πληθυσμιακές κατηγορίες την ακρίβεια; Πώς θα μπορούσε να την αντιμετωπίσει; Θα μπορούσαν να την αντιμετωπίσουν συλλογικά, θα μπορούσαν να βρουν και να εφαρμόσουν κοινούς τρόπους αντιμετώπισης; 

Continue reading

“όλοι ίδιοι είναι”: ποιοι και γιατί το λένε, ως προς τι όλοι είναι ίδιοι;

είσαι η ελπίδα μας/ πήδα μας, πήδα μας!

(λαϊκό σύνθημα)

Ας υποθέσουμε ότι μια μέρα εμφανίζεται ένα κόμμα το οποίο ως κεντρικό στόχο έχει την καθιέρωση της τρίμηνης άδειας, την οποία θα κάνει χρήση με τον τρόπο που θέλει ο καθένας (ας πούμε κάθε τρεις μήνες να μην εργάζεται ένα μήνα), με πλήρεις αποδοχές εννοείται, να γενικευθεί δηλαδή το εργασιακό καθεστώς των δασκάλων και των καθηγητών σε όλους τους εργαζόμενους. Ας υποθέσουμε ότι αυτό το κόμμα κατορθώνει και ξεπερνά το 3% και εκλέγει βουλευτές. Ερωτώ: πώς θα το αντιμετώπιζαν όλα τα άλλα κόμματα; Πριν απαντήσουμε ας συνεχίσουμε τις υποθέσεις μας. Αυτό το κόμμα ορίζει ότι όλοι οι υποψήφιοι και όλες οι υποψήφιες θα γίνονται βουλευτές, για λίγους μήνες, και ότι μόνο μια φορά θα έχει το δικαίωμα να είναι υποψήφιος, άρα και βουλευτής. Και επιπλέον οι υποψήφιοι θα αντιπροσώπευαν αναλογικά όλες τις ηλικίες, όλα τα μορφωτικά επίπεδα, όλες τις εργασιακές καταστάσεις, όλα τα επαγγέλματα. Ερωτώ και πάλι: πώς θα το αντιμετώπιζαν όλα τα άλλα κόμματα; Νομίζω πως θα συμφωνήσουμε: θα το αντιμετώπιζαν εχθρικά, όλα τα κόμματα, χωρίς καμία απολύτως εξαίρεση. Θα το ψηφίζατε αυτό το κόμμα; Εγώ θα το ψήφιζα χωρίς καμιά επιφύλαξη. Γιατί θα το αντιμετώπιζαν εχθρικά;

Continue reading

θα αυξάνεται η τιμή του πετρελαίου (φυσικού αερίου, ντίζελ, βενζίνης) καθ΄ όλη τη διάρκεια του τρέχοντος αιώνα

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΔΕΝ μπορούμε να γνωρίζουμε πότε η τιμή της αμόλυβδης θα ξεπεράσει τα 5 (πέντε) ευρά το λίτρο. Δεν θα είναι μετά το 2040, θα είναι πιο πριν. Πόσο όμως πιο πριν; Θα το μάθουμε, μην ανησυχείτε. Μέχρι να το μάθουμε, θα γνωρίζουμε ήδη από τώρα ότι η αύξηση θα είναι σταδιακή: δύο ευρά σήμερα, δυόμιση του χρόνου τέτοια εποχή, τρία το 2025 και ούτω καθεξής. Η αύξηση δεν θα είναι σταθερή και διαρκής: η τιμή της βενζίνης θα αυξάνεται, θα μειώνεται, θα σταθεροποιείται, θα υπάρχουν διακυμάνσεις αλλά η τάση θα είναι αυξητική –  κι έτσι μια μέρα θα φτάσουμε στα πέντε ευρά (χωρίς να αυξηθούν οι μισθοί και τα μεροκάματα –  ή ελάχιστα).  Θα συνηθίζουμε τη τιμή και μετά θα την αυξάνουν, ώστε να ελέγχονται οι κραδασμοί και οι συνέπειες που αναπόφευκτα θα προκύψουν. Η τακτική αυτή έχει μελετηθεί και εφαρμοστεί με πολύ καλά αποτέλεσματα. Ένα παράδειγμα: εάν ιδιωτικοποιηθεί το νερό, η αύξηση της τιμής θα είναι μικρή, πολύ μικρή, δεν θα ενοχλήσει τους καταναλωτές (έλα μωρέ, τι είναι πέντε ευρά το δίμηνο!), μέχρι να τη συνηθίσουμε, και μετά μια νέα αύξηση, πάλι πολύ μικρή και ούτω καθ΄ εξής.

