η πλατωνική λατρεία του πολιτικού ψεύδους

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Ο Πλάτων στην Πολιτεία του υποστηρίζει ότι ο φιλόσοφος βασιλεύς, ο πολιτικός ηγεμών, ο Κύριος, πρέπει, οφείλει να λέει ψέματα για να ενισχύσει την Κυριαρχία του, για να αποσπά δηλαδή την πίστη και την αφοσίωση των υποτελών παραγωγών του κοινωνικού πλούτου. Ο φιλόσοφος βασιλεύς, ο Κύριος, πρέπει, οφείλει να είναι συνειδητός ψεύτης, απατεώνας. Δεν θα αντιληφθούν όμως οι κυριαρχούμενοι υποτελείς  το ψεύδος; Όχι, μας λέει ο φιλόσοφος λάτρης του πολιτικού ψεύδους. Εάν οργανώσουμε την κοινωνία με πρότυπο το μαντρί, τη στάνη, τον στάβλο οι υποτελείς θα περιέλθουν στην κατάσταση του τρόφιμου, του εκτρεφόμενου ζώου και τα ζώα δεν μπορούν να διακρίνουν μεταξύ ψεύδους και αλήθειας – η αλήθεια είναι το συμφέρον της Κυριαρχίας, η ενίσχυσή της.  Στον διάλογο Πολιτικός ορίζει την πολιτική ως ανθρωπονομική, ανθρωποβοσκητική στα νέα ελληνικά.

Continue reading

ο ήρωας ως τύπος (χαρακτήρας) ανθρώπου των καπιταλιστικών κοινωνιών

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Κάθε καπιταλιστική κοινωνία είναι μια μεγαμηχανή που παράγει ήρωες· κάθε καπιταλιστική κοινωνία είναι μια ηρωική κοινωνία, μια κοινωνία στην οποία επικρατεί ένας συγκεκριμένος τύπος, χαρακτήρας ανθρώπου τον οποίο ονομάζουμε ήρωα. Ο ήρωας προκρίνει τον ανταγωνισμό σε βάρος της συνεργασίας με σκοπό τον πλούτο, την ισχύ και τη δόξα, τη φήμη. Στην ιεραρχία των ηρώων, ισχυρότερος ήρωας είναι ο καπιταλιστής, ο πιο αδύναμος ο καταναλωτής, ο πολίτης. Η καπιταλιστική κοινωνία δεν μπορεί να αναπαραχθεί εάν οι Υποτελείς δεν διαμορφωθούν κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του καπιταλιστή ήρωα, εάν δεν κυριαρχεί ο ήρωας ως τύπος και χαρακτήρας ανθρώπου.

Continue reading

για το στήσιμο: πως μεταχειριζόμαστε τον χρόνο για να βασανίσουμε τους άλλους και να επιβάλουμε σχέσεις Κυριαρχίας

το βρομικο στομα, η κοκκινη μιτη και τα ασπρομαβρα γενια (του Παύλου)

     φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    το σημερινό σημείωμα το αφιερώνω στον Wittgenstein

    Μπορεί ο λοχίας να χτυπήσει φιλικά την πλάτη του συνταγματάρχη, ο εργάτης του αφεντικού του; Όχι, δεν μπορεί. Μπορεί ο λοχίας να στήσει τον συνταγματάρχη, να τον κάνει να περιμένει; Όχι, δεν μπορεί. Ποιός θα παραμερίσει για να περάσει ο άλλος, ο λοχίας ή ο συνταγματάρχης; Ποιός θα χαιρετίσει τον άλλον, ο λοχίας ή ο συνταγματάρχης; Τί κάνουμε όταν στήνουμε τον άλλον και περιμένει;

 

Continue reading

ξεχείλισε ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ της πολιτικής μαλακίας, βλακείας, απάτης, μεγαλομανίας: τ΄ αρχίδια μας θα πάρεις, Σταύρο Θεοδωράκη!

Η διασταυρωση (της Αποστολίας)

     φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα    

     Με τα χέρια στις τσέπες ανακοίνωσε στους μετόχους και τους συνεργάτες του protagon.gr την ίδρυση του κόμματος ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ο δημοσιογράφος του megaλου καναλιού  Σταύρος Θεοδωράκης. Σε κείμενό του, με τον τίτλο ΞΕΚΙΝΑΜΕ, παρουσίασε τους λόγους της ίδρυσης του νέου κόμματος αλλά και το πρόγραμμά του.  Κάθε φορά που βλέπω άνθρωπο με τα χέρια στις τσέπες θυμάμαι ένα ποίημα αλλά δεν γνωρίζω ποιος το έγραψε (το άκουσα πριν το 2000 μ. Χ.,  μόλις άνοιξα το  ραδιόφωνο,  αφού ο παραγωγός της εκπομπής [Κώστας Τριπολίτης]  είχε  ήδη πει το όνομά του – πολύ θα ήθελα να το μάθω): 

    Τόσα κορμιά περιμένουν να χαϊδευτούν /  τόσοι στίχοι να γραφτούν /  κι εσύ περπατάς με τα χέρια στις τσέπες;     

    Κι εσύ, Σταύρο Θεοδωράκη, ανακοινώνεις την ίδρυση κόμματος που θα επιλύσει, επιτέλους, τα προβλήματα όλων (των ανέργων, των εργαζομένων, των αυταπασχολουμένων, των μικροεπιχειρηματιών, των μεγάλων καπιταλιστών) με τα χέρια στις τσέπες;  Τί θέλεις να μας πεις, αλλά δεν το συνειδητοποιείς, όταν μας μιλάς με τα χέρια στις τσέπες; Τί είναι πιο σημαντικό, φίλες και φίλοι; Το κείμενο της ανακοίνωσης της ίδρυσης και του προγράμματος του κόμματος ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ  ή ο όρθιος πολιτικός ρήτορας Σταύρος Θεοδωράκης με τα χέρια στις τσέπες; Η γλώσσα του σώματος μας λέει πολύ περισσότερα και διαυγέστερα!  Μα και το όνομα του κόμματος μας λέει πολύ περισσότερα; Τί μας λένε;

    Βάζουμε τα χέρια μας στις τσέπες όταν θέλουμε να κρύψουμε κάτι – κι όταν θέλουμε να κρύψουμε κάτι είμαστε σε αμηχανία. Εικάζω ότι οι τσέπες του Στ. Θεοδωράκη δεν είναι τρύπιες, ότι δηλαδή δεν θέλει να πιάσει τον πούτσο του και τ’ αρχίδια του και μας το κρύβει. Κάτι άλλο θέλει να κρύψει.

 

Continue reading

ο φασίστας νομίζει ότι είναι ο Κύριος : αλλαγή ηγεσίας στην Χρυσή Αυγή

    φίλες και φίλοι, καλό σας βράδυ

    Ο Θεός είναι και αγαθός (καλός, δίκαιος) και εξοντωτής· άρα, και ο Κύριος. Εφόσον είναι και αγαθός και εξοντωτής, θα είναι και ελεήμων, οικτίρμων, φιλάνθρωπος. Και ο Κύριος είναι ελεήμων: θέλω και μπορώ να σε σφάξω αλλά δεν το κάνω. Ο διαιτητής είναι μια μορφή του ελεήμονος. Ο Κύριος είναι και διαιτητής. Δεν αμφιβάλλουμε ότι ο διαιτητής είναι Κύριος – το βλέπουμε στα γήπεδα. 

     Ο διαιτητής είναι προληπτικός σωτήρας, προστάτης. Σώζει και προστατεύει με την πρόληψη, με την αποτροπή της κλιμάκωσης της βίας· όσο πιο υψηλό είναι το επίπεδο της κλιμάκωσης, τόσο πιο Μεγάλος και Σοφός Διαιτητής, Προστάτης και Σωτήρας εμφανίζεται.

    Αυτό είναι ένα σχόλιο πάνω στη θεωρία των δύο άκρων: η στρατηγική του Κυρίου καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος είναι να εμφανιστεί ως διαιτητής, σωτήρας και προστάτης. Το Κράτος είναι ένα από τα μέσα που θα χρησιμοποιήσει.

  Θα κάνω άλλα δύο σχόλια που θα απαντούν σε δύο ερωτήματα που με απασχολούν. Εφόσον ο Κύριος είναι και καλός και πανάγαθος και καταστροφέας και εξοντωτής, πώς τα καταφέρνει και συμβιβάζει αυτές τις δύο ασύμβατες πλευρές Του; Ο ένας τρόπος είναι να εμφανίζεται ως σωτήρας, προστάτης και διαιτητής. Να ένας άλλος: να κρύβει επιμελώς και με μαεστρία την καταστροφική/εξοντωτική πτυχή του. Υπάρχει κι ένας άλλος τρόπος: να μεταβιβάζει την καταστροφική/εξοντωτική πτυχή της ύπαρξής Του σε άλλα πρόσωπα και σε άλλους μηχανισμούς – άλλοι θα βγάλουν το καταστροφικό/εξοντωτικό φίδι από τη τρύπα για να μη λερωθούν τα πεντακάθαρα και δίκαια και αγνά χέρια του Κράτους. Αυτοί οι άλλοι είναι κάποιοι υπηρέτες Του: οι φασίστες/ναζιστές.