ΕΠΙΣΗΣ, γνωρίζουμε ήδη από τώρα, τι θα γίνει όταν η τιμή της βενζίνης πάει στα 5 ευρά. Θα μειώνεται διαρκώς τόσο η χρήση του αυτοκινήτου όσο και ο αριθμός των αυτοκινήτων. Η μείωση αυτή θα έχει κοσμογονικές συνέπειες, θετικές και αρνητικές. Η θετική: θα μειωθεί η κατανάλωση των καυσίμων, άρα θα μειωθεί και η ρύπανση του αέρα. Όλες οι άλλες συνέπειες είναι αρνητικές, εάν τις δούμε από την οπτική γωνία της καπιταλιστικής κοινωνίας και οικονομίας. Εάν τις δούμε από άλλη οπτική γωνία, κάποιες είναι πολύ θετικές. Η μείωση της χρήσης και του αριθμού των αυτοκινήτων θα επιφέρει τη μείωση του αριθμού των βενζινάδικων και περιορισμό, στα πρόθυρα της συρρίκνωσης, όλων των σχετικών με το αυτοκίνητο δραστηριοτήτων (ανταλλακτικά, συνεργεία επισκευής, ελαστικά-βουλκανιζατέρ,  λαμαρινάδικα-βαφεία, αξεσουάρα κ.α.). Η μείωση στη χρήση του αυτοκινήτου είχε αρχίσει εδώ και μια δεκαετία, έχουν κλείσει πολλά βενζινάδικα από πότε ενώ οι δουλειές των σχετικών με την συντήρηση του αυτοκινήτου δεν πάνε καθόλου καλά. Και θα χειροτερεύσουν πολύ, οι επαγγελματίες το γνωρίζουν πολύ καλά. Θα αυξηθεί λοιπόν η ανεργία, άρα δυνάμει θα μειωθεί ο χρόνος εργασίας, εάν αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος αντιμετώπισής της. Η αύξηση της τιμής του ντίζελ θα επιφέρει την αύξηση του κόστους παραγωγής της τροφής και των μεταφορικών, οπότε, η αύξηση της τροφής, ο πληθωρισμός γενικά, θα ακολουθεί αναπόφευκτα κατά πόδας την αύξηση του πετρελαίου και της βενζίνης.  Εάν στη θέση της βενζίνης και του ντίζελ βάλουμε τον ηλεκτρισμό, θα διαπιστώσουμε ότι το ηλεκτρικό αυτοκίνητο είναι μέρος του προβλήματος, δεν είναι η λύση του.

Continue reading

Γαλλία: άλλα δύο χρόνια δουλειά, δεν πειράζει, έτσι κι αλλιώς δεν έχουμε να κάνουμε και τίποτα!

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΣΤΙΣ αλλεπάλληλες μονοήμερες εβδομαδιαίες απεργίες που γίνονται στη Γαλλία για να ακυρωθεί ο νόμος για την συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση (από τα 62 στα 64) συμμετέχει, μας λένε τα γαλλικά συνδικάτα, το 15% των εργαζομένων και αυτό το 15% είναι όλοι δημόσιοι και κρατικοί  υπάλληλοι, εκ των οποίων δεν απεργούν όλοι. Γιατί δεν απεργεί, και δεν διαδηλώνει, ο ιδιωτικός τομέας, η εργατική τάξη, το βιομηχανικό προλεταριάτο, το οποίο είναι μεν κοινωνική μειονότητα αλλά δεν παύει να είναι ακόμα μια άξια λόγου κοινωνική οντότητα; Ένα άλλο ερώτημα, υπόθεση εργασίας: τι θα γινόταν, εάν ο εργασιακός βίος δεν παρατεινόταν δύο αλλά είκοσι χρόνια,  από τα 62 στα 82; Θα απεργούσαν; Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία –  θα κηρυσσόταν γενική απεργία διαρκείας και θα συμμετείχαν όλες και όλοι. Μια δίχρονη όμως παράταση τη δέχτηκαν αδιαμαρτύρητα.