Continue reading

‘όποιος Τούς μιλήσει, πεθαίνει’: η Αποκάλυψη του Κυρίου

μόρτες και μόρτισσες, μποντζόρνο

    Διἀβαζα Sexπυρ, τις έξοχες Υπέροχες κυράδες του Ουίνδσορ, όταν έμαθα για το κούρεμα (την αρπαγή μέρους) των καταθέσεων στις κυπριακές τράπεζες της Κύπρου, διάβαζα τον στίχο όποιος τούς μιλήσει, πεθαίνει. Για να γίνω πιο σαφής, θα παραφράσω: όποιος μιλάει στον Κύριο, με τον Κύριο, πεθαίνει. Πεθαίνει; Γιατί πεθαίνει;

    Επιχειρηματολογώ εδώ και πολλά χρόνια υπέρ της διακοπής κάθε είδους σχέσεων με τον Κύριο, εκτός από μία: τον κοινωνικό πόλεμο.  Νομίζω πως είναι σαφής η συσχέτιση της διακοπής με την διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου. Όταν ο κοινωνικός πόλεμος ατονεί, ο Υποτελής και ο Κύριος συνομιλούν· όταν ο κοινωνικός πόλεμος οξύνεται και κλιμακώνεται, παύουν να συνομιλούν. Κατά τη διάρκεια της μετάβασης από την ατονία στην όξυνση, ο Κύριος επιδιώκει να συνομιλήσει με τον Υποτελή (θέλει να κάνει διάλογο)  και ο Υποτελής συνομιλεί και κάνει διάλογο. Και πεθαίνει. Μερικές φορές είναι ο Υποτελής που θέλει να συνομιλήσει με τον Κύριο και διατυπώνει αιτήματα και  διαμαρτυρίες και επιδιώκει διάλογο και περιμένει την ανταπόκρισή Του για  συμβιβασμό και εξεύρεση λύσης. Και πεθαίνει.

    Ο μόνος λόγος να συνεχίσουμε τις σχέσεις με τον Κύριο είναι η εκπλήρωση της ευχής ενός προσώπου από τις Υπέροχες κυράδες του Ουίνδσορ:

ας βρέξει ο ουρανός πατάτες!

Continue reading

όταν μισούμε αυτά που επιθυμούμε (2)

φίλες κε φίλοι, καλημέρα

Εδώ και πολλά χρόνια προσπαθώ αφενός να κατανοήσω τις δυνατότητες της εποχής μας και αφετέρου να εντοπίσω τις επιθυμίες των Υποτελών, Παραγωγών και μη. Με ενδιαφέρει όμως και κάτι άλλο κι αυτό το ενδιαφέρον γίνεται επίκαιρο λόγω της σχέσης που έχει με τον φασισμό/ναζισμό: ποια είναι η στάση των Υποτελών όχι μόνο απέναντι στις δυνατότητες της εποχής αλλά και απέναντι στις ίδιες τους τις επιθυμίες;

Continue reading

όταν μισούμε αυτά που επιθυμούμε (1)

φίλες κε φίλοι, καλή σας μέρα

το σημερινό σημείωμα το αφιερώνω στην Ηλέκτρα

Ποιος, ποια έχει επίγνωση των δυνατοτήτων τις εποχής μας;

Πριν απαντήσω,  ας παραθέσω άλλη μια φορά τις δυνατότητες της εποχής μας: Ο πλούτος που παράγουμε σήμερα παγκοσμίως φτάνει και περισσεύει για να ζήσουμε όλοι και όλες καλύπτοντας τις βασικές ανάγκες της τροφής, στέγης, ένδυσης, μετακίνησης, ενέργειας, εκπαίδευσης – τον πλούτο αυτόν μπορούμε να τον παραγάγουμε εργαζόμενοι δυο μήνες τον χρόνο. 

Ποιος λοιπόν έχει πλήρη και συνειδητή επίγνωση των δυνατότητων της εποχής μας;

Ο Κύριος, φίλες και φίλοι, ο Κύριος – και τα τσιράκια του (σύμβουλοι, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, διανοούμενοι, συγγραφείς, καλλιτέχνες, κ.α.). Το ότι έχει,  έχουν  πλήρη επίγνωση΄των δυνατοτήτων τον/τους επιτρέπουν να διεξαγάγουν τον κοινωνικό πόλεμο αποτελεσματικά. Ξέρουν πολύ καλά τι θέλουν:

να μην αποκτήσουν οι υποτελείς συνείδηση των δυνατοτήτων της εποχής μας

να καταστρέψουν τις δυνατότητες της εποχής μας

να μισήσουν οι υποτελείς τις δυνατότητες της εποχής μας

Ποιος άλλος έχει επίγνωση των δυνατοτήτων της εποχής μας; Ένα ςπολύ μικρός αριθμός γυναικών και ανδρών που βρίσκονται πέραν της ιστορικής Αριστεράς.

Continue reading

να δίνεις ή ν’ αρπάζεις; ποιο είναι πιο δυνατό, πιο χρήσιμο, πιο όμορφο;

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Σήμερα θα καταπιαστούμε με μια κατάρα, τον κτητικό ατομικισμό.

Ας υποθέσουμε ότι μια μέρα  καταργείται το χρήμα και ο καθένας και η καθεμιά μπορεί να πάει στο σούπερ μάρκετ να πάρει ελεύθερος ό,τι χρειάζεται. Τι θα γίνει, καλή μου Ελίτσα; Εγώ ή η γυναίκα μου  θα πάμε να πάρουμε αυτά που χρειαζόμαστε σήμερα, αυτά που θα αγοράσουμε σήμερα : ένα λίτρο γάλα για τα παιδιά, πορτοκάλια, λεμόνια και μια οδοντόκρεμα. Είσαι βέβαιος, Αθανάσιε; Πολύ βέβαιος, πάρα πολύ βέβαιος. Θα συμπεριφερθούν κι άλλοι, κι άλλες με αυτόν τον τρόπο; Πιθανότατα. Θα είναι πολλοί; Όχι, θα είναι πολύ λίγοι. Οι περισσότεροι θα πάνε και θα προσπαθήσουν να πάρουν όσα γίνεται περισσότερα. Σε λίγες ώρες, τα ράφια του σούπερ μάρκετ θα αδειάσουν. Κι αν στις τρεις πάει ένας οικοδόμος να πάρει ένα πενηνταράκι ούζο ή τσίπουρο να πιει για πρώτη ξεκούραση, θα πάρει τ’ αρχίδια του. Δεν θα υπάρχει απολύτως τίποτα.

Η διαπίστωση αυτή μας παροτρύνει να θέσουμε κάποια πολύ βασικά ερωτήματα. Εγώ θα πάρω αυτά που προανέφερα. Οι περισσότεροι θα πάρουν όσο γίνεται περισσότερα. Και ρωτάω: μήπως πρέπει να αντικαταστήσω το ρήμα ‘θα πάρουν’ με κάποιο άλλο; Έχω την εντύπωση πως ναι. Με ποιό; Μα ασφαλώς με το ρήμα ΄θα αρπάξουν‘.

Γιατί δεν θα πάρουν αυτά που χρειάζονται αλλά θα αρπάξουν όσο γίνεται περισσότερα; Είναι στη φύση του ανθρώπου να είναι άρπαγας, πλεονέκτης και άπληστος; Τι θα κάνουμε σε αυτήν την περίπτωση; Θα αντικαταστήσουμε τις ταμίες, δηλαδή την οικονομική βία,  με κάποιας μορφής έλεγχο των προσώπων από άλλα πρόσωπα; Είναι δυνατόν να λειτουργήσει μια ανοιχτή, ελευθεροπροσβασιακή κοινοτική αποθήκη βασικών αγαθών (σούπερ μάρκετ τα λέμε σήμερα), μπορούμε να φανταστούμε ότι όλοι και όλες θα πηγαίνουν και θα παίρνουν αυτά που χρειάζονται; Τι δικαιούμαι να πάρω; Μαθαίνεται αυτή η συμπεριφορά, είναι επίκτηση ή μήπως είναι αδύνατον να μάθουμε τι και πως να παίρνουμε; Μήπως θα υπάρχει ένας μηχανισμός που θα μοιράζει αυτά που χρειάζονται τα πρόσωπα ή οι ομάδες;

Αλλά, φίλες και φίλοι, δεν χρειάζεται να υποθέσουμε την κατάργηση του χρήματος για να καταπιαστούμε με αυτά τα ζητήματα. Τα αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Θα παραθέσω δυο παραδείγματα.