Continue reading

σπουδές ήττας (2) : η διαδήλωση ως σχηματισμός μάχης του 18ου και 19ου αιώνα

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΣΗΜΕΙΩΣΑΜΕ χτες ότι η διαδήλωση ενός μεγάλου πλήθους που διατυπώνει κάποιο αίτημα έχει πολλά κοινά στοιχεία με τη λιτανεία, θρησκευτική τελετή, με την οποία ζητάμε από τον Θεό να μας δώσει κάτι, να βάλει το χέρι του να γίνει κάτι –  πριν λίγες μέρες Γάλλοι αγρότες έκαναν λιτανεία για να βρέξει. Δεν έβρεξε. Δεν θα έπρεπε να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο η διαδήλωση αιτήματος να προέρχεται από τη λιτανεία –  γίνονται έρευνες. Η θρησκευτική λιτανεία ήταν μια ευρύτατα διαδεδομένη πρακτική στη δυτική, καθολική Εκκλησία, πρακτική που εξαφανίστηκε με τη Γαλλική επανάσταση (Διαφωτισμός) και την επέκταση του καπιταλισμού. Την εποχή της εξαφάνισης της λιτανείας εμφανίζονται και οι πρώτες διαδηλώσεις (των αβράκωτων, sans-cullotes, άνεργων στρατιωτών της φτωχής εργατικής και αγροτικής τάξης, που φορούσαν παντελόνι και όχι βράκα, όπως οι αριστοκράτες).   Η πιθανότητα αυτή ενισχύεται από τη διαπίστωση, που έχει γίνει κοινός τόπος στην πολιτική φιλοσοφία, ότι όλες, ή σχεδόν όλες, οι πολιτικές έννοιες είναι εκκοσμικευμένες θρησκευτικές έννοιες. Το όραμα, το πρόταγμα μιας άλλης κοινωνίας δεν είναι τίποτα άλλο παρά ιουδαϊκή-χριστιανική εσχατολογία, η επανάσταση είναι μια άλλη λέξη για το θαύμα. Θα ήταν παράδοξο η εκκοσμίκευση να μην επεκτεινόταν και σε ζητήματα οργάνωσης και πρακτικών: η οργάνωση ενός κόμματος έχει πολλά κοινά σημεία με την αντίστοιχη της εκκλησίας, η οποία με τη σειρά της έχει ως πρότυπο την οργάνωση του στρατού. Όταν λοιπόν συμμετέχουμε σε μια διαδήλωση για να δια-δήλωσουμε, εκφράσουμε το αίτημά μας μαζικά και ειρηνικά, αποποιούμενοι/ες κάθε μορφή βίας, ακόμα και λεκτικής, δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το συμμετέχουμε σε μια πολιτική λιτανεία ως πιστοί και αφοσιωμένοι υπήκοοι. Ελπίζουμε ότι ο πολιτικός ή οικονομικός ή όποιος άλλος Θεός θα μας ακούσει. Και θα εκπληρώσει το αίτημά μας.

Continue reading

σπουδές ήττας (1): η διαδήλωση του αιτήματος ως λιτανεία

ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!

(σύνθημα)

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Η λογική μας υπαγορεύει να συμπεράνουμε ότι οι κατηφόρες είναι όσες και οι ανηφόρες και οι ήττες όσες και οι νίκες. Και όπως η διαφορά στη κλίση της ανηφόρας καθορίζει και την διαφορά στη κλίση της κατηφόρας, κατά τον ίδιο τρόπο και η διαφορά στην ένταση και την έκταση της νίκης καθορίζει και την έκταση και την ένταση της ήττας. Μας φαίνεται περίεργο αλλά είναι δυσκολότερο να κατέβεις μια κατηφόρα (όσο πιο απότομη τόσο πιο δύσκολη και επικίνδυνη) παρά να ανέβεις μια ανηφόρα· και είναι δυσκολότερο, απαιτείται διανοητική εργασία αρκετά μακρά και εξαντλητική, για να κατανοήσεις την ήττα –  γιατί να θέλεις να κατανοήσεις τη νίκη; Νίκη και ήττα υπάρχουν εκεί όπου υπάρχει σύγκρουση μεταξύ αντιτιθέμενων επιθυμιών και βουλήσεων: στον έρωτα, σε όλες τις σχέσεις, στην πολιτική, στη μάχη, στον πόλεμο, στον κοινωνικό πόλεμο. Η αδυναμία και η επιθυμία αύξησης της ισχύος μας παρωθούν να κατανοήσουμε τη σύγκρουση και την ήττα, πολύ λιγότερο τη συνεργασία και τη νίκη.