Μια παρέα πέντε φίλων πάει σε ταβέρνα και φέρνει ο σερβιτόρος ένα πιάτο με τέσσερα καφτεδάκια. Ο ένας από αυτούς, παίρνει το πηρούνι, καρφώνει το ένα και το καταβροχθίζει βιαστικά. Δεν είναι υποθετικό παράδειγμα, συνέβη. Ένας από την παρέα, τον ρωτάει: Θέλεις άλλο ένα; Όχι, όχι, απαντά, φάτε κι εσείς. Και μοιραστήκαμε τέσσερις τα τρία κεφτεδάκια. Το κόψαμε στη μέση, το κομμάτια έγιναν έξι. Πήραμε από ένα, έμειναν δυο. Τα κόψαμε κι αυτά στη μέση, έγιναν τέσσερα, πήραμε από ένα, χωρίς να βιαζόμαστε.

Το περιστατικό επαναλήφθηκε. Μόνο που αυτή τη φορά ήμασταν προετοιμασμένοι. Μόλις ο τύπος πήγε να πάρει περισσότερο από αυτό που δικαιούνταν, ένας από την παρέα του κάρφωσε το πάνω μέρος της παλάμης με το πηρούνι, σαν να ήταν κεφταδάκι. Τι κάνεις, ρε μαλάκα, ούρλιαξε από τον πόνο.

Ένα άλλο περιστατικό που συνέβη μόλις προχτές. Βάλαμε στο τραπέζι ένα μικρό πιάτο με φέτα και η εξάχρονη κόρη μου πήρε το πηρούνι κι άρχισε να το τρώει, γέμισε το στόμα της και συνέχιζε να αρπάζει μέχρι που της βάλαμε χέρι. Εμείς δεν θα φάμε; Το κατάλαβε.

Continue reading

ταλαιπωρία και δημοκρατία

Εάν η δημοκρατία είναι το μόνο πολίτευμα που δίνει σε όλους και όλες ίσες ευκαιρίες να γίνουν πλούσιοι, ισχυροί και διάσημοι, είναι βέβαιο ότι οι πολίτες τις επιδιώξεις αυτές δεν μπορούν να τις πραγματοποιήσουν με το να γίνουν βουλευτές, εκτός εάν είναι γιατροί ή δικηγόροι. Εάν ο μόνος τρόπος που όλοι και όλες μπορούν να χρησιμοποιήσουν για να εκπληρωθούν αυτές οι επιθυμίες είναι ο κρατικός τζόγος, τότε ο ναός της δημοκρατίας δεν μπορεί να είναι η Βουλή, που σημαίνει “βούληση, θέληση” (τίνος;), αλλά τα διάσπαρτα ανά την επικράτεια αναρίθμητα πρακτορεία του ΟΠΑΠ. Δεν νοείται δημοκρατία χωρίς κρατικό ή ιδιωτικό, μαζικής εμβέλειας, τζόγο. Εάν το Τζόκερ μοιράζει τόσα πολλά που δεν θα ξέρουμε τι θα έχουμε, εάν η αρχική σημασία της λέξης δήμος ήταν “το σύνολο των πολεμιστών που μοιράζουν μεταξύ τους τη γη που καταλαμβάνουν”, τότε θα πρέπει να υποθέσουμε μια βαθιά, αθέατη σχέση, μη αντιληπτή δια γυμνού οφθαλμού, ανάμεσα στη δημοκρατία και στα από το κράτος οργανωμένα τυχερά παιχνίδια. Εάν στην αρχαία δημοκρατία είχαμε κλήρωση των αρχόντων, εάν οι κληρουχίες ήταν η κατακτημένη και μοιρασμένη από τους Αθηναίους πολίτες ξένη γη, εάν στα κρατικά τυχερά παιχνίδια η ανάδειξη των νικητών, που θα πάρουν ένα τεράστιο ποσό, γίνεται με την κλήρωση, η σχέση ανάμεσα στη δημοκρατία και τον κρατικό τζόγο επιβεβαιώνεται.

Continue reading