ΘΑ σχηματίσετε την εντύπωση πως η φράση  σπουδές ήττας έχει κάποια ειρωνική χροιά.  Θα μετριαστεί, ελπίζω, κάπως η ένταση αυτής της εντύπωσης, εάν σας διαβεβαιώσω ότι μιλάω πολύ σοβαρά. Ίσως, μάλλον, η πηγή της εντύπωσής σας τελικά να είναι η  ακραία σοβαρότητα. Εάν η νίκη και η επιτυχία μας εξασφαλίζει αυτοπεποίθηση, σιγουριά, απόλαυση και ηδονή, γιατί να επιθυμούμε να την κατανοήσουμε; Τα βιβλία όμως και οι μελέτες που έχουν γραφεί για την ήττα και την αποτυχία από στρατιωτικούς, στρατηγιστές, ιστορικούς, θεωρητικούς της επανάστασης είναι πάρα πολλά, η βιβλιογραφία είναι αχανής. Ποιο είναι το ζητούμενο; Η γνώση – η νίκη εξασφαλίζει ηδονή, η ήττα την γνώση. Στην καθημερινή μας ζωή απωθούμε την ήττα και την αποτυχία, δεν την αντιμετωπίζουμε ευθέως. Η επιθυμία για ηδονή και απόλαυση μας ωθεί σε νέες απόπειρες για νίκη – απόπειρες που επιφέρουν νέες ήττες και ούτω καθ΄ εξής. Αποκαλώ τη στάση αυτή, αντίστοιχη της κατάθλιψης που εξισορροπείται με τη μανία, νικοπάθεια. Γι’  αυτήν όμως θα γράψω ένα άλλο πρωινό (Κατάθλιψη και ηττοπάθεια, μανία και νικοπάθεια). Είμαστε βέβαιοι και βέβαιες ότι θα νικήσουμε. Εάν κάποιος ισχυριστεί ότι θα ηττηθούμε, την έχει βάψει.

Continue reading

be wise before the event: προληπτική αντεπανάσταση μέσω της επιβολής της ένδειας και της υπερίσχυσης της βίας και του καταναγκασμού

 

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΟΙ συντονιστές της αναπαραγωγής του κράτους και της κοινωνίας, οι σύμβουλοι των καπιταλιστών και των πολιτικών τους υπηρετών, έχουν μονίμως στραμμένο το βλέμμα τους στο μέλλον. Αναρωτιούνται: πώς θα είναι η κοινωνία μετά από είκοσι ή τριάντα χρόνια; Το ερώτημα αυτό μαρτυρεί την αδυναμία τους να αποικίσουν και να ελέγξουν πλήρως το μέλλον, την αδυναμία τους ώστε η κοινωνική πραγματικότητα να είναι η εκπλήρωση των επιθυμιών τους, των Κυρίων τους. Έχουν συνειδητοποιήσει δύο κρίσιμες, σχετιζόμενες μεταξύ τους, παραμέτρους. Η πρώτη: η εκπλήρωση των επιθυμιών του Κυρίου, των ισχυρών δρώντων, συμβάλλει στην αποδυνάμωση της ίδιας της κυριαρχίας τους –  η επιθυμία τους να καταργήσουν την εξάρτηση από τους υποτελείς παραγωγούς μέσω νοημόνων μηχανών επιφέρει το τέλος της εργασίας! Η παραγωγή του κοινωνικού πλούτου γίνεται από ολοένα και λιγότερους και λιγότερες, η πλειονότητα του πληθυσμού δεν εργάζεται, για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία. Η ενίσχυση της καταναλωτικής ευφορίας, της ευημερίας και την απόλαυσης, η υποχώρηση του ασκητικού πνεύματος και της θυσίας, επιφέρει το τέλος του πολέμου –  κανένας δεν θέλει να πολεμήσει, μόνο επαγγελματίες και μισθοφόροι πολεμούν πια, το επιβεβαιώνει η  γενικευμένη απροθυμία των ανδρών για πόλεμο στην Ουκρανία και τη Ρωσία. Η  αναζήτηση φτηνών εργατικών χεριών έβγαλε τις γυναίκες από τα σπίτια, τις οδήγησε μεν στα εργοστάσια και στα γραφεία, αυτές όμως πήγαν και στο μπαράκι και στις αγκαλιές άλλων γυναικών.

Continue reading